«Πρωϊ της μονάξιας, μυγάκι εφήμερο
λύπη μου φιλντισένια, γλύφω την άκρη μιας ανάμνησης
(ο κόσμος σαν να εχάθη)»
από το Ομώνυμο της συλλογής ποίημα το Σωσίβιο Φτερότην αγάπη
ότι καλό αντίκρισαν τα μάτια μου
η αγάπη σου μου το ‘φερνε
μαζί διαβήκαμε κι αυτή τη φυλακή.
ibid
το δίκαιο και το ηθικό.
» κι εκεί, την έσχατη ώρα
αντί για μια κατάρα
ακουστεί η μουσική που την ψυχή μου θ’ αγκαλιάζει
κι όμοιο με του ανέμου μια ριπή
κι από την αδικία μακριά
κάθε ουσία μου
θ’ αποτραβηχτεί «
Από το ποίημα 2. Εκεί
Έπιασα το εαυτό μου τότε να αναρωτιέται
τι είναι αυτό που μπορώ να πω για την ποίηση
μιας ποιήτριας ολοκληρωμένης σε συναισθηματικό
εννοιολογικό
και σε τεχνικό επίπεδο
που δεν υπάρχει ένα ποίημα δίχως να το διατρέχει
η παρουσία του μέτρου
«Ήρθε ο Καλός μου, έφτασε
να πιω το καιρό
απ’ το στόμα του
καιρό φοβερό που εμίσεψε
και ξέχασα πως να τον βλέπω
τα μάτια τα χέρια, το γέλιο του.
————-
7. Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ
Χορδές σα βελονιές
μπάλωμα κουρασμένου αγκώνα
κλειδια στη ράχη μιας χελώνας
και το τραγούδι κλειδωνιά
να μπεις και να ‘ρθεις
Αν είναι κι έρθεις μια φορά
θα ναι’ για πάντα
1. Λυρα
αλλά και ηθικά με την έννοια ότι ο προβληματισμός της δεν στέκει
αμφιταλαντευόμενος νεαρός και ανώριμός για το τι θέλει να πει
αυτό όχι ως υπαινικτικό ενός δέους αλλά δέους.
Σταθήκαμε μετά από ένα καυγά, όχι, πεισματωμένη
αψιμαxία, σειρά ακακίες από πανω κοροιδεύαν …. με-
τρούσαμε κουρέλια εγωισμών κι υποταγής κι έτσι ένα-
ένα βγάλαμε τα ρούχα τα παλιά κι όλα τα ρίξαμε στη χόβολη της μήμης. Ιδέες,
κουρασμένα αισθήματα ανατροπές, πάθη , τερπνές χαρές ισώματα, καλλιγραφίες
11.Γλώσσα στον άνεμο
Έπιασα τον εαυτό μου να στέκει επίσης μπρος στο ερώτημα
Γιατί πρέπει να γράφουμε ποίηση;
Τι πιάνει όλη την αλήθεια απο εδω μέχρι το Κομπάνι
και από την πρώτη λέξη του λόγου μας ως την τελευταία;
και γιατί καταπέφτει η υπερφίαλη δυστοπία του μεγάλου ποιητή
με τη διεκδίκηση του ασήμαντου
τότε ήταν που κατάλαβα πως είχα κινήσει μέσα και έξω για την αλήθεια
ως νάταν η Ιθάκη
Κι ας ήταν αυτο μοναχά που είχα μονάχο αποκομίσει ,
από το μικρό κομψό τόμο
που απορροφημένος διάβαζα τα βράδια
δίχως κανένα μαύρο ίχνος να σκιάζει την ανάγνωση μου
αυτό έφτανε
μια ποίηση απαλή μικρή στην φόρμα της και στην ουσία της βαθιά ευαίσθητη
«Παλιόπαιδο που πήρες
παραμάσχαλα ολόκληρη πατρίδα»
Πέντε μονόχορδα για τον Κώστα Σακκά
Χωρίς σου στο τραγούδι
πως να πορευτώ
Αμέτρητες Βελόνες του καιρού
χαράζουν τέρματα
5.Φεγγάρι
Είναι κάτι γαυλόξυλα
που μοιάζουνε χεράκια
του ήλιου ξεβρασμένα τάματα
Είναι κάτι γιαλόξυλα
ίδια τα χέρια των παιδιών
που δεν εχώρεσαν στην αγκαλιά μας και χαθήκαν
3. Χεράκια
απαλή λοπόν τρυφερή και ευαίσθητη ποίηση
που σου φέρνει τα κλάματα, αλήθεια με πήραν και μια δύο φορές τα δάκρυα
ίσως είναι που μεγάλωσα και όλο τα δάκρυα κυλούν στο προόσωπο μου
είναι όμως ποίηση απαλή σαν φτερό και μουσική
και με καθρέπτες που σου μιλούν για το σωστό
βουτά ετούτη η ποίηση στο πηχτό σα μέλι της αλήθειας
μεταφυσικό χυμό και ανασύρει θραύσματα που γι αυτό
βρίσκονται όμοια και αυτούσια σε παρελθόν και μέλλον,
είναι ήχοι όμοιοι με την μεγάλη ποιητική μας παράδοση
Δεν ξέρω να σου πω αν ο κόσμος – θαύμα
θέλει μας, κι αν ίσως πάλι λάμπει
Σωσίβιο φτερό
Χωρίς σου πως να πορευτώ
Φεγγάρι
και μας διδάσκουν επομένως ανάγνωση
για παρελθόν και μέλλον
και την ηθική στάση στο παρόν και το
αειπάρθενο μέλλον
οι ίδιες «αρχές», Αγάπη δικαιοσύνη έρωτας θάνατος
αποχωρισμός νόστος επιστροφή, πόνος στόνος καημός…
συνέχουν την ποίηση πάντα
αυτό που αλλάζει είναι η γλώσσα
και φυσικά ο πραγματολογικός
συσχετισμός ή όχι
αλλά η γλώσσα κουβαλά τα σουσούμια
της ιστορίας της
η ποίηση της Μαριάνας Παπουτσοπούλου
αυτό το χαρακτηριστικό έχει ότι
απαντά στα ερωτήματα του κόσμου
που τα συνέχουν οι ίδιες πάντα αρχές
με τη γλώσσα του καιρού μας
αλλά μέσα στη ποιητική παράδοση
εντάσσοντας μορφολογικά και τεχνικά χαρακτηριστκά της
Κι ως στο τραπέζι μου σκυφτή
ενύχτωνα με τ’άδοξα του κόσμου
αιχμηρά του αινίγματα
με κοίταξες και πέρασες
αχνός στο γέρμα του καλοκαιριού
στερνό ανατολίτικο Τζιτζίκι
4. Αλήθεια σ’ άλλον ποιητή
(το επίθετο αχνός μου θύμισε τη στροφή του Σεφέρη)
Μετά την ποικίλη στοά, μετά κι από τη στροφή
των απεγνωσμένων σπονδών μας
που αναβοσβύνουν συνομωτικά μια νύχτα που γέρνει
σκαμμένη γλυφές ταβανιών και ωραίων θανάτων
θα πρέπει να υπάρχει στο άπειρο, διάπλατο
κι ανάλαφρα αναρριχτό στην σελίδα του τέλους , το πρότυπο
η ιδέα αυτή, η ατόφια της αγάπης, η ιδέα Αγάπη,
η κορασίδα αγάπη, η κίνηση αγάπη, η ανοησία αγάπη,
ο χορός αγάπη μου, η ευλογία της αγάπης σου
που βρίζει σα χτήνος κάθε φορά που σκάει
από την αρμυρή κρούστα που γράφουν τα διπλοκαρφα δάκρυα
13 ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ
Παραμυθητική και ρέμπελη, ανελέητη
Χριστέ , που ν’ η αλήθεια
4, Αλήθεια σ’ αλλον Ποιητη
Εκείνο το αλάτι στο βαθύ σου μάτι,
κάτω από το μελανό χαλκά παλιού καημού
στόνος ανήκουστος, κελαηδισμού μισό φεγγάρι
Κι ήρθες . Κι ούτε κατάλαβα το πως η σκοτεινιά έγινε φως
14 Συνάντηση
κι υπάρχει βέβαια και η μαγεία του κόσμου
που αναγνωρίζει η ποιήτρια και τη λαλεί
όπως υπαρχει η μαγεία της ποιήτριας
που είναι η γλώσσα κόσμος της
Και της κιθάρας η χορδή ‘ πα στο κλαρί της να ξεμένει
ακούρντιστη, σα μια νεροκλωστή φτενή, ώσπου
μια νούτσικη ανάσα φουσκωμένη από την οργή
και τ’ ονειρό της
καταπάνω το κενό να βλεφαρίσει
με τη σφεντόνα κυνηγώντας τα θεριά μες τις μονιές τους
Το άστρο των πλειάδων, δες, ρυγώντας, πως τρεμίζει στην ανατολή…
15 Ανατολή
Κι ό Έρωτας ο Έρωτας μ’ ολα τα προσωπά του
Χίλιες νύχτες βουερά τεριρέμ των ερώτων μας πλάγια
ισοκράτημα πόθων στη μέγκενη
των οδόντων σου το μελίρρυτο άστραμα
της θωπείας επτά θαλασσών και των δρόμων οκτω
απ’τη σιέρρα στα νεφούρια του Ευρίππου
οι αύρες πετούν της καρδίας μου,
η δική σου εδω, της παραστιάς η θεράπαινα
του κορμιού σου φλεγόμενου, εορτάζουσα μένω
Άι κυπαρίσι φετρωτό μου
16 Άι κυπαρίσι φετρωτό μου
κι’ η Μουσική
17 Σταλαγμίτης / Δεύτερο μισό
Γίνεσαι ξεγίνεσαι καινούριος, κ’ άπληστος γίνεσαι στην ανάγνωση
με τέτοια ποίηση,
γυρεύοντας το λοιπό μιαν αφορμή για να πω ενα τι
ήρθα ξανά στο γιατί και με θυμήθηκα να γράφω
Στη μεγάλη εννοιολογική περιπέτεια του Πνεύματος σημασία έχει μόνον η «ηθική» κατάκτηση της Αλήθειας
και η διαρκής στοχαστική και εσωτερικά «συνεπής» βιωματική αναζήτηση της κατάκτησης της.
Και η Μαριάννα απάντησε σε μια ηχώ που ρχεται πάλι και ξανά
στην ποίηση της την πλατιά
«Με δάσος χαρακιές ως γραφεται κάθε ψυχή»
[1]: https://books.google.gr/books?id=uD-id3vcwqoC&pg=PA83&lpg=PA83&dq=eZRA+pOUND+2700+AD&source=bl&ots=OWXJ-EOeQE&sig=PnESeG9ICrGlolfYz70-f_DsFls&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjvvvC2rLDJAhWLCSwKHa9MDvMQ6AEINTAD#v=onepage&q=eZRA%20pOUND%202700%20AD&f=false
Στρατής Φάβρος - Strates Fabbros 