Trojans by C.P.Cavafy

Are our efforts, as of the poor sufferers,
are our efforts as those of the Trojans.
piece by piece we manage, piece by piece,
we gain some confidence, and we begin
to have courage and good hopes.

But there always something rises and stops us:
Achilles in the trench in front of us
leaps and in shouts big he scares us

Are our efforts like those of the Trojans.
We think that with resolution and dare
we’ll change the malice flow of chance
And out we stand to fight.

But when the big crisis arrives
the dare and the resolution of ours get lost;
our soul is shaking , paralyzes,
and around the walls we scurry
seeking in flight to find the escape.

Yet our fall is certain. Up on the walls,
already has the mourning begun
Memories of our days they cry, and sentiments
Bitterly Priam and Hecuba mourn for us

Translation By Strattes Fabbros

A heretic translation in so far that it tries to echo the Greek syntax

 

Tρώες

Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—

Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.

http://www.cavafy.com/poems/content.asp?id=231&cat=1

 

Fulvio Roiter

 

Να θυμάσαι C.R

Να με θυμάσαι όταν θα έχω πια φύγει πέρα εκεί
Όταν θα χω πετάξει σε γη σιωπηλή μακριά
Κι όταν από το χέρι να με κρατάς δεν θα μπορείς, ξανά
Κι ενώ ούτε να φύγω πρόλαβα, να μείνω κάνω στροφή
Να με θυμάσαι, όταν όχι πια μέρα τη μέρα
Μου λες για το μέλλον μας που σχεδιάσει είχες καιρό
Μόνο να με θυμάσαι ; κατάλαβέ το αυτό
Γιατί θα ναι αργά για ματαιώσεις η προσευχές κείνη τη μέρα
Και αν μοιάζει πάλι σωστό για λίγο εμένα να ξεχνάς
Και αν μετά θυμηθείς, όχι μη θρηνείς, ούτε για λίγο
Γιατί αν το σκοτάδι και το μίσος χαθούν έτσι για λίγο
Και ίχνος των σκέψεων που κάποτε είχα, έρθει ξανά
Από μακριά καλύτερα είναι να ξεχνάς και να γελάς
Από το να θυμάσαι και θλίψη να έχεις βαριά

Μετάφραση Στρατής Φάβρος
Remember

By Christina Rossetti
Remember me when I am gone away,
Gone far away into the silent land;
When you can no more hold me by the hand,
Nor I half turn to go yet turning stay.
Remember me when no more day by day
You tell me of our future that you plann’d:
Only remember me; you understand
It will be late to counsel then or pray.
Yet if you should forget me for a while
And afterwards remember, do not grieve:
For if the darkness and corruption leave
A vestige of the thoughts that once I had,
Better by far you should forget and smile
Than that you should remember and be sad.

ένα καλοκαίρι (και ο θεός του)

Έχω την διαρκή αίσθηση ότι τέλεια θραύσματα ακέραιας κοσμικής ανάμνησης συνωθούνται από μιαν μη δηλούμενη θεότητα σε ένα τελεολογικό σημείο,
Η ασυναγώνιστη ικανότητα της ποίησης αυτής είναι η μορφογένεση μιας εικονοδυναμικής οντολογίας σε μιαν εντελή μυθιστορία

ΈΛΕΥΣΙΣ - ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας

Εικόνα
κάθε που πήγαινε να φτάσει την αγάπη/
γλίστραγε/
έφταιγε η εποχή/
το τέλος της γηραιάς εφηβείας/
ενοχικές επισκέψεις στα δωμάτια της Άνοιξης προσημαίνουσες/
όλοι οι παιδικοί Χειμώνες με γυμνή γάμπα στο πορώδες χιόνι/
και τα φυτίλια του Σεπτέμβρη μετά τη βροχή/
εκεί το παγωτό/
ένας λόφος τροχήλατων εμποτισμένων σε νωπό βερνίκι/
κατέρρεε/
η γαζίες μεσημεράκι τρυφερό στον μέσα κήπο/
εξέπνεαν/
ψυχούλες τριζόνια/
στον ασβέστη/
θεριά υδρολύονταν/
άρα διψούσε για αυτό:
ανερμάτιστος ήλιος/
αραιή υγρασία και εν εξελίξει υδρατμοί/
τυφλό φως στο λευκό απόγευμα/
σταρένιο σώμα/
αγκάθι στη γλώσσα του δέρματος τα δροσερά πλακάκια/
αιώνιο θέρος/

ποιός διηύθυνε;
η αφαιρετική υπεροντότητα του θέρους/
– καθε εποχή/
εφευρίσκει το δικό της Θεό-

photo: Arthur Wigram Allen – Joyce preparing to dive, 15 January 1905

Δείτε την αρχική δημοσίευση

Αν αγαπάς (Paul Eluard)

Αν αγαπάς (Paul Eluard)

Αν την έντονη γυμνότη αγαπάς
σε όλες τις εικόνες να εγχύσεις
αίμα της από το καλοκαίρι
Δώσε στα γέλια τα χρυσά της χείλη
Στα δάκρυα τα μάτια της μ’ όρια δίχως
Στις μεγάλες ορμές τη φυγόκεντρο δύναμη της

Για ό,τι θέλεις να πλησιάσεις
Άναψε την αυγή στην πηγή της
Τα χέρια σου δεσμούς που υφαίνουν
να ενώσουν μπορούν στάχτη με φως
Βουνό με θάλασσα κάμπο με συστάδες
Αρσενικό με θηλυκό χιόνι και πυρετό

Και το σύννεφο το πλέον ασαφές
Τον λόγο τον πιο συνήθη
Το αντικείμενο που εχάθη
Σπρώξτα να κάνουνε φτερά
Όμοια κάνε τα με την καρδιά σου
Κάν’ τα πλέρια να υπηρετήσουν τη ζωή

Απόδοση Στρατής Φάβρος

Si tu aimes l’intense nue
Infuse à toutes les images
Son sang d’été
Donne aux rires ses lèvres d’or
Aux larmes ses yeux sans limites
Aux grands élans son poids fuyant

Pour ce que tu veux rapprocher
Allume l’aube dans la source
Tes mains lieuses
Peuvent unir lumière et cendre
Mer et montagne plaine et branches
Mâle et femelle neige et fièvre

Et le nuage le plus vague
La parole la plus banale
L’objet perdu
Force-les à battre des ailes
Rends-les semblables à ton coeur
Fais-leur servir la vie entière.

Paul Eluard

Pier Paolo Pasolini, Teorema, 1968

Δ. Δημητριάδης, Γ. Αλισάνογλου, Προς αυτή την αλόγιστη κατεύθυνση

Ενύπνια Ψιχίων

.

Κι όμως
μία αλόγιστη στιγμή
παραδομένη στην εμβέλειά της
και αφημένη να καταλήξει στον προορισμό της
δεν έχει άλλη κατεύθυνση
απ’ την καρδιά τού χρόνου
που χάνεται όταν δεν πλήττεται
ολοταχώς με τόλμη καίρια και ακαριαία
επιδιώκοντας να μετατρέψει
την ακαμψία σε κάμψη τής αδράνειας
και την σιωπή σε λόγο παραινετικό
Έτσι σιγά η οχλαγωγία
τέμνεται το μηδέν
θίγεται το προαιώνιο
και επανέρχεται το αρχικό
Τότε όλα ηρεμούν
όχι από χορτασμό και άδειασμα
αλλά από εκπλήρωση
εκείνου τού ελάχιστου που είναι
η έλευση τού πλήρους
και σπινθιροβολεί για μια στιγμή
εκείνο που είναι στιγμιαίο
ενώ θα έπρεπε
αν ήμασταν στ’ αλήθεια ζωντανοί
να διαρκεί
όσο το Σύμπαν […]


Δ. Δ.

***


Το πρωί το ποίημα απουσίαζε από την θέση του
Που σημαίνει ότι το βλέμμα σου
Έπαψε να υπάρχει
Πιθανόν να μετα/τοπίστηκε
Σε πορώδη κρυπτογραφήματα οθόνης μεγάλης
Σε κάποιον υπαινιγμό ή λίκνισμα Π-οίησης
Οπωσδήποτε μάταιης
Κάτι έχει σαπίσει

Δείτε την αρχική δημοσίευση 310 επιπλέον λέξεις