Η μητέρα μου

Η μητέρα μου το φάντασμα

της μνήμης των παιδικών μου χρόνων

με την υστερική κράση λόγω ασθενείας

που τσίριζε ως σε απόγνωση

για τα κατορθώματα μας

που την άκουγε ο μαχαλάς

να καλεί τον αδερφό μου

Μάνο Μάνοοοοο

Η μητέρα μου που είδα

τη νεκρή της άξαφνα

να κείτεται εμπρός μου

χλωμή και δίχως πνοή

Η μητέρα μου με την γλυκιά οσμή της

και την τρυφερή επιδερμίδα

που με αδικούσε στη μανία της

αλλά εγώ κοιμόμουν δίπλα της

για να κάνω το χρέος μου

Η μητέρα μου μαζί με όλα τα φαντάσματα

αυτού που οιονεί ήμουν και θα είμαι

και που ποτάμι να κατέβω να τους δω δεν υπάρχει

Η μητέρα μου με την λευκή μπλούζα της

και τις πέρλες της οπτασία της μνήμης

Αντίο Μαμά ο κόσμος είναι πάντα λάθος

αλλά εγω έχω πάρει από καιρό την απόφαση

να είμαι σωστός

See Insights and Ads

Boost post

All reactions:

14Psarakis Kostas, Γιώργος Γκανέλης and 12 others

στοχασμοί προς εαυτό

Aποκαλώ τον εαυτό μου, Αισθητικό Ορθόδοξο γιατί πολύ μου αρέσει από την άποψη της Τέχνης η Βυζαντινή Ποίηση του Ρωμανού του Μελωδού, έχω δε μεταφράσει στην δημοτική μαζί με τον Παλαμά και αρκετούς άλλους λιγότερο επιφανείς έως όπως εγώ ήσσονες της Ποίησης σπουδαστές, το Τροπάριο της Κασσιανής, η δε περίοδος του Ελληνικού Πάσχα είναι μια περίοδος κατά την οποία είμαι ευτυχισμένος που είμαι Έλληνας.

Επίσης μου αρέσει να επαναλαμβάνω την έρώτηση του Σολωμού ( που είναι ο ποιητής που καθιερώνει στην Λογοτεχνία τη δημοτική – γράφοντας μάλιστα σε φωνητική ορθογραφία-) “Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;” Η γλώσσα μου είναι Ελληνική είμαι Έλληνας, μα όχι Εθνικιστής, ασπάζομαι τον οραματισμό μιας Διεθνούς Ελευθερης κοινωνίας αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να αισθάνομαι Έλληνας χωρίς κανενός είδους νοσηρής μισαλλοδοξίας και έχθρικού προς άλλα έθνη εθνικισμού, και τούτο επειδή μεγάλωσα με τον Όμηρο και όλη την Ελληνική Δημοτική αλλά και Λόγια παράδοση. Απλά δεν γίνεται αλλιώς.

Τέλος υπενθυμίζω σταθερά εις εαυτόν οτι η Δημοκρατία δεν είναι αυτονόητη αλλά χρειάζεται κάτι που λέω και σε αρκετά παλιότερα γραπτά μου μια «Δημοκρατία του συναισθήματος».
Είναι ανάγκη δηλαδή να προσερχόμαστε στον διάλογο όχι με πεποιθήσεις αλλά με θέσεις που θα είμαστε έτοιμοι να τις θέσουμε σε ειλικρινή διάλογο και να μετακινήσουμε. Η δημοκρατία είναι η συνισταμένη όλων των επιμέρους θέσεων που θα εκφραστούν.

https://www.facebook.com/photo?fbid=10160321371397348&set=a.10151604201152348

Γράμματα σε ένα άγνωστο μέλλον

Γράμματα σε ένα άγνωστο μέλλον
Αγαπητοί φίλοι,

Μου είναι εξόχως δύσκολο να ερμηνεύω τα πράγματα από μια οιονεί ορθολογική σκοπιά, αφού καθημερινά διαπιστώνω ότι ο ανθρωπος, αν τον συναντούμε καθόλου, στην καθημερινή ζωή, είναι 9 μέρη παραλογισμού και ένα μέρος πειθούς σε στερεότυπα και προπαγάνδα. Νιώθω ολοένα να με τραβά μια θελκτική σιγή, ένας ρομαντικός αναχωρητισμός.

Παραμένω εντούτοις σε μια διαρκή ενατένιση για την Δημοκρατία σε όποιο επίπεδο κι αν την σκεφτούμε. Εύχομαι σε όλους συναισθηματική και σωματική υγεία και δημιουργικό διάλογο. Εύχομαι να ανακαλύψουμε την οδό σε μια καθολική επανάσταση εννοιών που μας είναι αναγκαία για να θεσμίσουμε δημοκρατικά και ενορατικά το μέλλον.

Στις εκλογές της 21ης Μαίου το κρίσιμο κατα τη γνώμη μου διακύβευμα είναι να ηττηθεί με οποιοδήποτε τρόπο το καθεστώς Μητσοτάκη και οι εταίροι του, πάσης φύσεως. Ψηφίστε με αυτό κατά νου κι ας είναι ακόμη κόμματα που πικρά μας έχουν διαψευσει πολιτικά ή προσωπικά στό όραμα για Ελευθερία και δημοκρατία.

Γνωρίζω καλά πως η Δημοκρατία του συνασθήματος που αναζητώ είναι τελικά ου τόπος. Εγώ ως ρομαντικός θα επιμένω όμως να πιστεύω στον άνθρωπο και στη δυνατότητα του να κάνει άλμα γρηγορότερο από τη μοχθηρία και τις εσωτερικές πεποιθήσεις. Το αύριο θα μας έλκει πάντα με την δυναμική της ελπίδας της Αρετής.
Θα τα λέμε ολοένα στα πεδία της φιλίας και του Οράματος
Θα νικήσουμε με Ελευθερία Δημοκρατία και Δικαιοσύνη.

Ο Ποταμός

Ποίηση είν’ ο Ποταμός
που ολοένα ρέει
δεν σταματά να νείρεται
και την αγάπη μνέει

σαν γαλαξίες

Στον Αδελφό μου

Κι εμείς που αγαπηθήκαμε, σαν γαλαξίες τώρα απομακρυνόμασταν γρήγορα μέσα στης νύχτας το σκοτάδι αμίλητοι και μόνοι ,
στρατοκόποι ο καθένας στα μονοπάτια που χαμε διαλέξει ·
εγώ να βλέπω ολοένα την πλάτη του πατέρα εκείνο το δροσερό καλοκαίρι του 74 να φτιάνει τον ξυλότυπο για το θεμέλιο του ξένου σπιτιού, κάπου ακούω ακόμη τη μηχανή της βάρκας να αγκομαχάει να βγεί έξω από τον κόλπο των καταπόλων
ντούκου ντούκου ντούκου
κι εσύ μέσα σε άλλα όνειρα που πάντα μόνα ξεπηδούνε στον καθένα.