This school in Norway abandoned teaching subjects 40 years ago

Στέλλα Δούμου

To Koskino

Σιδερένιες οι μέλισσες
που πλαγιάσαν στο αίμα βουίζοντας θάνατο.
Κορμί σιωπηλό τις αγκάλιασε.
Το άγνωστο χώμα βύζαξε
άπληστα
τον Τσιγγάνο-Νεκρό
κι από τότε
μέλι ξερνάει και σίδερο.
Μόνον η νύχτα το ξέρει.

Φαγωμένη σελίδα
η Γρανάδα
στη σιωπή την απώτατη κάηκε
και στραβώσαν οι ρίζες του κόσμου.
μα το είπες:
«στη στάχτη ωριμάζει ο καρπός του ντουέντε».

*Από τη συλλογή «Χαμηλές Οκτάβες», εκδόσεις «Φαρφουλάς», Αθήνα 2013, σελ. 50.

Δείτε την αρχική δημοσίευση

Πάνος Κυπαρίσσης, Τα τιμαλφή, εκδόσεις Μελάνι, Αθήνα 2013

To Koskino

Του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου

Πάνος Κυπαρίσσης
(Τα τιμαλφή, εκδόσεις Μελάνι, Αθήνα 2013)
Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγε κανείς ότι το παρελθόν διαδραμάτιζε πάντα βαρύνοντα ρόλο στην ποίηση και στη διαμόρφωση της ποιητικής του Πάνου Κυπαρίσση. Από τη συλλογή Καπνοπόλεμος (1977) ως τα ανά χείρας Τιμαλφή, τα πάντα μοιάζει να συντελούνται κάτω από τον θαλερό ίσκιο προσώπων και πραγμάτων του παρελθόντος, διαπερασμένα από ριπές της μνήμης και της νοσταλγίας και, κυρίως, εμπλουτισμένα με ψήγματα σπασμένων -πλην αναγνωρίσιμων- εικόνων της σχετικά πρόσφατης, μεταπολεμικής, ιστορίας, όπως αυτή βιώθηκε σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο, ως «πράξη» και ως απόηχος. Λειτουργεί, όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος, σαν ένας στιγμιογράφος που κρατάει σπαραγμένες εικόνες, όπως τις ανασύρει από την προσωπική του «πινακοθήκη», προκειμένου να τις εναποθέσει στο σώμα του ποιήματος, με συνειρμικές διαστολές και αναγνωρίσιμα σύμβολα, ώστε ο λόγος του αποκτά μια υποκειμενική καθολικότητα.


Αυτές τις σπαραγμένες εικόνες, αυτά τα πολύτιμα τιμαλφή μιας ζωής…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 512 επιπλέον λέξεις