Παραινέσεις προς νέους ποιητές

Η δουλειά σου είναι η ποίηση

κι όχι η διαφήμισή της

 

———————————–

 

Παραινέσεις προς νέους

 

Είμαστε ένα μάτσο γέροντες

νυν και πρώην ιατροί, καθηγητές

κάποιες κυρίες της αυλής

 

ένα τσούρμο της ανάγκης

μια γκρούπα της βολής

ένα σύννεφο με ούρα

γύρω απ’ το φερμουάρ

 

π’ ακκιζόμαστε αξιοπρέπεια

καθώς για το μαύρο

ριγούμε θηρευτή

 

διάλεξε άλλον νεαρέ

γίνεις δε γίνεις ποιητής

 

———————————-

 

Αποφθέγματα ανάγνωσης

 

Άνθρωπος με εμπάθεια

κι απωθημένα δεν γίνεται ποτέ

κείνο που λέμε μέγας ποιητής

 

θα γυροφέρνει και θα μεμψιμοιρεί

μες τη κακία του θα λιώνει

θα φωνάζει θα πνιγεί

Απαντήσεις σε πρόοδο επάνω στο νήμα του γλωσσικού μοντέλου

Απαντήσεις σε πρόοδο επάνω
στο νήμα του γλωσσικού μοντέλου

Δεν συμφωνώ και θα εξηγήσω, παρά το γεγονός ότι τα θέματα που μας απασχολούν ως κοινότητες είναι τα ίδια η στάση μας συνολικά επάνω στα ζητήματα είναι πολύ διαφορετική,

ας φανταστούμε την σύγχρονη ζωή μετά την επανάσταση του Ίντερνετ ας πούμε ή τη ζωή μετά την εμφάνιση των κυτταροστατικών φαρμάκων, ή την ανερχόμενη δικτατορία της Νομενκλατούρας του κινέζικου προλεταριάτου που παρακολουθεί ψηφιακά τις ζωές των πάντων, ή τώρα η τήξη των πάγων και την μαζική εξαφάνιση των ειδών

επομένως ενώ τα θέματα μας είναι όπως απλώνεται η μεγάλη αψίδα του Γκάους πάντα στο μεγάλο μέρος τους ίδια , οι ποιητές οι μολυσμένοι με το σαράκι παρίες της αψίδας οι επικίνδυνοι ποιητές φορείς του ιού της ευαισθησίας αγωνιούν αναζητώντας ατέρμονα κάπου ανάμεσα στα οροπέδια των ερειπίων στα χάη του θανάτου και τα υψίπεδα της ζωής

και τι άλλο ήταν ο Αντρέι Ταρκόφσκι άλλο από ποιητής που βρήκε ένα διαφορετικό εκφραστικό μέσο

Δεν αναρωτιέμαι αν η ποίηση εξαντλήθηκε ως μέσο περπατώ το δρόμο που μου απομένει με την επίγνωση της ηδονής της τέχνης μου και την αγωνία της αλήθειας

Κοιμόμουν βαριά

Κοιμόμουν βαριά καθώς φαίνεται κουράστηκα,
ξυπνώντας ακούω έναν θόρυβο στ’ αυτιά
θα μπορούσες να τον πεις τον θόρυβο της ζωής
όλων των πραγμάτων που κινούνται και βοούν απόμακρα
τον ρόχθο της ύπαρξης ένα πράγμα
κάπου πέρα μακριά περνούν τ’ αεροπλάνα
να διασχίζουν της στενή κοιλάδα των Μεσογείων
εδώ που μετακινήθηκαν οι μικροαστοί των Αθηνών
ερημώνοντας το κλεινόν άστυ αφήνοντας το
στους μισητούς αδελφούς τους αλβανούς
στις νεώτερες ελεύσεις μεταναστών
και στους κινέζους Ιατρούς του airbnp
οι δουλειές που υπόσχεται ο Μητσοτάκης

την υπόκωφη σιγή της ακρόασης
σπάζουν οι φωνές παιδιών κι εφήβων
Γιάννηηηηηη, απ’ αλλου, ρε Μαλάκααααα
γαβγίσματα ολούθε καθώς όλοι σέρνουμε
τα βιολογικά μας παιχνίδια, οι ζωόφιλοι
στοπ ! τελείωσε η σύντομη ώρα της βουής

Πλανητισμός η αναγκαία αρετή

Ό ανθρωπισμός δεν καλύπτει πια την αναγκαία αρετή
το ζήτημα είναι πλέον η κατανόηση ενός πλανητισμού

Πως αυτό να το καταλάβουμε απ’ το ωραίο εξοχικό μας επάνω στην παραλία,

σαν δεν βλέπουμε τους παγους που λιώνουν τις φάλαινες που πεθαίνουν τουμπανιασμένες από το πλαστικό,

και το νησί από πλαστικό ίσαμε τη Γαλλία στ’ ανοιχτά του Ειρηνικού

 

Οι πάγοι λιώνουν φώκες ξεβράζονται στον αρκτικό κύκλο
και κάποιοι σκέφτονται το αίτημα της αθανασίας
που τεχνολογικά φαντάζει εφικτό

 

 

Η άβυσσος

Είναι εμπρός σε μιαν άβυσσο
η οποία κοχλάζει α-νοησία,την βοά
συμβολίζει την μη ύπαρξη νοήματος
για οτιδήποτε γράψει

η άβυσσος είναι η υποστασιοποίηση της λήθης
ό.τι αν πει είναι ξεκάθαρο οτι θα χαθεί
τώρα ή πιο μετά στην άπειρη κολαστική πυκνότητα της
νομίζει για μια στιγμή οτι το μόνο που διαφεύγει
είναι το άθροισμα των πράξεων
μέσα σε ένα ιδεολογικό μοντέλο
καθώς γεννά κορυφές ύλης και δεδομένων μέσα
στην άβυσσο

διάλεξε λοιπόν λάθος
πήρε την πλευρά των γλωσσικών γεγονότων
που χάνονται σαν ψίθυροι στον άνεμο

και μοιάζει να έχει δυο επιλογές
να σωπάσει πια αποδεχομένος το θάνατο
που ταυτίζεται με την άβυσσο
ή να συνεχίσει την αυταπάτη να πετάει
στο χρόνο ασήμαντα ρήματα