Reductiones ad absurdum

Η «αλήθεια» και η «πραγματικότητα» είναι φανταστικές συμβάσεις για να κατανοήσουμε την ετερότητα και να μην κατακρημνιστούμε στο έρεβος του σολιψισμού.

Είναι επίσης συμβάσεις προβολές της ιεραρχίας για να κρατά την τάξη. Η αντίθεση στην αυθεντία, η μη πραγματικότητα, είναι ο άγριος θεός της επανάστασης.

H φόρμα όπως κάθε θεσμός υπάρχει για να καταβάλλεται υπέρ της ομορφιάς και της αλήθειας.

Η φόρμα επίσης υπάρχει για να στηρίζει τα καθεστώτα ψεύδη, η την ιστορική παράδοση η μόνον τον εαυτό της.

Η τάξη είναι μια μεγαλοαστή γριά με δικαιώματα που ανθίσταται στην αλλαγή και τον θάνατο

Οι εντυπώσεις έχουν κάτι από τη μελαγχολία του μέλλοντος, κινούνται πάντα σε ένα φάσμα υπερβολής

Σ. Φάβρος

ΜΟΙΡΟΛΟΪ

Σ’ ένα χωριό
πάνω στα σύνορα
μια μάνα πέθανε
με μαύρα ρούχα

κανείς δεν το ‘μαθε
κανείς δε ρώτησε
τι τάχα απόγινε
η μάνα που ‘χα

το δόλιο σώμα της
στο χώμα σκόρπισε
δάκρυ μου κίτρινο
αγάπη σου ‘χα

η Ελλάδα πέθανε
η Σμύρνη πέθανε
θα βάνω μάνα μου
τα μαύρα ρούχα

Νίκος Βουτσινάς

Aragon, Pour saluer Ritsos

ΚΕΝΟΣ ΤΙΤΛΟΣ

POUR SALUER RITSOS

—

En février 1949, dans la page du C.N.E. que les Lettres Françaises publiaient alors, était présenté à nos lecteurs un poète grec, Yannis Ritsos, avec un grand poème, Lettre à la France, traduit par M. Néoclès Coutousis : dans un article voisin, on pouvait lire de lui cette biographie :

Né à Monemvasie (Laconie), en 1909, il est, depuis 1934, un des chefs de file de la jeune poésie grecque. Ses recueils lyriques et généreux s’intitulent Tracteurs, Pyramides, Le chant et la sœur, Symphonie Printanière, La marche de l’Océan, Epreuve. Ritsos est un vibrant ami de la France, de ses livres, de ses messages de progrès. Le 14 Juillet 1945, il composa une admirable Lettre à la France qui fut déclamée alors devant 30 000 Athéniens et dont le retentissement fut profond en France, où notamment Pierre Blanchard, en 1946, à Paris, au cours…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.232 επιπλέον λέξεις

Γόργη, σύζυγος Κορίνθου

ΈΛΕΥΣΙΣ - ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας

Σύμπτωση θα ταν/

που την ημέρα των αμνών/

γέννησε, μες τη ρουμελιώτικη αντάρα/

δυο αίγες  λευκές με σφραγίδα τράγου/

Έτσι, Αυτή/

θυμωμένο κορίτσι που κάηκε πριν ψηθεί/

στης αγάπης το λάδι/

απόπλεξε το κάλλος της/

απ’ την ιθαγενή ασχήμια του/

-πατέρας ή άντρας ή αδερφός-

μα έδεσε τη σπορά του και βεβαίωσε το γένος του/

στη μεγαρίτική της μήτρα/

όσο κι αν του φαλλού η γλύκα/

μια πυξίδα γύρω της όριζε/

κι αν κατούρησε  το ξημέρωμα των πανσέδων/

Μάη μήνα στο παράπονο της φτέρης προς τις πασχαλιές/

έσταξε τον ιδρώτα της/

-η ροή του σχεδόν ρευστή-

στα σφιχτά του μόρια και στα ακάνθινα μαστάρια/

μόνο που αφού οδήγησε/

το χελιδόνι της άμμου σβηστό/

μέσα στο σφυρήλατό της  όνειρο/

τη βρήκε η συμφορά της απώλειας/

στην κατάληξη του αιώνα/

πύρωσαν τα μαλλιά της στη φωτιά του Χάροντα/

και το χείλος βανίλια που δαγκώθηκε στην Έφεσο/

χύθηκε πήλινος χυμός στην ορφάνια των…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 87 επιπλέον λέξεις