όταν ψοφήσει τ’ αγαθό κτήνος

Για τα σκυλιά δεν μιλούμε για θάνατο όπως κι γι όλα τα ζούμπερα του κόσμου λέμε ψόφησε,δεν ερευνούμε αν το κτήνος θα πάει σε κολαση ή παράδεισο διότι όλα τα κτήνη είναι a priori αγαθά έχουν μόνο το ένστικτο του κτήνους, που είναι ν αρπάξει καμιά κότα από το λαιμό να τη στραγγαλίσει και να πιει λίγο απ’ το αίμα της.

Έτσι όταν ψοφήσει τ’ αγαθό κτήνος που κινεί το σαρκίο μου μη ξοδέψετε λεφτά για κηδείες, έχει η γυναίκα μου ένα χωράφακι μ’ ελιές, ρίξτε επάνω στο καντάβρ λίγο μαύρο χώμα να σκεπάσετε τη σάρκα κι αφήστε με κει να γίνει χωμα για τις ελιές και τις αγριάδες που πολεμούν στις ρίζες τους.
Αυτό τ’ αφήνω ως διαθήκη στη γυναίκα που είναι και η νόμιμη κληρονόμος του έργου μου αφού ακίνητα δόξα τω θεω και τους αγίους Κροπότκιν και Μπακούνιν δεν έχω.

Το Πραγματικό

Πως εικονογραφούμε στο φαντασιακό
μια μυθολογία του έρωτα
Πως ανώριμοι στέκουν
παραπατώντας κι οι κάλλιστοι
στην διεκπεραίωση του πραγματικού
εκείνου του τρομακτικά θρυμματισμένου
του σαν όνειρο ασταθώς αέρινου
του μυστηριωδώς πραγματικού

αν κάτι είναι που παίρνει μόνιμη μορφή στη συνείδηση
είναι που ενδίδω στην πρόθεση ποίησης

What is it like to be a cicada

What is it like to be a cicada

Οι τελευταίοι τέττιγες τεττιγίδες (Cicadidae) ή τζίτζιρες τζιτζίρια ζίζιρες τζίτζιροι και τζιτζίκια πεθαίνουν μια κρύα μέρα του Νοέμβρη αφήνοντας παντέρμα βουβό το πρωινό.

Οι τζίτζιρες σύμβολα θάναι της ελευθερίας και της σύντομης ελπίδας που πάντα θα κουβαλά το καλοκαίρι

Έτσι μεταφορικά σε τούτο το χύδην βασαναστικό σχήμα θα πεθάνομε κι μείς μια κρύα του φθινοπώρου πρωία κρατώντας την ελευθερία στ’ οξύφωνο τραγούδι μας του τέλους.

Αυτή να ναι η κατάσταση μας ελευθερία, και Ω ελπίδα, καθώς μέσα στην οχλαοή θα βουτούμε στην λίμνη της ασυνειδησίας.

Ίσως πάλι πολύ σημασία δώσαμε στο νόημα, άλλωστε η ύπαρξη και η οντότητα δίχως νόημα προχωρούν περαν αυτού που οι άνθρωποι τους δώσαν.

ΥΓ
Προσπαθώ πάντως να οικονομώ μέσω του νοήματος
κάτι μου λέει πως το νόημα χτίζει τη μετοχή
η όπως είπε ο ποιητής
μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;

Ο έρωτας

Ο έρωτας είναι η νεότητα είναι η ατιθάσευτη φύση το προπατορικό αμάρτημα
κι έπειτα έρχεται η αναπαραγωγή κι αρχίζει η αδηριτη ανάγκη για επιβίωση και αναλαμβάνει το έργο της
κι ακολουθεί η σύμβαση κι όλες οι ταπεινωτικές συμβάσεις του κόσμου και τα μεγάλα εγώ των σερνικών που γίνηκαν πολιτισμός ιερατεία μοναρχίες αριστοκρατίες θησαυροφύλακες τόκοι και ανατοκισμοί διεθνές κεφάλαιο ο πύργος της βαβέλ, άτρεπτη τάξη, κι όλη η συσσωρευμένη σοφία του κόσμου να μη μπορεί να ανατρέψει τα ιμαλάϊα των γεγονότων και κει που βρίσκονταν στην κορυφή εχάθη ο Κόσμος