το κενοτάφιο του ανέστιου χρόνου

Οι μέρες μας στη θάλασσα,
ευθείες αναφορές μιας
ακυβέρνητης απελπισίας/
κι όλα αυτά τα επικρεμάμενα σύννεφα,
ήδη σκάφη,
ήδη δάση κυνηγών,
που ερωτεύτηκαν τα ελάφια εν καιρώ πολέμου,
εν τέλει αποχρωματίζονται,
-κι ας καρπίζουν ακόμη μουσώνες
με την οσμή των αλατισμένων τζόγων-
τυφλοί ψυχοπομποί,
προς το κενοτάφιο του ανέστιου χρόνου.
Εκεί εναποτίθεμαι,
σαν ένα έμβρυο,
ενθύμιο οργασμών,
κάθε νύχτα που επαναλαμβάνεται το έργο,
με την ελπίδα εναλλακτικού φινάλε.

photo: Harvey Stein (American, born 1941)
The Hug: Closed Eyes and Smile
1982
Digital, inkjet archival print
-33 x 48.3 cm
Collection of the artist
© Harvey Stein, 2011

ΈΛΕΥΣΙΣ - ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας

Οι μέρες μας στη θάλασσα,
ευθείες αναφορές μιας
ακυβέρνητης απελπισίας/
κι όλα αυτά τα επικρεμάμενα σύννεφα,
ήδη σκάφη,
ήδη δάση κυνηγών,
που ερωτεύτηκαν τα ελάφια εν καιρώ πολέμου,
εν τέλει αποχρωματίζονται,
-κι ας καρπίζουν ακόμη μουσώνες
με την οσμή των αλατισμένων τζόγων-
τυφλοί ψυχοπομποί,
προς το κενοτάφιο του ανέστιου  χρόνου.
Εκεί εναποτίθεμαι,
σαν ένα έμβρυο,
ενθύμιο οργασμών,
κάθε νύχτα που επαναλαμβάνεται το έργο,
με την ελπίδα εναλλακτικού φινάλε.

photo: Harvey Stein (American, born 1941)
The Hug: Closed Eyes and Smile
1982
Digital, inkjet archival print
-33 x 48.3 cm
Collection of the artist
© Harvey Stein, 2011

Δείτε την αρχική δημοσίευση

Brexit

Brexit

Δεν έχει βεβαιότητες
δεν ανήκει ούτε θέλει να ανήκει
του αρέσουν τα απογεύματα στην θάλασσα
τα μουσικά καλοκαίρια
οι αγέρηδες όταν το θερινό καύμα δε σε πνίγει
κι η ψυχή ελευθερώνεται και πετά
είναι ανόητος και αφελής πιστεύει στον άνθρωπο
και σε μια ευημερία οικουμενική
μαθαίνει να θέλει λίγα
τη δροσιά του νερού την πνοή του ανέμου
τα αισθήματα, το ηδύ και το λίγο πικρό
το ελαφρύ αλμυρό του ιδρώτα στο δέρμα της
και την ηδύτητα των ανθρώπων στο γέλιο

 

Στρατής Φάβρος

22 Ιουνίου 2016

 

 

 

Χθές βράδυ

Χθές βράδυ είδα στο ύπνο μου δυο φίδια
σκιάχτηκα τόσο πολύ στον ύπνο κείνο
το βαθύ που έσκουζα ίδια μουγγός
τα κοψα σαν απο μακριά με μια χαντζάρα
κι αυτά πηγαίνανε αντάμα με τα φιδίσια στόματ’ ανοικτά
και τα δύο τσιγκελωτά τα δόντια ερπετών τα γυμνωμένα

κι’ ύστερα ξύπνησα κι όλη τη μέρα τα πράγματα πήγαιναν στραβά,
σαν να μην τα χα κόψει τα φοβερά τα ερπετά

ήρθε το βράδυ και κουρασμένος δίχως ο κόπος να χει πληρωθεί
στο σπίτι γύρισα και έπεσα ευθύς με βουλιμία στο φαί
άδειο καθώς θαρρούσα το στομάχι

κι γι άλλη μια φορά έπαιζα με τη σκέψη τη δειλή
πως δεν αξίζει η ζωή
ένα αδιέξοδο από συσσωρευμένα λάθη
αθέλητα και θελημένα στην τύχη που εχάθη

Ένας λυγμός για τον φτωχό και για τον πλούσιο
βαθύς του είναι του κενού του, ανόητος συλλογισμός
όλοι με ένα βραχνά στα σάβανα που να, ειν’
διπλωμένα απαλά και περιμένουν

Στρατής Φάβρος
Ιούνιος 2016

 

Η μονιμότητα της στιγμής

Ένας ποταμός από δροσιά
οι σκιές των φύλλων τρεμοπαίζουν στα μάτια
αφήνοντας λάμψεις μικρού απογευματινού φωτός
ο βομβώδης ψιθυρισμός του χαρούμενου πλήθους
το πηγαίο χαμόγελο της φιλίας,
μια μικρή ακέραια και ανεξάρτητη στιγμή χαράς
σπονδή στο μεσμερισμό του αυθόρμητου

η ευδαιμονία η φήμη η ευτυχία
οι μεγάλοι γρίφοι της ζωής τα ναι και τα όχι μας

η ποίηση ως καθ’αυτή πάει να πει το έργο σου
η αντικειμενική και η υποκειμενική του διάσταση
τα θλιμμένα και μυστηριωδώς τρυφερά όντα της ύπαρξης
τα ποιήματα πλάσματα που ζουν στην αιώνια τους μοναξιά

και η εικόνα του ποιητή εικοσιένα χρόνια πριν το θάνατο του
στα μάτια του νεαρού Ιούλιου Σλοβάτσκι
«ήταν φανερό πως τον έκαιγε μια εσωτερική φλόγα
ενώ εξωτερικά έτρεμε όπως ο ζελές»
και θέλοντας να τονίσει την εξέχουσα κοινωνική του θέση
ο νόθος καλούσε για να ρθει κοντά του ο βαλές

η στιγμή χτίζει μια μονιμότητα ευδαιμονίας
που δεν έχει καμία άλλη σημασία
από τη μονιμότητα της στιγμής

Ιουνιος 2016
στην Λουκία Πλυτά

 

Οι λέξεις

Στην σαγήνη της ηδονής και στην πλεκτάνη της οδύνης
σε δίχτυα αξεμπέρδευτα και με ισχνή ψαριά

τα λάθη που αλλάζουν την ανάγνωση
οι λέξεις και τα σημάδια που δεν είναι του ποιητή

ένα να πούμε ερωτηματικό,
ένα «στα» που έγινε «σε » ,
ένα «πια» που παραλείφθηκε
ένα κόμμα σε ακατάλληλη θέση

Θα μου πείτε, μα γιατί δίνεις τόση σημασία
σε τόσο μικρές λεξούλες, σε στίγματα
μα οι λέξεις είναι το ποίημα, απαντώ
οι λέξεις που στέκονται αγέρωχα στο χρόνο
όπως ο Μακρυγιάννης στους Μύλους.

Οι λέξεις που είναι ο ορίζοντας γεγονότων
του ποιήματος. Οι λέξεις καθορίζουν
το σημείο απ το οποίο η ιστορία
είναι αδύνατον να διαφύγει.
Κείνο που ποτέ δεν συνέβη, ολοένα συμβαίνει.

Στρατής Φάβρος 2015

Σώμα Αισθητικογλωσσικόν