Η Γυναίκα μου

Η Γυναίκα μου βιτριόλικο με πότισε φαρμάκι

Γεννάω την Υδρα ξερνάω σαράκι

Μα πρώτος την πότισα ο νέος εγω

άθλιος νέος ασυνάρτητος κι άλαλος ο Τζο

Κίτρινος τώρα χολερικός

στο πράσινο του ποταμού της λήθης

ενα τελειωμένο σαλό ξωτικό κλαίω τη ζήση

που μο δειχνε πως άλλος θα ήμουν

ο τελειωμένος όμως τωρινός μου εγώ

Κάτω με πατάει την πατάω κι εγώ

Πως η Ζωή αγιάτρευτα φθείρει κάθε νέο βλαστό

η αναφορά μας

Αν κάποιο νόημα έχει η αναφορά μας στους άδικα ή πρόωρα χαμένους ποιητές αυτό είναι ένα χρέος του αναγνώστη που ακόμη ενεργεί, απέναντι στην αλήθεια, ναι στην Αλήθεια Αφού ο χαμένος ποιητής να τανε μπορεί -εννοιολογικά μα και μορφολογικά, στους στίχους του – μακρινός ένας αδελφός της σιωπηλός

Τόσα λόγια γράψαμε

Τόσα λόγια γράψαμε τόσο μελάνι χύθηκε ίσως τα πούμε και ψηφιακά σημεία· στον ποταμότης λησμονιάς για να ριχτούνε, τόσα χέρια τσακίστηκαν απ’ της αδικίας την βία

ίσως να είναι μια νομοτέλεια που τη γραφη μας έγραψε στα υποδήματά της τα παλιά τα έργα μας π’ άφησε ν αυξάνονται σαν κλασματα σαθρά ίσως και να ναι αξεπέραστος αυτός ο λάθος ο ντουνιάς

Δεν με νικάς ρε, Δεν με νικάς άδικε κόσμε που κρατάς Μαύρο γάλα θα πίνω και θα ξερνώ την ήττα σαν παρηγοριά

________________________________________________

με εμπνέει πάντα ο παππούς Σεφέρης με τον λυγμό για τη ζωή που χάθηκε μές τα σεντέφια και τα μεταξωτά και μές στην πένθιμη τρυφή· Ω πως ζωή ν αντέξω δίπλα στην πόνο και την λάσπη αντίκρυ με τις κιτρινες γυναίκες διπλά στην ζωντοχήρα του ναυάρχου

Αισθητική

Κάθε ειλικρινής αισθητική έκφραση, κάθε ποιητική έκφραση όταν είναι ειλικρινής μου δημιουργεί αναγνωστική ανάγκη.

Μάχομαι μέσα μου κι έξω για να αποσαφηνίσω το ωραίο που είναι ηθικό, και αποστρέφομαι μια ψευδοδιανοούμενη αισθητική ρομαντικής εγγύτητας.

Εγγύτητα αδελφές μου και αδελφοί μου είναι να γνωρίζεις την ανάγκη του άλλου και να τη θρέφεις με το σέλας των αισθημάτων σου.