ο αλγόριθμος του πρέπει

όσο πιο βαθιά περπατούσε
στης ποίησης τη χώρα
τόσο απομακρύνονταν από εκείνην

Post Scriptum

οι πρωθύστεροι νεκροί βαδίζαν
μέσα σε σύννεφα οργιαστικής φλυαρίας
ένας θόρυβος ακατάληπτος
αλλά εντελώς μοντέρνος
ένα πεδίο καινούργιας λήθης
έστρωνε στο παρόν και το μέλλον

κουφοί χωριάτες και τυφλοί
απ’ την πολλή τη γνώση τη μισή
δίκρανα κι υποταγή
από παλιά γνωστοί

ο αλγόριθμος του πρέπει
να επαναλαμβάνεται
σε μια καθολική αρμονία

τ’ άπειρα σύμπαντα
της μοναξιάς τ’ άπειρα κύμβαλα
πιο πολλά κι απ του π τα ψηφία
εμπειρικά βεβαιωμέν’ εικασία

 

τρελός διαβιώ μα σωστός

μογιλάλος τραυλός ημίτρελος
τρελός διαβιώ μα σωστός
τ’ όνειρα μου, φίλντισι λαζουρίτης κι αχάτη
στον ύπνο γλιστράνε σε μάτη

φτωχά τα κειμήλια αργυραμοιβοί πια τα πουλάνε
της Ρώμης τα δίκαια δίβουλοι μοναχοί πάντα φυλάνε

χαμένος από γέννα και τάξη
προσπαθώ μα οι φθόγγοι ποτέ δεν φαινόνταν εντάξει
ορκισμένος το λάθος να κάνω
σε μια κοίτη θολή πνίγομ’ απάνω

---

ΥΓ:

Αυτήν την Ύδρα
την Αγία ιερά σύνοδο και Εκκλησία
μα τι συζητάμε τώρα !
κι όλη την άλλη υποκρισία
και τα δικαιώματα και την ιδιοκτησία

κι από την άλλη η ποίηση
μια τρυφηλή κυρία
γράφουμ’ άλαλοι
μες στα κοράλια και τα σεντέφια

Ευχαριστώ για τη τιμή
Ω αγλαή Κυρία
λες και θα νοιάξει τη ζωή
η το βαθύ
της μαύρης τρύπας το λαιμό
αν έγραψα εγώ μια μαλακία

ο Χωρισμός

Για την Μητέρα μου και την Απώλεια

H Γυναίκα παρατήρησε
ότι ο χωρισμός τους
ήταν το αποτέλεσμα της σύμπτωσης
ή για να το λέγαμε καλύτερα
ο σύντομος χωρισμός τους 
σ’ εκείνο το μαβί σούρουπο ήταν
τυχαίος και τίποτε δεν φανέρωνε
τη σοβαρότητα και το αμετάκλητο
του πεπρωμένου

Μα δε μπορεί σκέφτηκε
και κοντοστάθηκε
Εδώ μυρίζει γεγονότα

Και ξαφνικά τα νερά
του χρόνου σκλήρυναν
η κουρτίνα της αυλαίας
έπεσε βαριά, ο Θάνατος
είχε φτάσει πρόδηλος
αποτρόπαιος και ωχρός
κι ήταν πια αργά
να μιλούν για τυχαίο

Ήταν για άλλη μια φορά
που το πεπρωμένο
τους έβρισκε άξαφνα
και τους άφηνε άδειους
και μόνους σαν τα πεσμένα
φύλλα στις αλέες των δρόμων

κάθε πικρή γωνιά της μοναξιάς
είχε κουβαληθεί μέσα στα μάτια τους

Ichirō Kojima (小島 一郎, Kojima Ichirō, 1924–1964)

η ζωή προχωράει

Δεν υπάρχει ποίηση
εξω απ’ την κατεστημένη αντίληψη
κι όλα είναι μια εικόνα
η ζωή προχωράει δίχως ποίηση
με ό’τι της βρίσκεται
η ποίηση είναι μια ρομαντική αυταπάτη
την ώρα που είναι ταυτόχρονα το απολύτως καίριο
γελά ο χρόνος και καπρίτσια τον κόσμο γεμίζει
λύση δεν υπάρχει η ανάγκη μύθους πλάθει
η ομορφιά μιαν ανάγκη
μα η ασκήμια τ’ανθρώπου αγκάθι
σαν να λέγαμε ποθώ το καλό
μα που νά το βρεις μ’ έναν σκληρό Θεό