Heraclitus: Fragmenta

Scorribande Filosofiche

Αποσπάσματα (Ηράκλειτος)

Fragmenta (Heraclitus)

Diels-Kranz ordo

Il principio è il lògos

fragmentum B 1

τοῦ δὲ λόγου τοῦδ᾽ ἐόντος ἀεὶ ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον· γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε ἀπείροισιν ἐοίκασι, πειρώμενοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιούτων, ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει· τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν, ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 186 επιπλέον λέξεις

Schemata

Schemata that describe
the remains of the pagan within the self
love of unexplored areas
mythical entities
fairytales of uncharted eroticism
charlatan quasi theories
of collective memory traces
the molding of experience
in mystical erotic hallucination
leaving the functional self untouched
wandering inhumane monster in awe
in the phobic lust grounds
of Little red riding hood mythic chora
I leave all in I shut violence out
In modern iconolagnic fantasies
Tango dance me
unleash the fabric of my beastly libido
o you manic deity of innocent orgies

Mattia Mare

«Και δε σ’είδα ποτέ δάκρυα να χύσης,
Παρά λίγη στιγμή πριν μ’ατιμήσης»
Δ.Σολωμός.

 

 

 

 

Animula vagula blandula… Hadrian’s farewell to life

FOLLOWING HADRIAN

On this day ante diem VI idus quinctilias (July, 10th) in 138 A.D., Hadrian died after a heart failure at Baiae on the Bay of Naples.

He lived 62 years, 5 months, 17 days. He reigned for 20 years, 11 months.

Marble bust of Hadrian, from Hadrian’s Mausoleum, National Museum of Castel Sant’Angelo, Rome
© Carole Raddato

Hadrian spent the last moments of his life dictating verses addressed to his soul. According to the Historia Augusta, Hadrian composed the following poem shortly before his death:

«Animula, vagula, blandula
Hospes comesque corporis
Quae nunc abibis in loca
Pallidula, rigida, nudula,
Nec, ut soles, dabis iocos.»

—P. Aelius Hadrianus Imp. (138)

These five lines defied translation. Nobody knows what they really mean, yet there have been forty three translations from the best English-speaking poets. Anthony R. Birley writes: “Few short poems can have generated so many verse translations and such copious academic debate as these five lines—a…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 363 επιπλέον λέξεις

Αντιγραφές σε adagio αβελτηρίας

Αντιγραφές σε adagio αβελτηρίας

«Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
Στην εταιρεία εισαγωγών εξαγωγών «
Στην ύπουλη των Πόρσε Καγεν εστέτ αφασία
Αντισταθείτε στην υποταγή σε φαύλη εξουσία

Χάνω τη ρώμη μου μαβίζει η ματιά
Υπάρχει ευτυχία σκύλα ομορφιά;
Του μετρονόμου ο ρυθμός δεν μου μιλά
Βουβή του ορίζοντα η σκοτεινή ζωγραφιά

Στέρεψε η λαλέουσα πηγή
Η στρουκτουραλιστική δυτική λογική
Και το μαρξιστικό ιδεώδες, αρίφνητε κόσμε
η εργάτρια Ντούμπιοβα πέθανε λένε

«Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν»
Είναι της νέας εποχής φόρα αυτά που σε δικάζουν
«Ω θεία νερά, στον ύπνο σας και στην οργή σας θεία,
του καταρράχτη ωραίε θυμέ, του ωκεανού μανία »

«στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή, από ψωμί από παιδεία από σπίτι»
«μες στην κουφάλα ενός γκρεμού είσαι κι εσύ μια βρύση.»

Où coule au lieu de sang l’eau verte du Léthé.
«Ω δύναμη της ζωής, της συμφοράς λιώσε το κεφάλι.»
Φτέρνα της δύναμης, θέληση ανίσκιωτη ζήσε και πάλι

Μ Θαλασσινός

Μαρία Υψηλάντη, Παντούμ

Κηποι της Βροχης

Νυχτώνει κι είν’ η ακτή μακριά κι είναι σιωπή∙
μολύβι στις κορφές η απεραντοσύνη
ειρκτή αδιόρατη και τρίκλιτη σκεπή
πάνω απ’ του λογισμού την άφατην οδύνη.

Μολύβι στις κορφές η απεραντοσύνη
συντρίμμια κομητών αέναα ταξιδεύουν
πάνω απ’ του λογισμού την άφατην οδύνη∙
χαμογελώντας οι νεκροί όλο αλαργεύουν.

Συντρίμμια κομητών αέναα ταξιδεύουν,
σταγόνες ουρανού τη θύμηση νοτίζουν∙
χαμογελώντας οι νεκροί όλο αλαργεύουν
κι αμέθυστοι οι στιγμές κυλούν και λαμπυρίζουν.

Σταγόνες ουρανού τη θύμηση νοτίζουν.
Μυριόκλωνη τ’ αλλοτινού καιρού η ροδιά
κι αμέθυστοι οι στιγμές κυλούν και λαμπυρίζουν,
γλιστρούν στης θάλασσας οι ανέμοι την ποδιά.

Μυριόκλωνη τ’ αλλοτινού καιρού η ροδιά
ξυπνούν πουλιά λαλούν για τη χαρά που εχάθη,
γλιστρούν στης θάλασσας οι ανέμοι την ποδιά∙
τ’ άνθος ποιος τ’ άγγιξε κι έγειρε κι εμαράθη.

Ξυπνούν πουλιά λαλούν για τη χαρά που εχάθη,
άγαλμα πάλλευκο η γυμνή ψυχή στα σκότη∙
τ’ άνθος ποιός τ’ άγγιξε κι έγειρε κι εμαράθη,
ηχώ μοναχικού κλειδοκυμβάλου…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 39 επιπλέον λέξεις