Στης σφενδόνης τον αιμάτινο κύκλο/ Σονέτο

Στης σφενδόνης τον αιμάτινο κύκλο
Σονέτο

Πασχίζουμε να αδράξουμε το νήμα
στο νόημα να βάψουμε το γέρμα
πώς να σβήσεις τα σημάδια με το έκπαγλο ντύμα
που είναι εσύ ταυτότητας βάμμα στο αίολο τέρμα

Μυστήριας συνθήκης αγώνες το στεφάνι χαρίζουν
Ένα βήμα μπρος δυο βήματα πίσω
Της ζήσης οι αμφίσημες ροπές σε ταλανίζουν
σε τούτο το μαύρο αλώνι θα σε βρει ο χάροντας ίσως

Τι να πεις τι να πω γι άλλης μιας μέρας τον δίχως αιτία παλμό
Στης σφενδόνης τον αιμάτινο κύκλο και στην αισχύνη μόνος θα μπεις
Ότι κι αν πουν την εμπειρία για ένα μονάχα δίνει εγώ

Ω του νόμου εσείς μαχητές της δικαιοσύνης σφαχτάρια τυφλά
Ο ήλιος που ζητάτε ξεραίνει την ύπαρξη στο απόλυτο του αδίκου λευκό
Στ’ άλμπουρα τώρα μαύρα της θλίψης σηκώνονται μόνο πανιά

Σ. Φάβρος

Μάρτιος 2015

———————————

Στης σφενδόνης τον αιμάτινο κύκλο
Σονέτο

Ν’ αδράξουμε πασχίζουμε το νήμα
στο νόημα να βάψουμε μήπως το γέρμα
πώς να σβήσεις τα σημάδια με έκπαγλο ντύμα
που είναι εσύ ταυτότητας βάμμα σ’ αίολο τέρμα

Μυστήριας συνθήκης αγώνες το στεφάνι χαρίζουν
Ένα βήμα μπρος δυο βήματα πίσω
Της ζήσης οι αμφίσημες ροπές σε ταλανίζουν
σε τούτο το μαύρο αλώνι θα σε βρει ο χάροντας ίσως

Τι να πεις τι να πω γι άλλης μιας μέρας τον δίχως αιτία παλμό
Στης σφενδόνης τον αιμάτινο κύκλο και στην αισχύνη μόνος θα μπεις
Ότι κι αν πουν την εμπειρία για ένα μονάχα δίνει εγώ

Ω του νόμου εσείς μαχητές της δικαιοσύνης σφαχτάρια τυφλά
Ο ήλιος που ζητάτε ξεραίνει την ύπαρξη στο απόλυτο τ’ αδίκου λευκό
Στ’ άλμπουρα τώρα μαύρα της θλίψης σηκώνονται μόνο πανιά

Σ. Φάβρος

Μάρτιος 2015
Διορθώσεις Δεκέμβριος 2017

στης εποχής την αβάσταχτ’ ευωχία

Κανείς μας δεν γνωρίζει κανέναν
όλοι στην προσωπική βυθισμένοι εμπειρία
στης εποχής την αβάσταχτ’ ευωχία
τριγυρνούμε μόνοι τρυφεροί κι απελπισμένοι
κατά βάθος τ’ αναπότρεπτο τέλος ελκυστής τελεσμένος

κι άλλο δεν κανουμ’ εμείς μαύρες της νύχτας
πεταλούδες μικρές μα μοιραίες, στης φωτιάς
την αγχόνη μαγεμένες πετούμε
απ’ ανάγκη και τάξη στου χαρακτήρα
τ’ απαράλλαχτο υφασμένο μετάξι

και καθώς χθές μια και πάλι, παρελθόντος
και μέλλοντος γοργόφτερη σύντηξη στερνή
πνίγεται απ την Ύδρα στιγμή, όλα μαίνονται
όλα τίποτα στον Παν π’αδιαφορο στέκει
και τη μοίρα ξεκάνει ως τύχη φαιδρή

Καλά Χριστούγεννα

‘O,τι μου συμβαίνει γίνεται με το πέρασμα του χρόνου χαρακτήρας
ταξιδεύω στο βαθύ σύμπαν κοιμισμένος ακούγοντας τη μυθολογία του Χατζιδάκη, μια σερενάτα του Σούμπερτ, το adagio από ένα κονσέρτο για βιολί του Βαch
βυθισμένος σε μια βιωματική απραξία, δημιουργώ εγκεφαλικά γεγονότα και θλίβομαι
είναι ίσως ο μόνος τρόπος να ζητώ συγχώρεση από το Θεό της ύπαρξης για τα διαρκή και ανήκεστα λάθη μας
φαίνεται να μην με ταράζει τίποτε, αλλά μιας αγάπης τα κύματα που ζεστά της το χρόνο μου σπουν σε μια λίμνη βυθούν με
και μιλούν για τα σύμπαντα με κλαυθμυρισμούς αληθείς κι αναγκαίους απ’ των γεγονότων τη βία,
σιγή μουσική…μακριά από πράξη και βία

Καλά Χριστούγεννα

Το μέγα μύθο μελετώ

Το μέγα μύθο μελετώ
κορδίζεται μπροστά μου

και φτάνει μόν’ ο δάσκαλος
καράτε που θα δώσει
κίτρινη ζώνη εξήντ’ ευρώ
στον Θέμη τ’ακριβόν μου
για να γκρεμίσει τ’όνειρο
ρεαλισμό να χτίσει

κίτρινη ζώνη εξήντα ευρω
το Δώρο Χριστουγέννων
του δάσκαλου το μυστικό
σάμπως όλων των άλλων
που χουχουλιάζονται μες
στ’ ακριβά, σαλόνια της βολής τους

κι άσε τους ΤΣΕ κι άσε τους Μπρεχτ
και το μωρό Χριστούλη
φτωχούληδες να χάνονται
και να κηρύττουν μόνοι

Ένα ειναί το μυστικό το γρίφο
που μας λύνει, ιδιοκτησία
φίλοι μου και μετρητά να ρέουν
για να πορδίζουμε γλυκά
σε ζέστη και σε κρύγιο

μυρίζει τώρα ο καφές
φουντούκι που μ΄αρέσει και πέμπω γεια
τσι όμορφες τσι λυγερές κει πέρα
το Θέμη αδράζω στα γοργά
ποντίζομαι γι’ ολούθε
και στο τραπέζι καθουμαι
για να παρηγουριέμαι

αφού δεν πρόλαβε ο θρήνος να τελειώσει

αφού δεν πρόλαβε ο θρήνος να τελειώσει

Οι νεκροί ποιητές πουλάκια που χάθηκαν
όλοι οι νεκροί μας πλην των αμετάκλητα κακών
άχθος αρούρις που τανε και δίκαια ψοφήσαν

κι οι ζωντανοί ποιητές πουλάκια μου όμορφα
και οι ποιήτριες λολίτες πικραμένες
και που δεν παραστέκουνται οι δόλιες οι καμένες

οι ηθοποιοί, όλα τα νούμερα,του κόσμου όλ’ οι δράκοι
ποια κλίμακα καλύπτουνε στη ζήσης την ανάγκη
ποια πυραμίδα φτάσανε στη γλίστρας την φενάκη;

Τι κανουμε μανούλα μου δω πέρα στο δρoλάπι;
τι παίζουμε για αντέχουμε όλη τη μαύρη πίσσα
γυρίζουμε γυρίζουμε δεν έχουμε πατρίδα

και μπιστικούς τους βάλαμε δραγάτες δραγουμάνους
τίποτε δεν μας έμαθε ποτε το μέγα πάθος
αφού ήμασταν φτωχοί λάθος να λέμε απ’ αρχή

Δεκεμβρης 2017