Στοχασμοί σκορπιοι

θα σβήσουμε πρόωρα
σαν κεράκι πολύβουης εκκλησίας
απ’ το χέρι του καντηλανάφτη χρόνου
ως ο πιο λογικός παραλογισμός
ή το αντίθετο τάχα ;
ως ο πιο παραλογισμένος λογισμός
οι λογισμοί ακριβείς ιδέες του μη υπαρκτού

To κλάμα της μετοχής
είναι θεραπευτικό, το ρυάκι του
από κλονισμένους ουρανούς
σιγαλά την ψυχή νανουρίζει
στα νέα της κινήματα
Ω και αφήστε με σε ένα μικρό τόπο
μικρός να ανασαίνω την ομορφιά
_____________________________________
Ο έρωτας είναι το πιο τρυφερό φύλλο
ενός χλωρού στον αγέρα λικνιζόμενου
μίσχου,δυνατός μαγευτικός νεαρός
αλλά τόσο εύθραυστος

_________________________________________

Νάτοι οι αδήριτοι καιροί όπου οι οιονεί εραστές
οι τέλεια αγαπημένοι στην ιερότητα τους
σωπαίνουν υπό την κλίμακα του πραγματικού
Τουμπάνιασαν από την λύπη και τον ατέλειωτο νόστο
μιας τεράστιας αιωνιότητας και μιας μέρας
θα φαγωθούν στον κανιβαλισμό του κυνικού
ανόσια γεύματα στην καθαρότητα του βίου
Δεν αντέχεται τόση ιερότητα
Ξεχάστε την
Μα πόσους αιώνες κρατά μια μέρα;

________________________________________
Η απειροσήμαντη λεπτομέρεια στην φωνή η επιμονή ας πούμε στην εκφορά σε ένα παχύ «σ»,
δείγμα ίσως μιας επιμελημένης αστικής ανατροφής και χρόνια πανεπιστημιακού μόχθου να διακριβώσει το επιμελές,
χτυπάει στο μυαλό μου το καμπανάκι της απέχθειας. Μετατρέπομαι σε ένα τέρας της λεπτομέρειας γερνώντας.

_____________________________________________________
Μιλούν μέσα μου φωνές ανεξέλεγκτα
και αρχίζουν να χορεύουν έναν χορό της κατάληψης

 

Η τέχνη

Η τέχνη του προσωπικού και η τέχνη του δημόσιου
Η τέχνη της ανάγκης και η τέχνη της ερμηνείας
Η τέχνη της ηδονής και η τέχνη του οραματισμού
η τέχνη του ωραίου και η τέχνη της ιστορίας
η τέχνη της ζωής και η τέχνη του βίου
η τέχνη δεν έχει τελειωμό και η ζωή τελειώνει
και ο θάνατος ένα με τη ζωή που τέλος που αρχή;

 

 

 

Στοχασμοί σκορπιοι

Είμαστε ελεύθεροι να διαφωνούμε, η αγωγή της διαφωνίας μας είναι ένα επιχείρημα ελευθερίας,
Μπορούμε πάντα να κλειστούμε πίσω από μια αδιανόητη πόζα και να προσποιηθούμε ότι είμαστε καλλιεργημένοι επικαλούμενοι το πρόσχημα μιας αρετής της γνώσης
Η γνώση ποιεί αρετή όταν γίνεται βίωμα.

 

 

 

 

 

 

Ρόδα ελπίδας ένα σονέτο παραίτησης

Ρόδα ελπίδας
ένα σονέτο παραίτησης

Κυλάω από το καθαρό ποτάμι
κλέβω από λόγια που ρίζωσαν
γιατί σε όλες τις πιο τρυφερές σου στιγμές
ήταν τα χέρια μου μέσα στα δικά σου
ήμουν, είμαι παντοτινός δίχως να είμαι
τρυφερός σαν αγέρι
δροσερός σαν την χλόη
θα σε γνωρίσω στην τρυφερότητα
θα σε αφήσω να με πληγώσεις
γιατί μόνο πληγώνομαι
και από το αίμα μου ανθίζουν
ρόδα ελπίδας

Αφροδίτες 2016

Στην Λου

Στρατής Φάβρος

 

 

 

 

 

ο πρώτος χτύπος

Ο Ποιητής ή η ποιητικότητα δεν έχει μια ταυτότητα
ή έναν ορισμό αλλά άπειρες ταυτότητες και είναι ένας ανοιχτός ορισμός

και αυτό συνιστά την υπερβατική λογική του εκείνην που δεν χωρά στις καντιανές περιγραφές μιας γνωσιακής λογικής είναι η απειρία του συναισθήματος

Ο ποιητής είναι το τζιτζίκι που τραγουδά τον χειμώνα

Υπάρχει πάντως πάντα ένας δεύτερος τρόπος να δεις τις σαπουνόφουσκες

Σκέφτομαι τώρα ότι κάθομαι στο πηγάδι ξανά αλλά δεν ακούω μία φωνή αλλά όλες τις φωνές απ όλους τους τόπους

Από το λιβάδι στην Νέκυια που ακούω στο πρώτο εκείνο άσμα

Και τ’ άλλο το «Καὶ ψυχὴ εἰ μέλλει » και στης ψυχής το μέλι, και έρχονται ολοένα φωνές μουσικές άλλες ξεκαθαρισμένες στην ακρόαση άλλες θολωμένες από το ηχείο μου

Και βλέπω τον εαυτό μου να κάθεται στο φιλιατρό του πηγαδιού και να μην αναζητά άλλον τόπο αλλά την ροή των μουσικών αυτών
και δεν μετανιώνω και ασκούμαι και είναι αυτό μια ευδαιμονία

και χτυπώ τα δάχτυλα μου επάνω στο φιλιατρό σκεφτούμενος το αγαθό και είσαι ο δείκτης μου, το πρώτο μου δάχτυλο, ο πρώτος χτύπος