Έτσι φεύγουν οι άνθρωποι μες στις εκκρεμότητες
μέσα σε κοινότητες που διψούν γι αβρότητες
φεύγουν κάθε μέρα κι αναρωτιέσαι πως ·
θα ζήσεις τώρα μοναχός
Ένα μήνα πριν ο πατέρας μου φύγει από πνευμονικό οίδημα συνέπεια ενός εξαιρετικά επιθετικού καρκίνου στην κύστη ο οποίος τον κατέφαγε, μπήκαμε στο νοσοκομείο Γεννηματάς με οξεία νεφρική ανεπάρκεια, η ένδειξη Καλίου ήταν 8 mEq/L για όσους γνωρίζουν.
Στο νοσοκομείο κατάφεραν να τον ανατάξουν και έτσι δεν κάναμε άλλη αιμοκάθαρση ώσπου πέθανε, ένα περίπου μήνα μετά σε μια κλίνη στην A παθολογική κλινική του Γεννηματάς στον τρίτο όροφο. Θυμούμαι εκείνη τη μέρα και την αγωνία που είχα έχοντας καταλάβει ότι τα πράγματα είχαν οδηγηθεί σε άσχημο σημείο για τον πατέρα μου, ήμουν βλέπετε ο άτυπος νοσοκόμος του, του άλλαζα κάθε δεύτερη ή τρίτη μέρα την ουρητηροστομία,
πόσο σκληρά ατσαλένια και άτεγκτα ήταν τα χέρια μου στην συνείδηση αυτού του σιδερένιου καθώς πίστευα από παιδί ανθρώπου.
Δεν θέλω να θυμούμαι και δεν ξέρω αν θα καταγράψω ποτέ το σύνολο αυτών των αναμνήσεων, από τη δύσκολη νοσηλεία του πατέρα μου στο Ασκληπιείο της Βούλας σε δύο διαδοχικές χειρουργικές επεμβάσεις και κατόπιν στην σύντομη αλλά καθοριστική νοσηλεία στο Γεννηματάς όπου τον αποχαιρέτησα σε έναν παγωμένο και φτωχό νεκρικό θάλαμο.
Αυτό που θυμούμαι είναι η κούραση του εκείνο το απόγευμα Σαββάτου που ήρθε το ασθενοφόρο για να μας μεταφέρει στο νοσοκομείο στην δίνη της νεφρικής ανεπάρκειας. Αν δεν πηγαίναμε στο νοσοκομείο θα έσβηνε εκείνο το ίδιο απόγευμα στο σπίτι. Μπορώ τώρα να κοιμηθώ ; με ρώτησε σχεδόν παιδικά · Ναι Μπαμπά κοιμήσου να ξεκουραστείς, θυμάμαι ότι του είπα, σκεφτόμενος ότι αυτή μπορεί να ήταν η τελευταία μας συνομιλία.
Ο θάνατος στον οποίο τόση μεγάλη σημασία έχουμε δώσει μπορεί να είναι ένας απογευματινός ύπνος,
η ζωή είναι ή απώλεια, η ζωή είναι το ανυπέρβλητο άχθος,
για την οποία πρέπει βαθιά να συλλογιστούμε πώς το ήθος μας θα της προσδώσει την παιδευτική αξία που έχει απολύτως ανάγκη.
Στρατής Φάβρος - Strates Fabbros 