Μισοΰπνι

Μισοΰπνι

Μας κατοικούν αγάπες.
αναμνήσεις των χαδιών, χέρια ανθρώπων
ματιές, αρώματα, σκιές στον Άδη`
μόνο καμμιά φορά
στο μισοΰπνι του πρωιού
σα να αδειάζει η θέση τους
και η μοναχική ζωή
ολόγυμνη από παρηγορίες
προβάλει`
δεν έχεις να της πείς
παρά μονάχα:
«σε γνωρίζω»
κι ευθύς,
σα να τρομάζουν οι καλές σκιές
σου στέλνουν τους θορύβους
της ζωής, μιλήματα
ή κελαϊδίσματα νεαρά
του ανέμου.

Μαριάννα Παπουτσοπούλου /2016

Ο ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΙΟΥΛΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

καμία ελπίδα καμιά

To μέλλον είναι κρυπτικά ολιγαρχικό,
οι κοινωνικές δομές σθεναρά εξουσιαστικές,
τα μέλη των μορφωμένων ολιγαρχιών
εκτιμούν τη γνώση του θεωρήματος
της επιβίωσης του ικανοτέρου
πάνω από την αλτρουιστική ηθική,

δεν έχω καμία ψευδή ελπίδα
για τον κόσμο στο σύνολο του
καμία ελπίδα καμιά, παρά

το μαύρο και κατάμαυρο μίσος μου
που στο φιλιατρό του μαύρου
του πηγαδιού μου του άραχλου
σε μιαν συσκοτισμένη προσευχή
δέομαι να λυτρωθώ απ τη άθλια νόσο του

με την γνώση θεραπευτική πως ηττημένοι παρίες
και αδέσποτοι πεινασμένοι σκύλοι με ψωρίαση
κρατούν στο ανοιχτό θησαυροφυλάκιο τους
όλη την ελεύθερη αθωότητα

εξιλέωση για τον τετελεσμένα άδικο Κόσμο
ενός Ανόητου Σκληρού και Αδιάφορου θεού.

Στρατής Φάβρος
ανέκδοτο
Ιανουάριος 2014

 

Black Stone Over a White Stone: Poems by César Vallejo and Donald Justice

teoppoet poetteop

CÉSAR VALLEJO
1892-1938

BLACK STONE OVER A WHITE STONE
(Translation by Andres Rojas)

I will die in Paris in a rainstorm,
on a day I already remember.
I will die in Paris – and by this I stand –
perhaps on a Thursday, like today, in the fall.

A Thursday it will be, because today, a Thursday
spent belaboring these verses, I’ve worn my arm bones
with ill humor, and never as today have I,
in all my journeys, found myself so alone again.

César Vallejo is dead. Everyone beat him
without him doing anything to them;
they struck him hard with a club, and hard

also with a rope; these bear witness:
all Thursdays and arm bones,
loneliness, rain, journeys…

PIEDRA NEGRA SOBRE UNA PIEDRA BLANCA

Me moriré en París con aguacero,
un día del cual tengo ya el recuerdo.
Me moriré en París -y no me corro-
tal…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 906 επιπλέον λέξεις

Μια γελώ και μια κλαίω

Μια γελώ και μια κλαίω
μια πονώ και μια λέω
καθώς στο μικρό της στιγμής αναπνέω
και θυμούμαι πως κάποτε
είχα γι αυτό έναν πόνο να λέω
Στον έρωτα της αλήθειας σου λέω
προσηλώνομαι απλά δίχως τέλος κι αρχή
δίχως σχήμα και πίστη με ερωτήματα πλήθη
στης ζωής ερωτευμένα τα στήθη
και γιορτάζω, ομνύω τον ατελεύτητο βίο
Και δεν είναι αυτό ηδονή ή λαγνεία
είναι πίστη βαθιά σε μια ανθρώπινη, θεία παιδεία

Στρατής Φάβρος
ανέκδοτο

Νοέμβριος 2015