H Αλήθεια τι ωραίο που είναι ψέμα.

Συμπεράσματα

H Αλήθεια τι ωραίο που είναι ψέμα.
Πικρή και ρηχή όσοι μακρύ την ονειρεύονται χρόνο
στα σεντόνια ξημέρωσαν της μιας της άλλης ουτοπίας και δεν έχουν λόγο πια στην Αυλή της πραγματείας

H Αλήθεια τι ωραίο που είναι ψέμα.
Πικρή και ρηχή όσοι την ονειρεύονται για χρόνο
στα σεντόνια ξημερώνανε μεταξωτά
της μιας της άλλης ουτοπίας
και λόγο δεν σταυρώνουν πια
στην Αυλή της σκύλας
που ζωή τη λένε πραγματείας

Χίλιες φορές γραμμένος στα κιτάπια

Ξέρεις ποια είναι η βασική μας διαφορά;

ότι κάθε φορά που γράφω

ξεχνώ πως είμαι γω

και νομίζω ότι διαβάζω στο γραπτό

τον πιο αθώο τον πλέον ανεπιτήδευτο

κι ας είν’ αυτό η μεγαλύτερη

του κόσμου απάτη

και του εαυτού μια για

παρε δώσε αυταπάτη

Χίλιες φορές γραμμένος

στα κιτάπια κάθε δίκης

αλλά πάντα αθώος

σαν τ αγίου πνεύματος

το περιστέρι

Σου γράφω από μακριά

Σου γράφω από μακριά χαμένος σ’ ένα φανταστικό τόπο
έχω αρχίσει να ξεκλειδώνω έναν γρίφο μυστικό
που οι στίχοι του γράφονται σαν εξισώσεις φυσικής
τόσο λιτά όμορφη είναι η ακτινοβολία τους
μυστηριακοί ακόμη για μένα τον αλχημιστή
μοιάζουν με την ομορφιά των στίχων του                                                                                  Καίσαρα Εμμανουήλ του Αρθούρου Ρεμπώ και του Πόε μαζί.

ΥΓ 11/2020

Αναρωτιέμαι αν αυτά τα ανεπίδοτα Γράμματα θα είχαν κάποιο νόημα αν τα έγραφα από τη θέση του οιονεί μοναχικού επιβάτη του Βόγιατζερ 2 βαθιά μέσα από την σιωπή του διαστρικού διαστήματος, μέσα στο νέφος της βεβαιότητας ότι δεν θα αναγνωστούν ποτέ.

Απουσιάζω

Απουσιάζω κι έχω σε περιπέτειες φύγει
στις θάλασσες των Σαργασών
και στις κοιλάδες των Τεμπών
δεν θα γυρίσω αφού ψάχνω
κείνο το φιαλίδιο
με τη μνήμη της ηλικίας παιδικής
και τους ήχους που σε κάνουν να ριγάς
κι αν είσαι Ρήγας κι αν είσαι και φονιάς.
Μη με ψάξετε είμαι εκείνος που βλέπετε
στον ορίζοντα σαν ανάμνηση
είμαι αυτός που δεν λείπει

είμαι πολλαχώς και μολός,
ένας της αττικής γης ξεπερασμένος μώλος
μιλώ με τους ανθρώπους
με μια γλώσσα απ’ το μέλλον
ξεπερασμένη κι άγνωστη
κι η μόνη μου λύση είναι τα ξουθιά
κι η τρέλα η μοναχή κυρά

H εποχή της φυγής προς τα εμπρός
μια συγγνώμη
κι η διαρκής αναδίπλωση στα έσω
δεν αρκούν για να σε βγάλουν
στ’ ακροθαλάσσι του Πρωτέα
κει που συνάντησες τη μούσα
και τον εαυτό