χύσε στο χώμα αίμα και κρασί

εννια η ωρα το πρωί
και μια καμπάνα κλαίει

χύσε στο χώμα αίμα και κρασί
ρίξε στο χώμα άνθη

κάπου στα τέμπη μια πληγή
είν ανοιχτή και χάσκει

ασε τον πόνο ν ακουστεί
λύσε το μοιρολόι

είναι ο πόνος πο μεινε
στον κόσμο να γυρνάει

κι ενα γιατί σαν τ άδικο
την σκέψη ζώνει κι αλυχτά

την σκέψη μαραγκιάζει
9 η ώρα το πρωί

κι η μάνα αλι μου κλαίει
11 ήταν βράδυ

Κι ένα γιατί μες το πηχτό
και τ’ αξενο, σκοτάδι

να ξαναστήσουμε τη ζωή.

Ελεγεία
Ποιος συμβούλευσε τον κυβερνήτη να χαμογελά στην ολοκλήρωση της εισήγησης του,
δεν του είπαν να το γνωρίζει πως οι νεκροί δεν έχουν ύλη για να αγοράσουν ψεύτικη ελπίδα;
Τ’ άρμενα μας πάνω στην ακτή ξωκείλαν σπάσαν τα κουπιά τους
ξεμείναμε σ’άγριες θάλασσες μακριά απ’ την κοίτη για των νεκρών τον κόσμο
«Στις Κιμμέριες χώρες, και στις πολυάνθρωπες πολιτείες
Σκεπασμένες με μια κρουστή καταχνιά, ποτές δεν την τρυπάει
Ο αχτιδοβόλος ήλιος»
Εκεί ξεμείναν τα παιδιά μας
Και «Στη Νύχτα την ολόμαυρη τη τεντωμένη εκεί πάνω στους άμοιρους ανθρώπους» με τα τραίνα τα μοιραία παράνομο φορτίο που κουβαλούσαν και ψυχές αθώες
το κράτος άλλαζε τις ημερομηνίες για τις δίκες,
ξεχάστηκε η έννοια δικαίου κι οι αργυραμοιβοί μολύναν τους ήθους το ποτάμι
Κι απομείναμε μόνοι δίχως δρόμο με δίχως απόφαση να παραδέρνουμε γιατί ανάγκη ήταν να ξαναστήσουμε τη ζωή.

Σύντομοι Ποιητικοί στοχασμοί

Η ποιήτρια και ο ποιητής είναι πιο ωραίοι ως τα φανταστικά άνθη των στίχων τους

Χρειάζεται ένας βαθμός μυστηρίου για να εδραιωθεί η μαγεία της αφήγησής τους

Οι ίδιοι δε οφείλουν στο μέλλον να αντλούν αυτάρκεια και ηδονή από το αναγνωστικό τους παρόν.

Δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι θεατρίνοι ή πωλητές είναι αφανείς θεσμοί έρωτος δικαίου και ομορφιάς

Η αγωνία

Στον Ποιητή Γιώργο Λ. Οικονόμου

Κι η αναρώτηση, η αγωνία, μια συνήθεια είναι
που προσπαθεί να γίνει εμπειρία
το άλλο της όνομα συνείδηση είναι
φωνή μυστήρια βύθια πάλη απ την ψυχή
μικρό παιδί που μέσα μιλά και σε σκουντά
ειρήνη θέλει καταλαγή
μικρή φωνή μα δυνατή που μόνη κρατεί
το δίκαιο στον κόσμο με μια κλωστή
Ανθρωπος είσαι πνιχτά το λέει και νουθετεί
Άνθρωπος είναι Θεού πνοή

ψυχικά ασθενής

Ο Πολιτισμός μας είναι ψυχικά ασθενής
Ζεί μέσα στα σκατά στους υπονόμους
μια βρωμερής επαρχιακής πρωτεύουσας της Ευρώπης
μα ονειρεύεται τ’ άστρα
και μια μπανιέρα τζακούζι ενός αστρόπλοιου
που ταξιδεύει στην θεοτική θάλασσα του σύμπαντος
που θα τον κρατά η μπανιέρα, αιώνια νέο
και δεν κάνει μήτε βήμα να βγάλει λίγο το κεφάλι έξω
να κοιτάξει την Ακρόπολη που είναι απέναντι του
και τις αιωνόβιες ελιές του κλασικού αιώνα
στο λόφο του Φιλοπάππου.