Φτάνει πια

Αλίμονο οδηγείστε ευγενείς και πράοι στην αγαθή νύχτα *
Το μυστήριο της ζωής αποκαλύφθηκε, Η τρυφή σας εκθήλυνε,
όχι πως ήταν κακό να είσαι, να είμαι θηλυκό

Είναι που κουβαλάς μέσα σου πιότερο την αγάπη
Για την ειρήνη για το παιδί για το σπιτικό
Τη μικρή ανάσα μιαν ελπίδα για την αύριο

Είναι που μοιάζει η ειρήνη εντελώς αγαθή, η πόρνη
Που όλα τα δέχεστε για να μην ζήσετε πόλεμο
Τυφλά μάτια μετεωρίτες που φλέγονταν *

Ήπιατε Ήπιατε , κόκκινο διαμελισμένο θάνατο
Δεχτήκατε πλήγματα ανόσια
Κι η σιωπή πάλι δέρνει το φιλήσυχο βήμα σας

Φτάνει πια, Ήρθε η ώρα για πόλεμο

Σ.Φάβρος

*Αναφορά στους στίχους του ποιήματος του Dylan Thomas
“Do Not Go Gentle into That Good Night”

[Το ποίημα ενσωματώνει την ηθική στάση ενός στίχου στις Ιστορίες του Πολύβιου.]

Παραμυθητικόν

Θα πεθάνω γριά λες;

H ζωή,

αυτή η σκύλα, Σκύλλα και Χάρυβδης
που δίνεται με υπέροχη λατρεία στο τυχαίο

εκτός κι αν πάνω από το σάπιο βόρβορο

πολλαπλής αναίσχυντης τοκογλυφίας
φίδι ωχρό κοιμάσαι

κι αν δεν το ξέρεις θα το μάθεις

τότε η σκύλα σου χαρίζεται
με το πείσμα κουφού και τυφλού

και διέφυγες το θάνατο πάλι ηλίθιε ;

μ’ ακούς γυναίκα με τους πόθους
και τα όνειρα από φίλντισι;

σπουδαίοι φορώντας πανοπλίες
ντυμένοι το ψέμα με επιμέλεια

και βιοπορίζονται με πασαλείμματα
και θαρρούν πως δεν τους βλέπουν
θαρρούν πως ο χρόνος είναι τυφλός

μ’ ακούς γυναίκα φίλη μάνα και σύζυγε
Με τα όνειρα από πηλό και σύννεφα;
Με την υπομονή τους βρήκε πάντοτε ο θάνατος

ένας τρόπος υπάρχει να τον ξεφύγεις
να σε πετύχει ανόητο
στη δίνη μιας χρυσοπλούμιστης
απροκάλυπτης έξαψης
σαν πεταλούδα

Animula, vagula, blandula

στο τέλος του καλοκαιριού
δε θα ακούσεις το μαύρο ρόχθο του
ούτε το πράσινο ποτάμι της λήθης θα δεις

θα σβήσεις σαν μην ήσουν ποτέ
γενναίος αθώος και υπέροχα ανόητος

μ’ακούς γυναίκα με τα παντελόνια της επανάστασης
και τα γυναικεία σου δάκρυα που αλλιώς τα λέμε συνείδηση ;

 

 

Παραμυθητικόν

«Animula, vagula, blandula»

Θα πεθάνω γριά λες;

H ζωή,

αυτή η σκύλα, Σκύλλα και Χάρυβδης
που δίνεται με υπέροχη λατρεία στο τυχαίο

εκτός κι αν πάνω από το σάπιο βόρβορο

πολλαπλής αναίσχυντης τοκογλυφίας
φίδι ωχρό κοιμάσαι

κι αν δεν το ξέρεις θα το μάθεις

τότε η σκύλα σου χαρίζεται
με το πείσμα κουφού και τυφλού ·

και διέφυγες το θάνατο πάλι ηλίθιε ;

μ’ ακούς γυναίκα με τους πόθους
και τα όνειρα από φίλντισι;

σπουδαίοι φορώντας πανοπλίες
ντυμένοι το ψέμα με επιμέλεια

και βιοπορίζονται με πασαλείμματα
και θαρρούν πως δεν τους βλέπουν
θαρρούν πως ο χρόνος είναι τυφλός

μ’ ακούς γυναίκα φίλη μάνα και σύζυγε
Με τα όνειρα από πηλό και σύννεφα;
Με την υπομονή τους βρήκε πάντοτε ο θάνατος

ένας υπάρχει να τον ξεφύγεις τρόπος
να σε πετύχει ανόητο
στη δίνη μιας χρυσοπλούμιστης
απροκάλυπτης έξαψης
Ω σαν πεταλούδα

στο τέλος του καλοκαιριού,όταν
και δε θα ακούσεις το μαύρο ρόχθο του
ούτε το πράσινο ποτάμι της λήθης δε θα δεις

θα σβήσεις σαν μην ήσουν ποτέ
γενναίος αθώος και υπέροχα ανόητος

μ’ακούς γυναίκα με τα παντελόνια της επανάστασης
και τα γυναικεία σου δάκρυα που αλλιώς τα λέμε συνείδηση ;

έτσι θα σβήσω

Στρατής Φάβρος
Ιούλιος 2014 (Αλλαγές Ιούλιος 2019)
Συλλογή Αφροδίτες ( Ανέκδοτη)

Ο Θάνατος φαίνεται να είναι ένα γνωσιολογικό όριο,

Νιώθω ότι την ύστατη ώρα
Μου αφαίρεσαν την φωνή
Ότι είμαι σε εκείνο τον όνειρο σκύλο
με τον γκρίζο τύφο
Που προσπαθώ να αρθρώσω τις λέξεις
Και αυτές είναι δεμένες και μάταια

Και τι να πω που οι γύρω μου
Άνθρωποι σχεδόν χωρίζονται
απ των δοντιών τους τη κατάσταση
κάνε μια έρευνα στο μηχάνημα
της πολυεθνικής στη λέξη
περιοδοντίτιδα και θα το βρείς

Και οι άνθρωποι πεθαίνουν
γιατί μεσ’ την αφθονία
Του σύμπαντος κόσμου
Για κείνους δεν περίσσεψε ούτε
Μια μπουκιά απ’ των σκουπιδιών μας
Το ψωμί

Βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές
Δομές υπερδομές εξυγιάνσεις
Αλίμονο μόνον φαύλα ερρύουν
Στερούν σε εσένα και σε μένα
Το βασικό αγαθό

Θα πεθάνεις ετών 57 από αδιάγνωστο
Διαβήτη η Καρκίνο του εντέρου
Θα σε δω στη φυλακή στις 72 ώρες μου
Χρωστάς και εσύ στον εοππυυ

Κι είναι η δημοκρατία τόσο
άδολη και απλή
που εύκολα την πνίξαμε
στην Ύδρα του φαρισαϊσμού
στον καθεστωτικό υποκριτικό
συντηρητισμό που τον έχεις και συ
τον έχω και εγώ
και το πιο δυσάρεστο να σου πω
δεν σταματάμε στο παιδί
να μαθαίνουμε γι αυτό

Δεν υπάρχουν Δον κιχώτες Νίκο
Γιατί πεθαίνουν πρώτοι.

Ο Θάνατος φαίνεται να είναι ένα γνωσιολογικό όριο, είναι σα να λέγαμε ενα σημείο γνωσιολογικού κενού η ασάφειας , όλοι συνεπώς τον κοιτούν με μιαν αγωνία, και εντούτοις υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να τα δεχθείς για να μην τον υποστείς. Είθε η Θεοί να μην σε εισφέρουν σε αυτήν την απέλπιδα θέση.

Είναι παντελώς ανόητο να συζητούμε έστω στα πλαίσια μιας μεταφυσικής για το Θάνατο ας συζητούμε πως θα δραπετεύουμε δια της ζωής.

ΕΚΔΟΧΗ Β : Νιώθω ότι την ύστατη ώρα
την φωνή μ’αφαιρέσαν
κι ότι σε εκείνο τον όνειρο σκύλο
με τον γκρίζο τύφο σαν είμαι
που τις λέξεις να αρθρώσω προσπαθώ
Και αυτές είναι δεμένες και μάταια

Και τι να πω που οι γύρω μου
Άνθρωποι χωρίζονται σχεδόν
απ των δοντιών τους τη κατάσταση
κάμε στο μηχάνημα μιαν έρευνα
της πολυεθνικής στη λέξη
περιοδοντίτιδα και θα το βρεις
Να δεις

Και να που οι άνθρωποι πεθαίνουν
γιατί μεσ’ την αφθονία
Του σύμπαντος κόσμου
Για κείνους δεν περίσσεψε ούτε
Μια από των σκουπιδιών μας
μπουκιά

Εξαίσιες Βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές
Δομές υπερδομές εξυγιάνσεις
σε τεχνικές αλάνθαστες λεπτές και παγερές
Αλίμονο μόνον φαύλα ερρύουν
Στερούν σε εσένα και σε μένα
Το βασικό αγαθό

Θα πεθάνεις ετών 57
από αδιάγνωστο Διαβήτη
η Καρκίνο του Εντέρου
όπως στη φυλακή θα σε ιδώ
στις 72 μου ώρες
Χρωστάς και εσύ στον εοππυυ

Κι είναι η δημοκρατία τόσο
άδολη και απλή
που εύκολα την πνίξαμε
στην Ύδρα του φαρισαϊσμού
σε ένα καθεστωτικό υποκριτικό
συντηρητισμό που τον έχεις και συ
τον έχω και εγώ
και το πιο δυσάρεστο να σου πω
δεν σταματάμε στο παιδί
να μαθαίνουμε γι αυτό

Δεν υπάρχουν Δον κιχώτες Νίκο
Γιατί πεθαίνουν πρώτοι.

Ο Θάνατος φαίνεται ένα γνωσιολογικό όριο,
η σα να λέγαμε ενα σημείο γνωσιολογικού
κενού η ασάφειας ,
όλοι συνεπώς τον κοιτούν με μιαν αγωνία,
και εντούτοις υπάρχουν πράγματα
που να τα δεχθείς δεν μπορείς
για να μην τον υποστείς.
Είθε η Θεοί να μην σε εισφέρουν
Σε αυτήν την απέλπιδα θέση.

Είναι παντελώς ανόητο να συζητούμε λοιπόν
έστω στα πλαίσια μιας μεταφυσικής λαμπρής για το Θάνατο
ας συζητούμε πως θα δραπετεύουμε δια της ζωής

iv. e.e. cummings – Τι είναι το στόμα σας για εμένα; –

iv.

Τι είναι το στόμα σας για εμένα;
Κύπελλο θυμιάματος θλίψης,
Δέντρο φύλλων κοφτερών,
Εν’ ανυπόμονο ψηλό καράβι,
Φαρέτρα έξοχων βελών.

Τι είναι το στήθος σας για εμένα;
Λουλούδι νέας προσευχής,
Ποίημα σταθερού φωτός,
Λιμνούλα ατάραχων πουλιών,
Τόξο που τραβηγμένο ταλαντεύεται.

Τι είναι το σώμα σας για εμένα;
Θέατρο τέλειας σιωπής,
Άρμα κόκκινης ταχύτητας ·
Και Ω, τα πόδια αχνά
Λευκών μαλλιών επιθυμίες !

e.e. cummings
Μετάφραση Σ.Φάβρος

iv.
by e.e. cummings…

What is thy mouth to me?
A cup of sorrowful incense,
A tree of keen leaves,
An eager high ship,
A quiver of superb arrows.

What is thy breast to me?
A flower of new prayer,
A poem of firm light,
A well of cool birds,
A drawn bow trembling.

What is thy body to me?
A theatre of perfect silence,
A chariot of red speed;
And O, the dim feet
Of white-maned desires!

[Όταν έστησα τη μικρή αυτή μετάφραση είχα ήδη διαβάσει την μετάφραση των Βλαβιανού – Δούκα, που βρίσκεται στην ποιητική συλλογή «λοιπόν ας φιληθούμε-ερωτικά ποιήματα» εκδ. Πατάκη ]

http://www.thedailybeast.com/galleries/2010/02/10/e-e-cummings-erotic-drawings.html

https://www.facebook.com/mattias.mare

«Κάθε πραγματικότης μού ήταν αποκρουστική»

dimart

Το τελευταίο σημείωμα του Κώστα Καρυωτάκη

—της Ελένης Κεχαγιόγλου—

«Ωρισμένως, κάποτε, […]
θα μου δοθεί η ευκαιρία
να γράψω τις εντυπώσεις
ενός πνιγμένου»

Ο Κώστας Καρυωτάκης από τον Νίκο Καστανάκη

Ο Κώστας Καρυωτάκης ήταν αποφασισμένος να πεθάνει — περιπαίζοντας ίσως και τον εαυτό του που, έναν χρόνο νωρίτερα, στο ποίημά του «Ιδανικοί Αυτόχειρες», έγραφε: «“όλα τελείωσαν” ψιθυρίζουν “τώρα”, / πως θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος»· εκείνος, όμως, όχι — δεν ανέβαλε.Στις 20 Ιουλίου 1928 απέτυχε μεν να δώσει τέλος στη ζωή του διά του πνιγμού, αλλά την επομένη, γύρω στη μία το μεσημέρι, ντυμένος με το γαλλικό κοστούμι του και φορώντας γραβάτα και το ψαθάκι του, εμφανίζεται στο οπλοπωλείο «Αναγνωστοπούλου» και αγοράζει ένα πιστόλι· λίγο αργότερα, επιστρέφει στο κατάστημα, διαμαρτύρεται ότι το πιστόλι δεν λειτουργεί· του εξηγούν ότι δεν είναι προβληματικό — έπρεπε απλώς να απασφαλιστεί… Κατά τις δύο το μεσημέρι πηγαίνει στο καφενεδάκι «Ουράνιος Κήπος» (η ζωή…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.362 επιπλέον λέξεις