Τι ναν’ ο έρωτας ρωτούν

Του άξιζε μόνο του να βγεί πέρα απ τον Μυρτία
είμαι μικρός και χαίρομαι τον έρωτα Σοφία

Τι ναν’ ο έρωτας ρωτούν τα πλήθη όλου του κόσμου
μα είν΄ο έρωτας αυτός που γεύση δίνει φως μου
στης ζήσης μας τ΄αδιάκοπο σύρε και πηγαινέλα

μα πέρα από τον έρωτα υπάρχει η αγάπη
που είν’ η ζωή κι η γλύκα της το ήσυχο ραχάτι

Δώσε μου μια γλυκάλμυρη ρουτίνα για την μέρα
κι έρωτα μια ή δυο στον χρόνο παραπέρα
να ναι η ζωή χωρίς βραχνά και πόνο και γινάτι
να ροβολάμε ξέγνοιαστα στις ρούγες και στα πλάτη

http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=77&cat=1

ένας ευγνώμων βλάκας

είχαμε να κάνουμε τις πιο απλές παραδοχές
είχαμε να ζήσουμε τον τρόπο των ερωτευμένων
είχαμε τα χέρια μας και σταδιακά
τα υλικά για μιαν ευτυχία
γιατί θα έπρεπε να πούμε ψέματα
για τις βασικές παραδοχές
γιατί θα έπρεπε να αποδεχτούμε
τις συνθήκες της τραγωδίας
η ζωή ήταν ένα όνειρο κάποτε

είμαι ένας ευγνώμων βλάκας
αυτοί που με γέλασαν
μου δείξαν τον άνθρωπο
που θα πρεπε να μαι

η τέχνη μπορεί να είναι εκείνος
ο οδηγός στην ευτυχία
αρκεί νωρίς να την ακούσεις

δεν υπάρχει εύκολος τρόπος
για ν’ αλλάξεις ό,τι πολύ
θαρρούσες πως αγάπησες

η λευτεριά δεν υπάρχει

Προσπαθώ μια τάξη στο μυαλό μου να βάλω
την αγωνία την μέγαιρα για το μέλλον να βγάλω
το μέλλον αλίμονο που ποτέ δεν υπάρχει
αλλά ο μεγαλύτερος είναι δυνάστης, που χάσκει

όλη η ύπαρξη λέει μου, ζήσε ω ζήσε
τώρα που το θέρος λικνίζεται, ωραία τελειώνει
κι η ακτή είν’ υπέροχη και θαυμάσια μόνη
γυμνό στη κρυφή αγκαλιά της, κορμί μου που λιώνει

μα να ξεσηκώνεται το γύρω που στέκει
στο μυαλό ξεκινάει σκοτεινό το χορό του
ο πατέρας βιοψίας τα ρήματα στωικά περιμένει
στις 13 ραντεβού ποιος ξέρει τι και που βγαίνει

κι αν τα πράγματα δεν πάνε καλά;
κι έχεις δουλειά και δεν έχεις;
μουρμουράει ένα μέλλον σιγά
ένα μέλλον που στέκεται και κοιτάει θολά

Και να το μέλλον σου, ύπουλος φόβος, νά τον θεριεύει
τη συνείδηση βίαια σκοτεινά να δεσμεύει
δόση αλυσίδα κάθε 30 στεγαστικού, μια θηλιά
που σε πνίγει, κι οικτρά τιθασεύει, θηλιά

Αποφάσεις που πήραμε και που πράξεις τις κάναμε
αλυσίδες που δέσαμε στου θεσμού την ανάγκη
μέλλον είναι μαζί σαν το φτιάξαμε, μα νά δυναστεύει
μέλλον που φτιάξανε μα για μας ορμηνεύει

και η άποψη πάντοτε μια γελοία απάτη
μια ρουτίνα που χτίστηκε στον μεγάλο δυνάστη

τράβα κλάψε και λύγισε εαυτέ μου ανόητε
τη λευτεριά που εχάθη
τράβα κλάψε και λύγισε εαυτέ μου αλίμονε
η λευτεριά δεν υπάρχει

τ’ αγκίστρι

Η ζωή από μακριά φαντάζει
ένας κύκλος παραπλάνησης κι αποκάλυψης
και κει που σουν μαγεμένος απομαγεύεσαι
κι αντικρίζεις με δέος το δέος ως ηλιθιότητα
και ξανά στον κύκλο βουτάς
χωρίς μάθος στο πάθος σε μια νέα μάγευση
γιατί τον έρωτα πάντα ερευνώντας
αυτός σε ξεγελά, σαν τ’ αγκίστρι
που πάντα το ψάρι ξεγελά, αδήριτα
έτσι θυμάμαι εκείνη την περίοδο
παραπλάνησης, με τα κρασιά και τες ηδονές

κείνο που λεει ο ποιητής / τρία ποιήματα

κείνο που λεει ο ποιητής
Μην ζητάς νά βρεις
κείνο π’αφήνει ο ποιητής ·
κοίτα πως τα σημάδια του
της τέχνης τ΄ακριβά του αποστάγματα
μόνα κι αιώνια μοναχά, να φτάνουνε
στην άσπρη κόλλα τη ξερή
σπονδή στο αιώνιο ο ποιητής
μοιραία μπρός σου αφήνει
τ’ αμάλγαμα όλο εκεί
μαύρο χρυσάφι κατάστικτο ολούθε

ένα ιερατείο της τέχνης φτωχό
διασπασμένο κι επιλεκτικό
κωφό μα όχι μουγγό
με μια τέχνη που το ίδιο αφορά
κι άλλη μια τέχνη αγορά
την καλοπέραση της τάξης προωθεί
και τα αυτιά του τέρπει κι ευχαριστεί

μες την πολλή συνάφεια το μύθο σου τον έχασες αγαπητή προσπάθεια/
γίνου και λίγο σπάνια ν΄αυξάνεσαι να γίνεσαι απ’ την αδημονία /
την άχραντη αλήτισσα την θεία προσδοκία