ΣΤΡΑΤΗΣ ΦΑΒΡΟΣ

ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Στρατής 2

Ο Στρατής Φάβρος είναι γεννημένος στις 3 Ιουνίου 1968, όταν ο Μάης ήταν ακόμη ζωντανός. Είναι αναγνώστης ποίησης και ένας στην καρδιά ποιητής. Μπορείτε λοιπόν να λέτε ότι ο ποιητής είναι τα λόγια του.

Είναι συντάκτης διάφορων ηλεκτρονικών «επιφυλλίδων» όπως τα διαδικτυακά group ή περιοδικά: Poetry Aesthetic Ethics, και Poetry Translation Project. Διατηρεί επίσης το blog: Στρατής Φάβρος Poetry Aesthetic Ethics.

Μεταφράζει από την Αγγλική και άλλες γλώσσες με κίνητρο του την αγάπη για την γλώσσα και την τέχνη αλλά και ενίοτε για βιοποριστικούς λόγους

Τα κείμενα του βρίσκονται αποθησαυρισμένα σχεδόν στο σύνολο τους στο blog που διατηρεί. Είναι ως προλετάριος εξαιρετικά επιφυλακτικός με τους μηχανισμούς της έκδοσης πράγμα που τον αποτρέπει κάθε φορά που ξεκινά να το σκέφτεται. Η ποιητική λήθη θα τον εύρει ικανοποιημένο ότι αποπειράθηκε, Έτσι τα κείμενά του φαίνεται ότι θα παραμένουν ανέκδοτα.

Τα κείμενα είναι γραμμένα σε μακρινούς εσωτερικούς τόπους στην Έρημη Χώρα της Υπερπραγματικότητας…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 3.910 επιπλέον λέξεις

Τους λαιστρυγόνες και τους κύκλωπες

Για να αφήσεις μικρή μια παρακαταθήκη

πρέπει να έχεις καταπιεί το δηλητήριο

και να έχεις κατουρήσει κίτρο

πρέπει να ξέρεις το που λες, να ξέρεις

να πέρασες τη σκύλλα και τη χάρυβδη

τους λαιστρυγόνες και τους κύκλωπες

να ξεφυγες, κι οι σκύλοι να μυρίσανε

το φόβο σου και συ να κράτησες

πρέπει πολλά και

πρέπει λόγος σοβαρός

να δένεται στα λόγια σου και

πράξεις να γίνονται τα λόγια τα μεγάλα

Πρέπει να μη σε νοιάζει ο καιρός

μον να αλυχτάς σαν κοπετός

 πρέπει πολλά και τίποτα

μα σαν πεθάνεις, ξέχνα τα

όλα ανείπωτα

 

 

Πως λειτουργεί η ψυχή

Τα τελευταία χρόνια, με έχω συλλάβει
να κατεβάζω δυο τρία ποτηράκια
μαυροζούμι Σαββατόβραδα
σαν σπασμός προς την
παιδική μου ηλικία;
σαν ωδή στην απώλεια;
σαν Ρέκβιεμ; ποιος να ξέρει
πως λειτουργεί η ψυχή.

Στην ακμή σου σαν είσαι
βούτα μέσ στην ηδονή
και μήνα λογαριάσεις
μήτε τόπο μήνα και ντροπή

Πως με κουβάλησες
στην πλάτη του ονείρου;
για να με ρίξεις χάμου
στην μέση της ζωής.

Πως νείρεσαι τ’ αύριο
πως θα γένει;
όταν υπόγεια προδίνεις
στίχους Αρχές και εαυτό;

Τι θέλεις μου να καταλάβω
απ της ζωής τ’ αφήγημα πνιχτό
σαν συμπιλήματα ράβεις ξεράβεις
του ήλιου τα βόδια τα ξεκάμεις

και πως να πέσω στη λήθη
πεισμένος για τ’ αμόλευτο καλό
σαν μου περνάς από τη βρύση
μ’ άλατα και νερά λερά βαμμένα στο σωρό

Κι αν θα πεθάνω;
δεν μανθάνω
μον πνίγομαι καιρό
το δίκιο της πλέμπας για σκοπό