Βιοιατρική

Κάθομαι σε ενα καθισματάκι στην Βιοιατρικη δίπλα στις τουαλέτες και διαβάζω ποστ στο fb.
Ειμαι σε δημόσιο χώρο αλλά δεν παρατηρω ταξιδεύω στο έσω διάστημα.
Η Ποίηση στον παρόντα χρόνο είναι η ποιηση του παρελθόντος χρόνου,θα μάθουμε τα νέα της πολυ αργότερα ισως εντελως αργά, οταν πια εχει προκριθεί από τα φληναφήματα του μαρκετινγκ που θα έχουν αγκιστρωθεί στη μελλοντική γραμματεία. Κανείς δεν ειναι ακόμη ποιητής παρεκτός κάποιων συνταξιούχων που τους αγκάλιασε η ρηχή κοινή γνώμη, εκείνους λένε ποιητές. Που να γράφει άραγε ο νέος Σολωμός ετούτη την ώρα.
Δύσκολο πρόγραμμα σήμερα πρέπει να πάω πιο βαθιά και ταυτόχρονα να παραμείνω επίκαιρος για χάρη του μεροκάματου. Νιώθω το μαστίγιο της υπεπραγματικότητας να χαράσσει βαθιά τη σκέψη μου. Το φαντασιακό μου βυθίζεται στη λάσπη της προπαγάνδας. Αργοπεθαίνω το καταλαβαίνω.
ΥΓ
Μη ξεχάσεις το είδωλο, μη σταματάς ν’ αγαπάς, σταμάτα να θέλεις.

Αζιμούθιο

Δεν μπορείς να ξεπεράσεις την αλήθεια που κρύφτηκε από το λόγο κι έμεινε άρρητη σαν την νεράιδα του παραμυθιού, διότι είναι η προσδοκία της ουτοπίας, ο μονόκερως με το χρυσό κέρας στο σμαραγδένιο σύννεφο είναι η νίκη του αγαθού επάνω στο προπατορικό αμάρτημα της ύπαρξης. Αυτό είναι ο Ελευθεριακός Κομμουνισμός η τελική νίκη της γνώσης απέναντι στην αδιαφορία του Θεού.

Όταν κοιτώ εκεί που άλλοτε ήταν πράσινα λιβάδια χαράς βλέπω μια γκρίζα πεδιάδα προσωπικής ζωής και ιστορικού χρόνου. ίσως φταίει η ηλικία το σώμα και η φθορά του.
Tο βήμα μου έχει χάσει τη σιγουριά του και το καλοκαίρι φαντάζει μακρινό, το ολέθριο ταξίδι έχει ξεκινήσει, το βήμα δεν έχει τόση σημασία όσο η ουσία όχι σαν ντόπα αλλά ως πεμπτουσία της σύντηξης του ιδιωτικού με την δυναμική της ιστορίας.

Οι Γέροι μας

Οι Γέροι μας κι οι τάφοι των δικών μας
Τώρα που ο πόλεμος τρίζει τα δόντια του
τώρα που ο αχός του σε κάνει να σκιάζεσαι
τωρα που τα παιδιά σκέφτεσαι να πονούνε
τώρα που η φρίκη ξεδιάντροπα χύνεται
σ’ εκείνη την κοιτίδα του νοήματος
τωρα είν η ώρα να γυρίσουμε

να κάνεις το σωστό

Περνάω τις μέρες μου με απορία για τη φρίκη του κόσμου
με πόνο ψυχικό για το αμετάκλητο της αδικίας
και με πόνο από το βάρος των χρόνων
ο πόνος από τα γεγονότα σαν να γίνεται σώμα
κι ο μόνος τρόπος για να μην τρελαθείς είναι να κάνεις
το σωστό όπου κι όπως μπορείς

Μον την αγάπη μνέει

Πήρα ψωμί πήρα κι ελιές,
το ζυμάρι φούσκωσε στο φούρνο
φίλησε μου τα παιδιά το μεσημέρι
μα την αλήθεια μην τους πεις
στα λουλούδια ο άνεμος
δεν πνέει τον φόβο
μόν την αγάπη μνέει