με τη γνώση της πίκρας

Με ρωτώ καθημερινά
ώστε η απάντηση να γίνει καθαρή
όπως το κρυστάλλινο νερό
μιας πηγής του υποσυνείδητου
τι θέλεις; τι πραγματικά αναζητάς;
τι βαθιά έχεις ανάγκη;

και τους δρόμους παίρνω
να προσφέρω απάντηση
κάποτε η απάντηση έρχεται
άλλοτε δυνατά άλλοτε υπόκωφα
την θυμάμαι και την ξεχνώ

και ξανά πάλι εκκινώ την επομένη
αυτό το σώμα των απαντήσεων
γίνεται ο αγέρας που μου σφυρά
αυτό η ζωή που πιάνεται
περπατά λαβώνεται στέκεται ξεκινά

πίνω νερό και σπανιότερα κρασί
για να ξεχνώ να ζητάω
σαν ζητάς γίνεσαι στο τέλος χόρτο
τρίβεσαι και πεθαίνεις δίχως θάρρος

Δεν μπορώ να σου επιβάλλω
το γούστο μου αλλά δεν θα πουλήσω
στο διάβολο για να το κάνω
προτιμώ εδώ θνητός Τειρεσίας
να φύγω με τη γνώση της πίκρας

Έχω αρχίσει και με υποψιάζομαι για ποίηση

Έχω αρχίσει και με υποψιάζομαι για ποίηση

 

είμαι θλιμμένος μα κι οργισμένος
κι όλα με δένουν σε ένα κουβάρι
μ’ ενα μανδύα και φιμωμένο
με πάνε στη χάση θα δύσει και πάλι
θα χω κεφάλι η χύχτα θ’ αρπάξει
ήττα τη λένε τα πόδια βαραίνει
στο λάκκο μας στέλνει όχι εμένα
όλη τη φαρα μ’ πάλι και πάλι

 

Η πρόοδος ανεστραμμένη συντήρηση
νομενκλατούρα της προόδου
προοδευτικές καταδίκες
προοδευτικά γκούλαγκ
Ω η Πρόοδος τι ωραία μας φιμώνει

να πιάσω και να τραγουδώ

Μια ο τυχαίος θάνατος μια το κακό
Έχω βδομάδες τώρα που θρηνώ
Κουράστηκα κι είπα ρημάδες σκέψεις
να ξεκάνω, να πιάσω και να τραγουδώ

Θέλω να πιώ κρασί απ’ το βαρέλι
να τραγουδήσω μέχρι το πρωί
φωτιά στον παγωμένο αγέρα να μυρίσω
φιλί να δώσω σε χείλη τρυφερά
γυμνός να καβαλήσω τη ρούσα μου φοράδα
στιλπνή κοιλιά γλουτούς και ρόδα κόκκινα γι ανθούς

να κοιμηθώ βαθιά με δίχως χορτασμό ανάρια και αθώα
ως της αυγής το μπάσιμο να ιδρώνω
ο μπάτης να δροσίζει μου γλυκά
σε ηδονή αχάραγη να φτάνω και να λιώνω
βανίλια να μυρίζω και να γλείφω, στα χείλη τα παχιά

Στρατής Φάβρος
ανέκδοτο

 

 

 

Στέκει θλιμμένος

Στέκει θλιμμένος δίχως

να καταλαβαίνει απορημένος

ή θα λεγες καταλαβαίνει

γι αυτό θλιμμένος;

O δον Κιχώτης δίχως στολή

με δίχως τόπο δίχως φυλή

απ’ όλα ξένος και δίχως

θάρρος παρατημένος

ο θάνατος θα ναι που τον καλεί

σε αλώνια όχι δεν τον καλεί

γλυκά του λέει και του λαλεί

θάνατος είμαι μα μη σε μέλει

θάνατος είμαι για σένα μέλι

ξένοι όλ’ είναι, κι εγώ μονάχα

σου παρασταίνω και σε φιλώ

θάνατος είμαι φίδι και χάδι

ζωή που σκίστηκες λεπτό μαγνάδι

Αγκάλιασέ με

Αγκάλιασέ με, εν’ άγαλμα είμαι
δεν θα σε βλάψω
δεν θα κρυώσεις
δεν έγινα ποτέ ζωή
δεν έγινα αίμα στις αρτηρίες 
ακίνητη στέκω στη μνήμη
ένας περίπατος στο δείλι
με την υποψία του έρωτα
ένα περίπατος που για μένα
γίνηκε δωμάτιο χαράς
γίνηκε τόπος

Αντίο