κι ο πόνος ο πόνος αυτός ο σκύλος

Στον Σταύρο Λαγκαδιανό

όλα κινούνταν σαν να ήταν ο χρόνος
βάλτος που μέσα του βυθίζονταν η ζωή

άλλοτε τόσο ζωντανά όπως
η ηδονή που το σώμα είχε ανάγκη
κι άλλοτε τόσο απομακρυσμένα
όπως τα μπόνους των τραπεζιτών
στους χρυσούς εαυτούς

καμιά διήγηση δεν μπορούσε
να καλύψει το πραγματικό συνολικά
καμιά διήγηση να συμπεριλάβει τον
πόνο στα νοσοκομεία
ή την τελευταία λέξη σε κάθε καινούργιο κείμενο

λήθη ή απαντοχή στη σκληρή γνώση;
η ζωή προχωρούσε τον αργοσάλευτο ρυθμό της
χλευάζοντας από τις μνήμες της παιδικής ηλικίας
κι ο πόνος ο πόνος αυτός ο σκύλος

Το φόρεμα

Το φόρεμα

το φόρεμα έπεφτε αργά στο πάτωμα
θαρρείς για πάντα κυλώντας από
το γυναικείο κορμί

εκείνη η γυναίκα, ξένη απ’ την γυναίκα
με την επιμονή να μιλά τις λέξεις
με μια τέτοια επιμέλεια, σχεδόν ανοίκεια

σα να τραβούσε ένα αδιόρατο πέπλο
πάνω από τη θηλυκή του κόσμου ουσία
όπως όταν ο κόσμος προσέγγιζε την ηδονή
με την ιερουργία της Εκάτης

έλειπε στους σύγχρονους ανθρώπους
που ήταν λες κυνικοί ή ατελέσφορα ρομαντικοί

να ήταν η ποίηση; που σαν μετά
από ένα παράξενο θεώρημα
παράξενο αδίδακτο
που κάπως το διδάσκει

Μου μιλάς για την επανάσταση

Μου μιλάς για την επανάσταση
για τ’ αργυρό γένος της πρωτοπορίας
για την ανάγκη αυτή που είναι εκεί
και Υψηλή στέκει για να εκφραστεί

κι εγω φοβούμαι πως μιλάς με μυστικά
γιατί δεν θέλεις μια νέα γλώσσα
αλλά θέλεις άλλος ένας εσύ
η γλώσσα σου να καταστεί η γλώσσα

Πέρασε όμως ο καιρός τ’ Αγγέλου
της εποχής που στεκε
με τις φτερούγες του ανοιχτές
της πρόοδος να καρτερά τη βία

Δεν υπαρχει εκκλησία τη γλώσσα σου
να ασπαστεί θρόνο να σου χαρίσει
της γλωσσας σου η εποχή
έχει καιρό περάσει · Ω άκου πως

τα κείμενα σου η ειρκτή
μαζί κι η παρηγόρια
στάσου εκεί, η εκκλησία
που ζητάς νατη, Σ’ ορμηνεύει

ήταν περίεργος άνθρωπος

ήταν περίεργος άνθρωπος

ενοχλούνταν από την ελάχιστη υποψία εστετισμού
και μετά έβαζε τα γέλια για το γελοίο του πολιτισμού
και την αβάσταχτη της ύπαρξης ελαφρότητα

ερεθίζονταν από την υποψία της γυμνής σάρκας
και μετά έβριζε τον εαυτό του
που πιάστηκε σα μαθητούδι στα πράσα

———-

o ποιητής ο επιστήμονας
διαφορετικές πορείες

οι μικρές σοφές ομάδες
οι μεγάλες γραφειοκρατίες

η αλήθεια στέκει σ’όλα αυτά
στέκει ακόμη στη φόρμα
που έχει τις δικές της απαιτήσεις
για τον χειριστή

συνεχώς μια πορεία
απ τ’ ατομικό στ’ ομαδικό
βράδυ πρωί και βράδυ
όπου το εγώ σε πνίγει τελικά

————

το μέτρο δεν είναι μια φενάκη
ή ένας υπόγειος συντηρητισμός
μια επιταγή του μέτριου για της
τάξης την τήρηση
το μέτρο είναι το θεμέλιο
της αισθητικής στα μάτια του ποιητή

——————————

Καμιά φορά δίνουμε μεταφυσικές διαστάσεις στα ζητήματα
ενώ είναι απλά το αποτέλεσμα
της συντακτικής μας δραστηριότητας
εμπρός ένα δυο αριστερά δεξιά
και τανάπαλιν και Ω Το θαύμα ξεπηδά !

————————————-

το παρόν που αδήριτο

το παρόν που αδήριτο στέκει

στον Θέμη
με όλη απ’ την αγάπη της αγάπης

το παρόν που αδήριτο στέκει
το παρόν που τον τρέχει
άλλο δεν έχει απ’ αυτό
που εδώ τον συνέχει
και σαν ποτάμι τον βρέχει

ότι έχει αυτό
κι ότι δεν έχει πάλι αυτό

δεν μετανιώνει λοιπόν
ότι μετανιώνει μέλλον είναι
όχι παρελθόν

Υπήρχαν πάντα θύτες και θύματα
αλλά ποτέ το τραγικό τους παιγνίδι
δεν είχε τόσο δυσδιάκριτη μορφή
σαν γραφίδα που γράφει και σβήνει

μπορεί να είναι μόνος πολύ
μπορεί να είναι ένα μικρό παιδί

το σκοτάδι της μοναξιάς
το φως της ερημιάς
κοιτά πάντα στην πλευρά
μιας χαμένης χαράς