«Liu Ch’e» Έζρα Πάουντ

«Liu Ch’e»
Έζρα Πάουντ

Το θρόισμα του μεταξιού διακόπηκε,
H σκόνη πλανιέται στην αυλή,
Ήχος από βήματα που πέφτουν δεν υπάρχει, και τα φύλλα
σε σωρούς τρέξαν να κρυφτούν κι ακινητούν
Κι εκείνη π’ αναγαλλιάζει την καρδιά είναι κάτω απ’ αυτά:

Φύλλο υγρό που επάνω στο κατώφλι λικνίζεται κρεμάμενο .

Μετάφραση Στρατής Φάβρος

 

 

«Liu Ch’e»

By Ezra Pound

The rustling of the silk is discontinued,
Dust drifts over the court-yard,
There is no sound of foot-fall, and the leaves
Scurry into heaps and lie still,
And she the rejoicer of the heart is beneath them:

A wet leaf that clings to the threshold.

http://www.loa.org/excerpts/pound/liuche.jsp

[ Μια Δεύτερη εκδοχή]

«Liu Ch’e»
Έζρα Πάουντ

Το θρόισμα απ’το μετάξι διακόπηκε,
H σκόνη ταξιδεύει στην αυλή,
Ήχος από βήματα που πέφτουν δεν υπάρχει, και τα φύλλα
τρέξαν να κρυφτούν σε σωρούς κι ακίνητα μένουν
Κι εκείνη π’ αναγαλλιάζει τη καρδιά είναι κάτω απ’ αυτά:

Φύλλο υγρό που επάνω στο κατώφλι λικνίζεται κρεμάμενο

Πεταλούδες, κεντήματα, ο τελευταίος τελάλης και άλλα έντομα από το Μουσείο του Λάουθ, στο Λινκολνσάιρ

Πεταλούδες, κεντήματα, ο τελευταίος τελάλης και άλλα έντομα από το Μουσείο του Λάουθ, στο Λινκολνσάιρ

flaneries

Γενική καθαριότητα σήμερα στο σκληρό δίσκο. Όσο άντεξα, παρά το ότι τα δώδεκα γιγκαμπάιτ που απέκτησα δείχνουν ότι άξιζε τον κόπο. Κάποιες φωτογραφίες, από το 2009 τις είχα διπλές, εκ μεταφοράς από υπολογιστή σε υπολογιστή από φόβο μην χαθούν, φωτογραφίες από ταξίδια. Εκεί βρήκα αυτές από την επίσκεψη στο Λάουθ, την Αγία Μαργαρίτα του Κέντιγκτον –  τις έχω αναρτήσει παλαιότερα στις Πινακίδες από κερί και σε ένα άλμπουμ στο φέησμπουκ  με την ονομασία «Εις ξένην γην τον τάφον…» μια και στο νεκροταφείο αυτής της εκκλησίας βρίσκεται ο τάφος του Ανδρέα Κάλβου, ο οποίος έζησε εκεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του, διδάσκοντας Γαλλικά και Μαθηματικά στο οικοτροφείο της Αγγλίδας Γυναίκας του.
Άκουσα για πρώτη φορά για τη Λογοτεχνική Λέσχη Φυσιοδιφών και Αρχαιοφίλων – σήμερινό Μουσείο –  του Λάουθ, το σωστό είναι διάβασα για αυτήν, στις Δοκιμές του Σεφέρη, τότε που έγραφε στο ημερολόγιό του για την επίσκεψη εκεί με αφορμή…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 404 επιπλέον λέξεις

Ιφιγένεια Σιαφάκα, Το πλεκτό και άλλες πλεκτάνες, Εκδόσεις Ars Poetica

Ενύπνια Ψιχίων

Το πλεκτό και άλλες πλεκτάνες (αφηγηματα αναδρομων πλεξεων), Το όστρακο

.

Ars Poetica

.

Υπό έκδοση

.

http://wp.me/p2VUjZ-1kF

.

.

Δείτε την αρχική δημοσίευση

Ἔτσι, μὲ τὸ «μικρότερο κακό», βάδιζε ἡ μοίρα

Η αυτογνωσία είναι μια ασταθής αρετή
η αυτοθυσία πάλι είναι ένα μετά- γνωστικό στάδιο
είναι τετελεσμένος ηθικός οραματισμός

Κλαίω σήμερα με το βουβό κλάμα
που στα αρσενικά της γενιάς μου παιδιά
εμάθανε να κλαίνε
για μιαν απροσδιόριστη κατάλυσης
δικαίου αίσθηση.
Περνά ολοένα από το μυαλό μου
φορές αστόχαστες ασύνετες
που τη μοίρα πια δεν θωρούν
σε μια πράξη ακραία διαμαρτυρίας
για την βαρβαρότητα να προβώ,
(που είναι σε σύζευξη καθώς φαίνεται
Αμαρτωλή με τον ιστορικά
προηγούμενο σοσιαλισμό.)

«Αυτός, Ο Ζευς, το δρόμο χάραξε
της φρονιμάδας μέσα από τη νομοτέλεια
το πάθος μάθος.
Αυτός σταλάζει στην καρδιά
Πικρό στον ύπνο μας τον πόνο
και στανικά μας συνετίζει.»

Όχι πια Όχι

Δεν απαντέχουμε της φρόνησης το ριζιμιό
Δεν το μπορούμε να πηγαίνουμε με το μικρότερο κακό

Σκέφτηκα έντονα το θάνατο, όχι ως έννοια,
Αφού από δω φαίνεται σαν ένα
Σκοτεινό μαύρο πηγάδι,
ύπνου δίχως όνειρα,
συλλογιζόμενος αλλά, πως διόλου δεν αξίζει
να ζει κανείς σε μια δημοκρατία
που μόνον η φαινομενολογία κατισχύει
η σύμβαση και η φόρμα της τάξης
μιας τάξης άνισης για τον πολίτη,
και γελούν οι ταγοί ακκίζονται
ότι τη γνώση κατέχουν,
για τις όμορφες ψυχές
των πολιτών αδιαφορώντας.

Και συζητώνται οι υποθέσεις στα δικαστήρια
ερήμην των φτωχών, ερήμην ίσως και του δικαίου
στων νομολογιών τον αδήριτο δεσμό
και συνειδητοποιούμε το κακό
και πως οι ζωές ξεγίνονται
και επάνω στα mutatis mutandis
συνεχίζουμε

«Ἔτσι, μὲ τὸ «μικρότερο κακό», βάδιζε ἡ μοίρα
ὡς τὴν αὐγὴ τ᾿ Ἁγι᾿ Ἀντωνιοῦ, μέρα Τετάρτη
ποὺ ἦρθαν οἱ καβαλάρηδες καὶ τὸν ἐσύραν
ἀπὸ τῆς καύχας του τὴν ἀγκαλιὰ καὶ τὸν ἐσφάξαν.»*

Άλυτες έχω ακόμη φυσικά δουλείες με τη ζωή.

Εκείνη τη βαθιά ώρα της θλίψης
Ποτέ περισσότερο πεπεισμένος
για το μεγαλείο και το γελοίο
η ποταπό η όπως σκέφτεστε να το πείτε
με όλη την οργή και τη θλίψη ,
που ενσωματώνει ο άνθρωπος

η καρδιά και ο νους μου σα να
ξαναβρίσκουν το στόχο τους
καθώς αναστοχάζεται μόνη της στο νου μου
η ομορφιά του κόσμου

«Έτσι, σε τούτη την κόλαση, μυστηριώδεις μελωδίες
και βάναυσες εικόνες χαμένης ομορφιάς
θα έφερναν πάντα σε εμάς, καταμεσής του εγκλήματος και της τρέλας, την ηχώ αυτής της αρμονικής ανταρσίας
που μαρτυρεί στους αιώνες το ανθρώπινο μεγαλείο».**

Για τη σύνθεση Στρατής Φάβρος

* Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ
** Α.ΚΑΜΥ

την πρώτη μέρα, ο ήλιος κατάκοπος απεσύρθη

ΈΛΕΥΣΙΣ - ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας

Αφού την ξάπλωσε στην κάμαρα μετά τριάντα επτά έτη,
την ώρα που έσβηνε από μια μυστήρια θέρμη/
και λίγο πριν την καταπιεί για πάντα η άβυσσος/
στο φως του υψώματος,
μια ζέστη ανέκυψε απ´ το σπίτι/
περιτετμημένη/
κι η ζωή, που συνέβαινε μόνο ακούσια,
πραγματώθηκε στην εν δυνάμει συνθήκη της/
ο χρόνος στερεοποιήθηκε (έπηξε)
στη γλυπτή διάσταση του δυναμικού παρόντος/
έπειτα έλιωσε ξανά/
κι έφτιαξε μια παλιά μέρα (την πρώτη)/
ακέραιη στα στοιχεία της/
όπου ο ήλιος διευθύνοντας
(τη συμφωνία των χρωμάτων)
στο τέλος κατάκοπος απεσύρθη,
ένας σκίουρος πένης,
που οσμιζόταν τα βραστά αυγά,
εφονεύθη από τη μαγείρισσα δίχως έλεος
δυο πόντους πλάι στη θράκα
με ένα σουβλί (διάπυρο)
στητό από καυκάσιο ατσάλι,
ενώ στις αχυρένιες θημωνιές,
και στον αυλόγυρο,
μικρά ποντίκια διέτρεχαν τις καμπύλες με χαρχάλεμα,
όσο το φως χανόταν/
κι οι νοτισμένες σβουνιές πάκτωναν τη σιωπή/
με ατμούς και δυσωδία./
Κείνη την ώρα αυτός
με σπέρμα παχύ και…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 188 επιπλέον λέξεις