νοήματα ενός θυρωρού της νύχτας / Η αγωνία μου

νοήματα θυρωρού της νύχτας

σιγά σιγά πέφτοντας απ τα απάτητα νέφη και κινδυνεύοντας στων πόλεων τις ζούγκλες μαθητεύω στην σπουδαιότητα της τρυφερότητας η οποία με αλλάζει ως τον πυρήνα της ουσίας μου για να πλέκω την κλωστή τη ζωής με τα χρώματα του νοήματος. Την χάνω και μου ξανάρχεται μυστηριακά και μυστικά ως το τέλος του χρόνου.

Η αγωνία μου διανύει εμμονικά σαν εκρεμμές την απόσταση απο την επιβίωση σε ένα οιονεί ιστορικό καθήκον. Τον δρόμο απο τον άνθρωπο στην φαντασία.

HURRY UP PLEASE, IT’S TIME / 14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013

HURRY UP PLEASE, IT’S TIME
Ήταν ωραία τα φθινοπωρινά πρωινά ανάερα και ανέλπιδα,
με μια αδιόρατη ανησυχία για τα μελλούμενα,
τα νεαρά παιδιά απ’ το λαμπρό ξένο σχολείο
παίζανε αμέριμνα σκάκι, σε μια παρτίδα καθοριστική για την επικράτηση
στον πλούσιο κήπο του μεγάλου σπιτιού.
Στο δασάκι μέσα και έξω από τον περίβολο
σφύριζαν τα πουλιά ανέμελα , οι γυναίκες τους σέρβιραν τσάι φορώντας καθαρά σατέν εσώρουχα,
η κολασμένη αδηφάγος λαγνεία τους μπορούσε να περιμένει για το βράδυ,
ήταν μάγισσες νάρκισσοι με λεία, γλυπτά από τη γυμναστική κορμιά,
τα αιδοία τους στιλπνά, λεία και καθαρά στο πνεύμα της κυρίαρχης μινιμαλιστικής εμμονής, σε πλήρη αντίθεση με την περίπλοκη ψυχική τους κατάσταση που επέβαλλε η κοινωνική τους θέση,
η αύρα τους ανθοβολούσε πλούσια εκλεπτυσμένα αρώματα που ξεχείλιζαν στα ακριβά και λεπτού γούστου boudoir τους με τη γυάλινη επιφάνεια τους αρχαϊκούς κίονες περιπλεγμένους κισσό, τους ερωτιδείς και τη ταπετσαρία όπου σε μια διπλή αντιγραφή
αντιγραφής, όπως με τις συνθέσεις του Mondrian,
σκηνές πεπαιδευμένης ποιητικής ύβρεως μπλέκονταν με ακριβές απομιμήσεις έργων φτιαγμένες από επαγγελματίες σπουδαγμένους στην εσπερία που η τάξη τους προσελάμβανε για να σηματοδοτήσει το στυλ της,
ήταν όλα θέμα κυρίαρχου ύφους και στυλ ακόμη και ο κομψά προσποιημένος οργασμός που μαεστρικά χειρίζονταν όπως χειρίζονταν οι πλούσιοι σύζυγοί τους τις βαριάντες στο σκάκι η τα δομημένα χρηματοοικονομικά προϊόντα ,
η μαρμελάδα έρεε αρωματική και παχύρευστη από τα χείλη των καψαλισμένων και αλειμμένων με άφθονο ζωικό βούτυρο φετών δυτικού ψωμιού,
τα τζιτζίκια σκάγανε στο γνωστό καθοριστικό μονότονο τραγούδι τους
και η Ηθική ένας ξεπερασμένος ενοχικός κορσές που είχαν πετάξει στα διαχωρισμένα σκουπίδια τους, μαζί με τις κυλόττες των μητέρων τους, για να διευκολύνονται στην τυχαία διείσδυση.
Στο απέναντι βουνό χαλασμός κόσμου, το δάσος κατακαίγονταν απ’ την ανεμελιά
και την αφροντισιά των πολλών χρόνων, νεκροί με ανώνυμα σάβανα κείτονταν στους
δρόμους , ζώα και άνθρωποι ποδοπατούνταν, ζωές χαλνούνταν απ’ τη μια μέρα στη άλλη
ο κόσμος είχε γίνει ένα άγριο τσίρκο, μια ζωή σωστή που δεν καταλάβαινε γιατί,
τι ανυπόφοροι σκλάβοι,
τι κουραστικές εμμονές είχε αυτή η εργατική τάξη πως έπρεπε ξανά και ξανά να την τιθασεύουν, πόσο βρωμεροί ήταν όλοι αυτοί οι φαύλοι απαίδευτοι ανόητοι που τους περιέβαλλαν πόσο άκομψα μύριζαν και πόσο εκνευριστική ήταν η διάθεση τους να μιμηθούν το λεπτό πανάκριβο γούστο τους.
Ο χρόνος έμοιαζε να μας εκδικείται στράγγιζε αργά πάνω μας σα ξεχασμένο μαρτύριο
ξεραίνοντας την υγρασία στη σκέψη, σαδιστής βυρσοδέψης
Οι μέρες ήταν ολοένα και πιο βαριές, σιδερένιες σκουριασμένες καγκελόπορτες
Δε γύριζαν προτιμούσαν να σπάσουν και να κρεμάσουν το άχθος τους στις ψυχές μας
Ιδρώτας καμωμένος από απόγνωση και ένα φόβο κυριαρχικό ολόιδιο θάνατο
με έναν πόνο που σου φέρνε εμετό απ’ την οδύνη,
Δεν ωφελούσε να κλαίω ήμουν γενναία έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου
παρά τις ευγενικές φωνές στα τηλέφωνα
που θέλαν να με λιώσουν σα τις καφετιές κατσαρίδες που σιχαίνονταν,
και φοβούνταν ταυτοχρόνως.
«Συλλογίζομαι πως είμαστε στων ποντικών το μονοπάτι
Εκεί που οι πεθαμένοι χάσανε τα κόκαλά τους.»
Χωρίς Προσανατολισμό Στρατής Φάβρος
14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013

Ιουλιανοί έρωτες

ως εικασία ενός αδύνατου και ανεκπλήρωτου έρωτα,

της ηβης της ίδρωσαν οι ντάλιες

και στα πορτοκαλένια στήθη γλυκάναν οι θηλές

μαργαριτάρια που γίνηκαν πλανήτες ηδονής

κι απόμεινε κείνος να κοιτά την εξαψή της

να μη μπορει να νέψει ούτε να μιλά

ενας μουγγος ισχνός ικέτης

των στοχασμών του έρωτας χαμένος

Στρατής Φάβρος