“Nec Spe, Nec Metu”

Amor fati

Νιώθω εδώ και λίγες μέρες
μιαν ελευθερία

Δεν θέλω να γίνω τίποτα
κοιτώ τη ζωή μου απαλλαγμένη
από επιδίωξη

έχω ακόμη εκείνη την παλιά αίσθηση
ότι θα γίνουν πράγματα
αλλά δίχως αγωνία
έχω μιαν ελευθερία

«Δὲν ἐλπίζω τίποτα, δὲν φοβοῦμαι τίποτα, εἶμαι λέφτερος»

“Nec Spe, Nec Metu”

 

Tu le connais, lecteur, ce monstre délicat,

Tu le connais, lecteur, ce monstre délicat,

Το διάστημα ανάμεσα σε δύο ήχους λέγεται παύση

Ορίστε ένας ορισμός χρήσεων της λέξης από την Πύλη για την ελληνική Γλώσσα.

(παρένθεση)
Η τόση ευκολία σήμερα μας κάνει μερικές φορές υπερφίαλους

|| (ειδικότ.) διακοπή του λόγου, σιωπή: Έκανε μια μικρή ~ και μετά συνέχισε να μιλάει.

3. (μουσ.) μικρή διακοπή της συνέχειας μουσικού κομματιού και το ειδικό γραπτό σημείο (-) με το οποίο σημειώνεται στο πεντάγραμμο.

[λόγ.: 1, 2: ελνστ. παῦ(σις) -ση· 3: σημδ. γαλλ. pause]

η αρμονία παύσεων και λόγου δημιουργεί μια αφηγηματική ρυθμικότητα, που αναπτύσσει ιδιότητες στον εκφερόμενο λόγο οι οποίες δεν προσφέρονται από τα μέρη του. Προσφέρει μια μουσικότητα που κατευνάζει το θυμό εξεγείρει το συναίσθημα και συντελεί στην ανάπτυξη μη εννοιολογικών δηλαδή συνθετικών ιδιοτήτων στο έργο, με την συνδρομή φυσικά και άλλων στοιχείων είτε δομικών είτε εννοιολογικών όπως τα λεγόμενα εκφραστικά μέσα.

αυτή η ρυθμικότητα στην ποίηση λέγεται μέτρο και όπως γνωρίζουμε υπάρχουν πολλές μορφές της.

Όλα τα εκφραστικά στοιχεία που διαθέτει ο γράφων και στο προκείμενο ένας λογοτέχνης αθροίζονται στο λόγο, στην διατύπωση δηλαδή βασικών γλωσσικών δομών όπως η λέξη και ο στίχος με την κατάλληλη διανομή παύσεων.

Επάνω σε αυτό έρχονται να προστεθούν από τον αρχαίο κόσμο ήδη αφηγηματικές τεχνικές, η απαγγελία η αφήγηση, το θέατρο, η μουσική αφήγηση, αργότερα ο κινηματογράφος το ντοκυμανταίρ το βίντεο που παρέχουν ερμηνευτικές παρουσιάσεις των κειμένων.

Υπάρχουν πολλοί, το βλέπω συνέχεια κι ολοένα, που μαγεύονται από τη χρήση της λέξης «Σιωπή», αποδίδοντας της μια μεταφυσική γοητεία ένα άφατο μαγικό χαρακτήρα, αισθάνομαι πως εκστασιάζονται ωσάν να προφέρουν κάποια μυστική αλληλουχία σαν την εκτοξεύουν.

Όλα τα λέει η σημαίνουσα σιωπή.
Η αναγκαία απουσία Η καίρια σιωπή.

Η σιωπή από μόνη της χωρίς την υπόθεση ότι αυτή είναι μια παύση ένα λειτουργικό στοιχείο ενός κειμένου μιας αφήγησης μου είναι ακατανόητη ως έννοια.

Τι είναι η Σιωπή. Η σκοτεινή ύλη στο σύμπαν;
Μη εκφράσιμη εννοιολογική ύλη;

Αν είναι απόγνωση, μια παύση δηλαδή, για να εκφραστεί ας πούμε το αναγκαίο μιας τραγωδίας πένθος δεν είναι Σιωπή. Είναι μια στάση μετά την καταιγίδα για να συνάξουμε την άρρητη απόγνωση μας και να την εκφράσουμε με κραυγές δηλαδή φωνή με γόους ή παρακλήσεις.

Η σημαντική ύλη έχει λόγο αναγνώστη μου
Οι σιωπές είναι προθέσεις θολές
και μένα το έργο μου έχει προτάσεις
κι ερωτήματα έχει του βίου τα ευρήματα

Σταματήστε τις ακατάληπτες δομές
η γλώσσα έγινε για να μιλούμε
η γλώσσα γυμνάζει σαν αφηγούμαι
η γλώσσα γνωρίζει σαν θυμάται
η γλώσσα ζυγιάζεται και πλάθει

χρειάζεται δυο για να χορέψεις
αδελφή μου αναγνώστη
και η σιωπή σημαίνει μόνη

ώστε το της ομιλίας πρόσταγμα
που είναι λόγος κι όχι σιωπή
να γίνει απόσταγμα κι αρετή

Το κενό η σιωπή δεν σημαίνει
το πολύ το δασύ το μακρύ
το λοξό το αμβλύ δεν μαθαίνει

Δεν αναφέρομαι λοιπόν
στην σιωπή ως στάση
στην σιωπή ως ανάπαυση
στην σιωπή ως παύση
στην σιωπή ως ένα
μονόκερω της γραφής
αλλά στη σιωπή ως το μη όν

ἀνερρίφθω κύβος

ἀνερρίφθω κύβος

Ποιος θα την κάνει αυτή τη αναγκαία για το μέλλον μας κουβέντα; Ποιο δυναμικό εκατέρωθεν;

Πολύ Φοβούμαι κανείς. Θα βρεθούμε πάλι με τα λατινικά τσιτάτα, τις γεωμετρικές οδούς για βασιλείς, τις συντομεύσεις, 
τους δρόμους της αρετής και της κακίας που πάντα μ’ άβρεχτα πόδια προσπερνούμε, σε νέα Μήλια διλήμματα σε νέους διχασμούς κι άφευκτες τραγωδίες.

Μια τραγωδία είναι τραγικά το έλλειμμα τραγικό μιας διαλεκτικής της διαλεκτικής παιδείας, αλλά η πρόταση μου αβέβαιη στη ρηχότητα της ανάγκης της για ιστοριογραφική και θεωρητική τεκμηρίωση παραπατά σαν μωρό που μόλις πριν σηκώθηκε στα δυό.

Δεν φοβούμαι όμως γιατί το έλλειμμα αυτό είναι παγκόσμιο. Όλοι ακόμη και οι φαινομενικά εμβριθείς μιας γρήγορης μοίρας είμαστε παιδιά κι αν κάποιοι φαίνεται μια μοίρα να προβάλλουν πιο τρανή, κι αυτοί αθύρματα που σάβανα το κώλο τους με φούρια τα τραβάνε να καλύψουν.

«Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί.
Στο τέλος τα όνειρά μας θα μας σώσουν.»

Το τρίγωνο

Το τρίγωνο της μαγείας
το τρίγωνο της μύησης
της Bερμούδας το τρίγωνο
τα τρίγωνα του Πυθαγόρα
τα σκαληνά τρίγωνα
το τρίγωνο της χαράδρας της
που σαν αετός τη λεία του κοιτώ
ή σαν παιδί το βάζο με το μέλι
το τρίγωνο γκρεμός των γλουτών της
το τρίγωνο πίνακας του Μοντιλιάνι
το τρίγωνο υποσχέσεις
σε ρεμβασμούς το τρίγωνο κοιτώ
ιδεασμός για μια κατάσταση
όπου στην μήτρα τρίγωνο γυρνώ.

Ο ποιητής κανέναν δε θα σώσει/ Η ποίηση στο τέλος του κόσμου μπορεί

Υπάρχουν δύο χρόνοι όπως υπάρχουν δυο χώροι

Ο χρόνος που η ποίηση είναι καταγέλαστη τρυφή
κι ο εκείνος ο χρόνος που τις φτερούγες τ’ Άγγελου τσακίζει
απ’ της ορμής του τη βία και η ποίηση χωνεμένη δύναμη σώζει

Υπάρχει Ο χώρος που η ποίηση κατακρημνίζεται
άθυρμα των δυνάμεων του κόσμου
κι ο χώρος ο μέγας της ποιήσεως που η ποίηση τα σύμπαντα αρθρώνειι

Πρέπει κανείς να αποφασίσει σε ποιον κόσμο θέλει να ζει
σε ποιον χώρο και χρόνο θέλει να ζει
αυτό είναι και δεν είναι συνθήκη είναι όμως σαν του καταδειχθεί

Ο ποιητής κανέναν δε θα σώσει
Η ποίηση στο τέλος του κόσμου μπορεί