«Poverty is Poetry»

«Poverty is Poetry»

«Ο ρομαντισμός είναι μια θαυμάσια στάση την ίδια στιγμή που γυρίζει όλη την εμπειρία με τον εντελώς λάθος τρόπο»

 

Με της ύπαρξης έναν κυνισμό
της ποίησης αποκηρύσσω τον εστέτ ρομαντισμό 
και μες τον δονούμενο της φτώχειας λυρισμό
μιας άλλης ποίησης κρατώ διανοούμενο έναν πυρσό

Στης ύπαρξης πυρρό τον κυνισμό
τον της ποίησης αποκηρύσσω μπλαζέ ρομαντισμό
και με της φτώχειας τον γλυκύ ρεαλισμό
μιας άλλης ποίησης ανάβω το φανό

Σ’ έναν μετρημένο άδολα τίμιο κυνισμό
της ποίησης αλλάζω το ρυθμό
και με της φτώχειας τον οξύ ρεαλισμό
μιας άλλης ποίησης ευθύνη κουβαλώ

Με της ύπαρξης τον κυνισμό
τον εστέτ της ποίησης αποκηρύσσω βραχνό τον δεσμό
και μες της φτώχειας δονούμενο το λυρισμό
μιας άλλης ποίησης διανοούμενο κρατώ πυρσό

παιδικά κλάματα

Στη επιλογή της βίωσης στην αθωότητα

με το στόμα ρημαγμένο απ της «κακίας» τη γεύση είν’ η αθωότητα.

Είμαστε αθώοι γιατί έχουμε τον διανοητικό έρωτά της αθωότητας.

Ήταν έγκλημα που έγινε από καιρό,γιατί ποτέ δεν μάθαμε να μιλούμε, και ποτέ την ευθύνη να παίρνουμε

Ένα έγκλημα διαρκείας απέναντι σ’ ό,τι δεν γνωρίζουμε
σ’ ό,τι ξένο φαντάζει, είναι να έγκλημα που καλά ετοιμάσαμε
πρόβες κάνοντας στο νου ξανά και ξανά
είναι έγκλημα που καλά μας γνωρίζει

Θέλω να κλάψω σιγαλά σ’ ατέλειωτα παιδικά κλάματα
γιατί την ανάγκη για μια κάθαρση νιώθω
για τα εγκλήματα που κάθε μέρα κάνουμ’ όλοι

θα με δικάσουν κι εμένα, τι να τους πω;
ποια άραγε να ναι η απολογία;

Έχω ανάγκη να μιλήσω;
έχω να ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη
έχω ανάγκη για μια θεραπεία
έχω ανάγκη όλα να τ΄αλλάξω;

Μα σε ποιον να μιλήσω
ποιος θα μ΄ακούσει
ποιος άραγε την ευθύνη θα θέλει;
Και γιατί γι αλλαγή υπάρχει ανάγκη;

———————————————-
———————————————-

ημιτελής πάντα ξεμένει η αιτία
που πόνο ανασαίνει
ατέλειωτο πάντα θα μένει
το τραγούδι που δηλών’ απορία
και γιατί γι αλλαγή υπάρχει ανάγκη
μα ο πόνος θρέφει τ΄αγκάθι

Τι αναζητάς;

IV

Τι αναζητάς;
(Ελεύθερο χρόνο
εισόδημα για μια καλή
ζωή δίχως πολύ δουλειά, γι όλους)
και έναν άνθρωπο δίχως 
προκατάληψη

V

Δυο είναι οι Δρόμοι μου
η αντίσταση
κι η στον εαυτό πειθώ
γι όσα τρέμει και φοβάται

δίχως να σκέφτεται
πως δεν έχει ρούχα για να βραχούν
ούτε υπάρχοντα για να καούν

 

——-

IX

αυξάνονται οι στρατιές
των πεινασμένων στον πλανήτη
αυξάνεται κι ο πλούτος
των πλουσίων του Κοπρίτη

Λιώνουν οι πάγοι στην ανταρκτική
πνίγεται ο κόσμος σου αλήτη
πνίγεται ο Ειρηνικός στο πλαστικό
πεθαίνει και για τούτο συμμορίτη

Πεθαίνουν τα είδη σου θεέ
τι κάνεις άραγε γι αυτό
συ που όλα τα ξέρεις κι όλα τα κοιτάς
άγνωστε κι ουδέτερε θεέ που σιωπάς

Τίποτε δεν αλλάζει
καθώς τα κάνεις χάζι συμπολίτη
κι είναι αυτό αιτία και μια δικαιολογία
να κάθεσαι και να κοιτάς απελπισμένος
το κόσμο σου να χάνεται συγκλονισμένος

 

xx

η αδυναμία του ανθρώπου
γέννησε πρώτα το θρίαμβο
που γεννά τη φθορά του
ο φόβος κέντησε την ομάδα
κι η ομάδα την εξουσία και το φόβο

XXIX

Σκέφτηκα να πω ότι αξιοθρήνητο
είναι μόνον το μίσος και τα τοξικά παράγωγά του
όπως η μισαλλοδοξία ο φασισμός κι ο κρυπτοφασισμός
και η αλύγιστη στην αρετή της ελευθερίας, πεποίθηση

XXX

---

---

 

 

Τι αναζητάς άνθρωπε;

Τι αναζητάς άνθρωπε;

Η δραστηριότητά σου όλο λάθη
όλο υπερβολή
ολοένα εντυπώσεις

Έχω χρέος ν’αντισταθώ στην εύκολη χυδαιολογία
Η κριτική μου πρέπει να διαμορφώνει μια νέα συνείδηση

Και τι θα ονόμαζες νέα συνείδηση;
αυτή που δίνει ίσα δικαιώματα σε όλη την ύπαρξη

—

Με είχε για καιρό τυραγνίσει η αίσθηση του ανικανοποίητου
που κάθονταν μέσα μου μετά από τριάντα και τόσα χρόνια σε μιαν αχαλινάγωγη πυρά, σύμμεικτο από θυμό και λιβιδώ, ένα γιατί,

ώσπου κάποια στιγμή μπερδεύτηκε ο κόσμος
με έστειλε πιο βαθιά στο πηγάδι του που ο ποιητής του Ανίκητου λέει τον λάκκο και καθώς τάχασα και γύρισα στα μέσα κι έγλειφα τις πληγές απ’ τα εφτά πουκάμισα της ύπαρξης και βρήκα σαν τον Σιντάρτα την βαθύτερη αιτία τον πειρασμό και την έλλειψη.

Μου πήρε χρόνους 7 ν’ αποσαφηνίσω το Αίτιο και το Λόγο του κι άλλους 7 να πορεύομαι ολούθε στην ύπαρξη, ώς τα τελευταία χρόνια που ας τα πούμε για χάρη της αρμονίας 7 και τούτα, ήρθε και μέλωσ’ η ζωή όσο σκληρά κι αν ήταν τω πραμάτω οι συνθήκες,
θαρρούσες πως ναχα βρει τη συνταγή, το βίωμα να βλέπω με γαλήνη.

 

—

Αμαρτίες

Προσπαθώ να είμαι δίκαιος
δεν είμαι πάντα
Προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός
δεν είμαι ποτέ

 

 

Οκτάβιο Πάζ / Μοίρα του ποιητή

Οκτάβιο Πάζ
Μοίρα του ποιητή

Λόγια; Ναι, λόγια τ’ αέρα,
και στον αέρα χαμένα
Άσε με να χαθώ μέσα σε λόγια,
άσε με να ‘μαι ο αέρας ανάμεσα σε χείλη,
μι’ αλήτισσα δίχως σχήμα ανάσα
που ο αέρας θα σβήσει.
Και το φως στο φως μέσα χάνεται ακόμη

απόδοση Σ. Φάβρος

OCTAVIO PAZ
Destino del Poeta
Palabras? Sí, de aire,
y en el aire perdidas.
Déjame que me pierda entre palabras,
déjame ser el aire en unos labios,
un soplo vagabundo sin contornos
que el aire desvanece.
También la luz en sí misma se pierde.