Να φοβάσαι αστέ

Πόσο απέχουν οι δημόσιες ομιλίες από την αλήθεια; Πόσο κακό κληροδοτεί ο ρήτορας όταν εμπαίζει τον μέγα Xρόνο και την ουσία της Αλήθειας;
Πόσο τυφλό είναι το συλλογικό υποκείμενο, πόσο αδίστακτος είν’ ο Θεός, πόσο ανήμπορος είν’ ο φτωχός. Ο Πλάτωνας έλεγε ανοησίες κι η ιστορία είναι γεμάτη από τυχερούς που ψεύδονται σε δημόσιες ομιλίες αποφοίτησης ανενδοίαστα.
Κι εδώ τα λέμε τούτα, κι ο Σόλωνας μισές δουλειές έκανε.

Όσο προχωρά η ψηφιακή επανάσταση όσο ο ανθρωπος αφήνει πίσω του το ζώο, να φοβάσαι αστέ που με εμπαίζεις πως τάχα μου δεν είναι όλα χρήμα, γιατί θα το διεκδίκησω το δίκιο μου και θα σε ρίξω απο την περίβλεπτη άνιση βόλεψη σου.

The Sorrow of Love BY W B YEATS

Ο καυγάς ενός σπουργίτη κάτω από το γείσο τη στέγης,
Το λαμπρό φεγγάρι κι όλος ο γαλακτώδης ουρανός,
Κι η όλη διάσημη εκείνη αρμονία των φύλλων,
του ανθρώπου αποδιώξαν την εικόνα και την κραυγή

Ένα κορίτσι τότε ξεπρόβαλλε με κόκκινα του πένθους χείλη
κι έμοιαζε σαν το μεγαλείο του κόσμου δακρυσμένου,
καταδικασμένο σαν τον Οδυσσέα και τα θαλασσοδαρμένα πλοία,
και σαν τον Πρίαμο περήφανο τον με τους συντρόφους του σφαγμένο ·

Ξεπρόβαλε, και στη στιγμή γείσα της στέγης που βοούσαν
Ένα φεγγάρι που σκαρφάλωνε έναν άδειο ουρανό,
Κι όλος ο θρήνος των φύλλων δεν μπορούσαν
Παρά του ανθρώπου ν’ ανασυνθέσουν την εικόνα και την κραυγή

W.B. Yeats
Η θλίψη της αγάπης
απόδοση : Στρατής Φάβρος

The Sorrow of Love
BY WILLIAM BUTLER YEATS
The brawling of a sparrow in the eaves,
The brilliant moon and all the milky sky,
And all that famous harmony of leaves,
Had blotted out man’s image and his cry.

A girl arose that had red mournful lips
And seemed the greatness of the world in tears,
Doomed like Odysseus and the labouring ships
And proud as Priam murdered with his peers;

Arose, and on the instant clamorous eaves,
A climbing moon upon an empty sky,
And all that lamentation of the leaves,
Could but compose man’s image and his cry.

Η τελική κάθοδος

Τι άραγε θέλω να πω και πως καλύτερα τους στίχους να βάλω να μιλήσουν. Τι ανάγκη θα είχε η Ιστορία από προβλέψεις που αποσιωπήθηκαν μέσα στου παντοτινού παρόντος τους χειμάρρους.
Μπορεί να είναι η τελική κάθοδος της υπαρξιακής της πορείας μπορεί να είναι ένα πολυετές καθοδικό τμήμα σε μια τεράστια σπείρα στις αέναες υπαρξιακές της οδύνες. Αυτά δεν μπορεί το μάτι του θνητού να τα δεί καθαρά καθώς ξεπερνούν το εμπειρικό πλέγμα, είναι κάτι σαν μεταφυσική της ιστορίας, ένα μαύρο κουτί του οποίου το όλον δεν μας αποκαλύπτεται έγκαιρα.

I died for Beauty – but was scarce by Emily Dickinson

Απέθανα για την ομορφιά- μα ήμουν δε ήμουν βολεμένος
Καθώς στον τάφο ξαπλωμένος
Σαν κάποιος για την Αλήθεια, πεθαμένος-
Στο διπλανό το δώμα ήρθε ξαπλωμένος

Σιγά μιαν ερώτηση μουρμούρισε, «Γιατί τα τέντωσα»;
«Για την ομορφιά» τ’ απάντησα
«Κι εγώ -για την Αλήθεια- ένα οι δυο τους-
Αδέλφια είμαστε», μου είπε και σώπασε

Στο λοιπό, σαν σόι, στη νύχτα π’ αντάμωσε
Στα δώματα μιλούσαμ’ ανάμεσο
Ώσπου βρύα τα χείλη μας κάλυψαν
Και τα ονόματα μας η λήθη απάλειψε

Απόδοση: Στρατής Φάβρος

---

Απέθανα για την ομορφιά- μα ήμουν δε ήμουν βολεμένος
Καθώς στον τάφο ξαπλωμένος
Σαν κάποιος για την Αλήθεια, πεθαμένος-
Στο διπλανό το δώμα ήρθε ξαπλωμένος

Σιγά μιαν ερώτηση μουρμούρισε, «Γιατί να πέθανα»;
«Για την ομορφιά» τ’ αντέτεινα
« -για την Αλήθεια- εγώ, μα ένα κι οι δυο τους-
κι Αδέλφια εμείς», μου είπε κι αυτός

Το λοιπό, σαν σόι, στη νύχτα π’ αντάμωσε
Στα δώματα μιλούσαμ’ ανάμεσο
Ώσπου βρύα τα χείλη μας κάλυψαν
Και τα ονόματα μας η λήθη τ’ απάλειψε

Απόδοση β: Στρατής Φάβρος

I died for Beauty – but was scarce

RW 448

I died for Beauty – but was scarce
Adjusted in the Tomb
When One who died for Truth, was lain
In an adjoining Room –

He questioned softly «Why I failed»?
«For Beauty», I replied –
«And I – for Truth – Themself are One –
We Brethren are»,  He said –

And so, as Kinsmen, met a Night —
We talked between the Rooms –
Until the Moss had reached our lips –
And covered up  – Our names –

Της συνήθειας το δηλητήριο

Kαι καθώς ο χρόνος έρεε

και σιγά σιγά είχε όλο πιει

της συνήθειας το δηλητήριο,

Kαι της δίβουλης πράξης

που τα σκοτεινά μέλλοντα

ποτέ δεν θα διέκρινε

γύριζε από θλίψη

και γνώση

γύρω από έναν άξονα

αδύνατο

της πίστης του πληρώνοντας

τις ανάλλαχτες αρετές

και με πόνο αξεδιάλεχτο

για το κακό που πάντα

μαζεύεται ως μοίρα των πολλών