To Πάθος Μάθος

Το πάθος είναι μάθος, η άσκηση είναι επίγνωση
αλλά δεν υπάρχει εποπτεία της καμπύλης επίγνωσης
αυτή είναι ιδιότητα του ιστορικού, όταν αποκτάς
εποπτεία έχεις σταματήσει να ασκείσαι
είσαι ιστορικός ακαδημαϊκός, προπονητής ή συνταξιούχος

είναι η σχετικότητα που διέπει το βίο
όταν είσαι νέος δεν βλέπεις όταν βλέπεις δεν είσαι πια νέος
δεν αναζητώ να ερμηνεύσω η ερμηνεία ενίοτε είναι κάτι
πολύ ρηχό όπως ο θυμός ή η επιθυμία
άλλοτε πάλι κείνο το κάτι είναι εξαιρετικά ευρύ αλλά ανερμάτιστο

σπατάλησαν τα νιάτα τους στα μπουζούκια
για έναν ανερμήνευτο και ακατανόητο ναρκισσισμό
και τους φταίει η κρίση που τους έριξε στην ένδεια

δεν επιθυμώ τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που έχω
και δεν έχω τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που επιθυμώ
ετούτη τη μικρή ανεπίγνωστη από ιστορική άποψη στιγμή
να τελειώσω να χυθώ σαν ποταμός από τον οργασμό της διάνοιας
όταν όμως αυτό ολοκληρωθεί με κάποιο τρόπο
αρχίζω και αποκτώ μιαν αδιαφορία γι’ αυτό που προηγουμένως
με έκαιγε αυτό που με κρατούσε σαν ερωτευμένο Κένταυρο

Διαβάζω ότι είναι όλοι ανερμάτιστοι ρηχοί αστοί ασύστατοι,
πολύ ψηλοί με χοντρές μύτες στεγνοί με κοντά πόδια και πλακουτσωτά κεφάλια
γυναίκες με γεροδεμένες γάμπες που δούλευαν για αιώνες σ αγροκτήματα
δυνατούς μηρούς και πεταχτούς κώλους που πάσχουν (sic) από δυσλεξία
κι άλλες που ήταν πάντοτε κοσμήματα με λεπτούς κορμούς λαιμούς κύκνου
και μαλακούς γλουτούς σε σχήμα όμορφου αχλαδιού, δεν τελειώνει ο κόσμος
στις περιγραφές μου ποιον να κατηγορήσω ποιον να θαυμάσω για ποιον να αδιαφορήσω

Ποια ιδεολογία θα οδηγήσει στο ανεξαρτήτως δίκαιο
δηλαδή το δημοκρατικό
Ποια πολιτική θα δημιουργήσει την αστική ευτυχία
Ποια τάξη θα επιτρέψει την όμορφη αταξία
Ποια ηθική θα επιτρέψει την διαρκή απροσποίητη ειρήνη
Ποια αισθητική τον ανεμπόδιστο έρωτα
Θα επιστρέφω διαρκώς ως να πάψω ν’ ασκούμαι.
_______________________________________________________________________

Το πάθος είναι μάθος, η άσκηση είναι επίγνωση
αλλά δεν υπάρχει εποπτεία της καμπύλης επίγνωσης
αυτή είναι ιδιότητα του ιστορικού όταν αποκτάς
εποπτεία έχεις σταματήσει να ασκείσαι
είσαι ιστορικός ακαδημαϊκός προπονητής ή συνταξιούχος

είναι η σχετικότητα που διέπει το βίο
όταν είσαι νέος δεν βλέπεις όταν βλέπεις δεν είσαι πια νέος
δεν αναζητώ να ερμηνεύσω η ερμηνεία ενίοτε είναι κάτι
πολύ ρηχό όπως ο θυμός ή η επιθυμία
άλλοτε πάλι είναι εξαιρετικά ευρεία αλλά ανερμάτιστη
σπατάλησαν τα νιάτα τους στα μπουζούκια
για έναν ανερμήνευτο και ακατανόητο ναρκισσισμό
και τους φταίει η κρίση που τους έριξε στην ένδεια

δεν επιθυμώ τίποτε περισσότερο απ αυτό που έχω
και δεν έχω τίποτε περισσότερο απ αυτό που επιθυμώ
ετούτη τη μικρή ανεπίγνωστη από ιστορική άποψη στιγμή
να τελειώσω να χυθώ σαν ποταμός από τον οργασμό της διάνοιας
όταν όμως αυτό ολοκληρωθεί με κάποιο τρόπο
αρχίζω και αποκτώ μιαν αδιαφορία γι αυτό που προηγουμένως
με έκαιγε αυτό που με κρατούσε σαν ερωτευμένο Κένταυρο

Διαβάζω ότι είναι όλοι ανερμάτιστοι ρηχοί αστοί ασύστατοι πολύ ψηλοί
με χοντρές μύτες στεγνοί με κοντά πόδια και πλακουτσωτά κεφάλια
γυναίκες με γεροδεμένες γάμπες που δούλευαν για αιώνες σ αγροκτήματα
δυνατούς μηρούς και πεταχτούς κώλους που πάσχουν από δυσλεξία
κι άλλες που ήταν πάντοτε κοσμήματα με λεπτούς κορμούς λαιμούς κύκνου
και μαλακούς γλουτούς σε σχήμα όμορφου αχλαδιού, δεν τελειώνει ο κόσμος
στις περιγραφές μου ποιον να κατηγορήσω ποιον να θαυμάσω για ποιον να αδιαφορήσω

Ποια ιδεολογία θα οδηγήσει στο ανεξαρτήτως δίκαιο δηλαδή το δημοκρατικό
Ποια πολιτική θα δημιουργήσει την αστική ευτυχία
Ποια τάξη θα επιτρέψει την όμορφη αταξία
Ποια ηθική θα επιτρέψει την διαρκή απροσποίητη ειρήνη
Ποια αισθητική τον ανεμπόδιστο έρωτα
Θα επιστρέψω διαρκώς ως να πάψω ν’ ασκούμαι.

Το ημερολόγιο του Fb γράφει 26/01/2016

κάτω από το κίτρινο φως

Ξαφνικά ένιωσα να κοιτώ τον κόσμο
μέσα σε έναν ξυλιασμένο επαρχιακό δρόμο
κάτω από το κίτρινο φως ενός χλωμού
έρημου και σκουριασμένου φανοστάτη,

το ανυπόφορο κέρας του καιρού
λόγχισε το ρούχο της νύχτας
κι ή ατέλειωτη μοναξιά μου ως ελεγεία
μελαγχολική έψαλε θλιμμένα
ένα κάντο της ύπαρξης σάμπως ηχώ
από κείνο το τέλος που δεν ήταν ούτε
θόρυβος ούτε λυγμός, παρά σκοτάδι και ψύχος

_______________________________________

Ξαφνικά ένιωσα να κοιτώ τον κόσμο
μέσα σε έναν ξυλιασμένο επαρχιακό δρόμο
κάτω από το κίτρινο φως ενός χλωμού
έρημου και σκουριασμένου φανοστάτη,
το ανυπόφορο κέρας του καιρού
λόγχισε το ρούχο της νύχτας
κι ή ατέλειωτη μοναξιά μου ως ελεγεία
μελαγχολική έψαλε θλιμμένα
ένα κάντο της ύπαρξης σάμπως ηχώ
από κείνο το τέλος που δεν ήταν ούτε
θόρυβος ούτε λυγμός, παρά σκοτάδι και ψύχος

__

Reverie

Reverie
Η αγαπημένη καθώς άφηνε το σώμα απαλά
επάνω στη πορφυρή έκλαμψη
μέσα στο ζεστό δώμα
τυλιγμένη στη φωτοχυσία
μιας έκλαμπρης ακτινοβολίας
είπε μια μόνη λέξη, σαν αυτή η λέξη
να ήταν όλη η ύπαρξη
από στίχους της Άννας Δερέκα

η κανονικότητα της ιδιωτικότητας

Αυτή η κανονικότητα της ιδιωτικότητας
αυτή η γενικευμένη σήψη

Ποτέ δεν θα νικήσει το συναίσθημα
ο αδαής άσπιλος ρομαντισμός
η μεγάλες καρδιές

θα σύρονται πάντα ολοφυρόμενες
βυθισμένες στη θλίψη
και την απόγνωση
αδύναμες από τ ‘ολέθρια
τραύματα του κυνισμού

Ποτέ δεν θα νικηθεί το συναίσθημα
ο αδαής άσπιλος ρομαντισμός
η μεγάλες καρδιές

Θα σκάβουν πάντα σιωπηλά και υπόγεια
βαθιά μέσα και πέρα από
τα ορυχεία της ελπίδας

όχι ως μηχανισμός επιβίωσης
αλλά ως η ταυτότητα της ανθρωπιάς
Αυτή είναι η απάντησή μας
στην κανονικότητα της ιδιωτείας σας.
Σε αυτή τη σήψη που λυσσαλέα ξερνάτε

19/01/2022 ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ;

Τι είναι η ποίηση;
(Ακούγεται να σβήνει ο ήχος της σκέψης
δίχως ο στίχος να ακουστεί)
Την απάντηση αυτή ίσως να φυλά
το πρωτότυπο του Ομήρου
βαθιά στην κοιλιά μιας παλιάς
ιερής ακρόασης της Λ ραψωδίας,
είναι να τώρα σαν ν’ ακούω τ’ αρχαία κύμβαλα
να ψιθυρίζουν τη μαγεία της
Ή… (παύση ήχου)
μπορεί ακόμη η ποίηση να κυλά
στις φλέβες του νοτιά
μέσα ας πούμε στη μετάφραση
και τη μουσική απόδοση των στίχων
του Ματωμένου Γάμου
τι να ναι η ποίηση;
ακούγονται τα νερά της να κυλούν
σε αρχαία χάσματα στων ανθρώπων
το νου να φλοισβίζουν,
τι να ναι ποίηση, μην είναι ο στίχος
εκείνος που έπαψε να ακούγεται
στο θαλάμι της σκέψης;
(Ήχοι από πουλιά από λύρα ήχοι από πνευστά
που γίνουνται παραδοσιακά όργανα).