και πουθενά δεν έβρισκε σκιά

είχε αρχίνισει να ξεχνά πως ένιωθε
όταν η ευτυχία ήταν σεντόνια δροσερά
και μυρωδιά απ’ αντηλιακό
έμοιαζε η ζωή έρημος στο πουθενά

μια φλεγόμενη ματαιοδοξία ολόγυρα
μια μόνη ανάταση που προβολή ζητούσε, να μιλά
όταν σαν αλογόμυγα τισμπούσε γυρίζε το νού
κι ορθά στα κείμενα έστεκε μπροστά

η ιδεολογία μεταβάλλει του κόσμου το ρυθμό
φοβόταν μα πως μόνη ιδεολογία
ήτανε πια ο φασισμός
Ξυπνούσε το πρωί κι είχε ξεχάσει

και πουθενά δεν έβρισκε σκιά
για ν’ αποστάσει και δροσερό νερό
ήταν τα πάντα σκόνη
από θάνατο στεγνό

 

 

 

Η λέξη

Είναι κάποιες φορές που μια μόνο λέξη
ή η εκφορά της
κι άλλες φορές ένας στίχος
ή η δημόσια εκφορά του
που προκαλούν τεκτονικές μετακινήσεις,
εκρήξεις ηφαιστείων
Δεν γνωρίζω αν για το φαινόμενο ευθύνεται η ποίηση
γνωρίζω όμως ότι είναι ο δεσμός μου μαζί της
που διαμορφώνει τα γεγονότα

Τυφλοί τον τε νουν

Τα μάτια κάθε τόσο σταματούσαν να βλέπουν, ο θόρυβος κι η ταραχή του τους τυφλώναν ολοένα, μια τύφλωση προσωρινή που τους κρατούσε μακρυά απ’ την αλέα της συνείδησης μακρυά απ’ την πράξη της, μια τύφλωση που έρχονταν μ’όλους του φόβους του κενού και τ’ αγνώστου κι άντε να πάρουν πάλι δύναμη να υπομένουν, να βγούν στο δρόμο που ξεχνούσαν μα ήτανε σωστός,

Ο φόβος, ο θόρυβος η ταραχή και ξανά ξάφνου η γνώση που ήταν η ζωή τους.

Μισώ τους παλιούς μου εαυτούς
πόσο επιπόλαιοι ήσαν,
ευτυχώς που τους μισώ με τρόπο ελαφρύ
ίδιο το τρόπο που σε λίγο
ετούτον θα μισήσω

θα μοιραστούμε πάλι στους εθνοσωτήρες και στους εθνόπροδότες
εντωμεταξύ μετά το μάθημα
να ψωνίσω το μεσημέρι να φάνε τα παιδιά
να δώσω για μαντάρισμα κείνο του κουστουμιού το παντελόνι
που τόσες μικρές επίσημες χαρές έχεί φιλοξενήσει

 

 

Ποίηση – Σημειώσεις

Με απασχολεί και με απασχολούσε πάντα η δημόσια πρόσληψη της ποίησης.

Θα έγραφε σήμερα ο Όμηρος ποίηση; να μια ερώτηση που σκέφτομαι.

Θα έγραφε ο ‘Όμηρος την αφήγησή του σε μέτρο ή θα επέλεγε το δρόμο μιας διαφορετικής αφήγησης;

Όπως με απασχολεί η αιτιολογική σχέση της ποίησης με την διατύπωση της αλήθειας για το βίωμα αλλά και με την διδαχή της αισθητικής ηθικής της.

Γυρίζω από ένα πρωινό στο οποίο η ανάγνωση ενός επαγγελματικού κειμένου για τις σύγχρονες μεθόδους ιχθυοκαλλιέργειας στα αγγλικά μου υπενθύμισε ότι η γνώση στο σύγχρονο κόσμο πατεντάρεται και πουλιέται με τη μορφή προϊόντων από αδίστακτες σοφές ολιγαρχικές γραφειοκρατίες.

Πολύ σπάνια ο ποιητής έχει πρόσβαση στα ωκειάνεια βάθη της με τη φτωχή πια εξάρτυση μιας εκλεπτυσμένης αυτοαντίληψης.

Ίσως η ποίηση πέθανε ως ερευνητής της αλήθειας της Ύπαρξης και παραμένει μονάχα ένας ρυθμικός παλιάτσος για τα ταξιδεμένα καπρίτσια του έρωτα και της υπαρξιακής αβελτηρίας,

Ποιος γνωρίζει, ελπίζω σε έναν ευαίσθητο ποιητή που θα στρίψει το γλυκύ μαχαίρι της ήττας του στο απαισιόδοξο τούτο θεώρημα.