Παροξυσμέ Παροξυσμέ όμορφε μου αετέ

Παροξυσμέ Παροξυσμέ όμορφε μου αετέ
ηλίθιος και πένης μέχρι αθωότητας γυμνής
χρυσός αύγουστος δελικανής τηνε θωρεί και λαχταρεί
με ένα λειρί μα τι λειρί σχωρα με θέ μου την πονεί

Μου είναι αδιάφορο αν ο κόσμος είναι διάφορος
Εγώ θα σφυρίζω παράφορα έναν σκοπό διάφορο
που σαν ουσία παράφορη σκοπό έχει διάφορο

Ολοένα και μεγαλώνει η εντύπωση οτι παίζω σε ένα παιχνίδι
για το ποιος θα κατουρήσει πιο μακριά
κι όλο έρχομαι στη μέση, σιωπηρή καταδίκη
σβήνει το ίχνος μου στην πνιγηρή νυχτιά

έχουμε κάνει λευκά δόντια σαν βρυκόλακες
τρώμε πατάτες και καρότα με εξασθενές χρώμιο
σφάζουμε δυστυχισμένα γουρούνια πρεζάκια
πίνουμε γάργαρο νεράκι με βαρέα μέταλλα
φοβόμαστε τους αθώους επειδή μυρίζουν ζωή
και κάνουμε το σταυρό μας να μας γλυτώσει ο κύριος
απ’ το κακό.

 

 

Στοχασμοί σκορπιοι

Ο κόσμος συμποσούται επίσης από λεκτικά γεγονότα τα οποία υποστασιοποιούνται στον κβαντικό χώρο του φαντασιακού

επίσης και ανεξαρτήτως το πένθος είναι μια ανηλεής επανάληψη ώσπου η μαγική φθορά της να φέρει την κάθαρση

στοχασμοί σκορπιοι

Η ποίηση είναι ένας κανόνας ευαισθησίας.

 

 

 

Γεια σου αγάπη μου

Γεια σου αγάπη μου
ήταν ωραία όσο κράτησε
να προσέχεις και να μετράς
να αφήνεις και να μαζεύεις
να σκέφτεσαι ότι ο χρόνος δε τελειώνει
αλλά ξοδεύεται
ότι το αίμα ρέει στις φλέβες
αλλά χύνεται στο θάνατο
να κλαίς γιατί το κλάμα
είναι η μουσική της γιατρειάς
και να γελάς γιατί το γέλιο
είναι απόδειξη της ζωής
κάτι σαν
γελάω άρα ζω

 

Στρατής  Φάβρος 2016

 

 

Στην άκρη της μοναξιάς

Ήταν μια εποχή στην άκρη της μοναξιάς
Καθόμουν κάθε βράδυ κι αφουγκραζόμουν
το χτύπημα του αγέρα όπως έμπαινε μανιασμένος
στη θάλασσα άκουγα γόους μακρινούς
σκηνών που δεν έζησα

πονούσε η γη αβάσταχτα
και τα μοιρολόγια ξεπρόβαλαν
ολοένα ανόητα
σαν μια ανούσια εκζήτηση

η θάλασσα η άσβεστη
πεινασμένη θάλασσα
δεν είχε χορτάσει
ακόμη από πτώματα

Είχε αρχίσει αυτή η μοναξιά
να μου γίνεται συνήθεια
καθώς συνοδεύονταν από
ένα διαρκές παραμιλητό
για πράγματα που ποτέ δεν θα λέγονταν
και που κρύβαν στο κόρφο τους
την οίηση της αλήθειας

Είχα μέσα μου χρίσει στέρεη μιαν απάτη
Αυτή ήταν η ανάγκη μου

Κι ο έρωτας που κατοπινά έλαμψε
για μια στιγμή στον ορίζοντα
σαν μαργαριτάρι που καίγονταν στη μαύρη νύχτα
ένας φυσικός σπασμός μια ακούσια διαφυγή
από αυτό το θαλάμι θανάτου

Στρατής Φάβρος
Αφροδίτες 2016