Παίγνιο διαπιστώσεων

Παίγνιο διαπιστώσεων

Είναι όλα ένα ψέμα επιβίωσης
όταν ωριμάσει ο Θάνατος εφεύρεσης
μανίας είναι ταχύς ο θηρευτής
της μικρής μας και λεπτής κλωστής

δόλιο τέχνασμα μικρέ φουκαρά να σε κρατά
από την άχνα της ανάσας που χνώτα ζεστά
αναδεύει νωθρά στον άχρωμο της ζήσης καμβά ιχνηλάτης
κυνικός εραστής έρμαιο χυδαίο της ανάσας αυτής επιβάτης

Μαθιός Θαλασσινός

Κανείς δεν επιτρέπεται να ζει υπό καθεστώς δουλείας, ολικής ή μερικής

Το αγιάζι έξω σε ριπίζει ευχάριστα τις πρώτες λίγες στιγμές

Και μυρίζει μια ευχάριστη μυρωδιά ξύλου

απ’τα μικροαστικά τζάκια που καίνε

ότι έλαχε στον έμπορο ξύλων

θέλω να περιγράψω με ρυθμό

θέλω να περιγράψω το συμβεβηκός

H τρομακτική επικαιρότητα

Η ηλίθια επικαιρότητα

Με χλευάζουν κρεμασμένον

Απ’ τα τσιγκέλια της θεσμικής τάξης

Περνούν οι μέρες αργά και κολασμένες

Στο μέγα τους άχθος

ένα αυτιστικό κουρέλι κατατείνω

Ο Tρελός είναι σκεπασμένος με μιαν απαλή εσάρπα χιονιού

Και μες στο σπίτι απλώνεται η θαλπωρή τουτζακιού

καιενός επιτραπέζιου φωτιστικού

Πόσα αφήνουμε στην τύχη ατομικά

Η ζωή μου Η μικροαστικές μου αγκυλώσεις

Ταξιδεύω στα βάθη του χρόνου

Μέσα σε μιαν ατομικότητα μιαν ιδιωτική ερημία

Περιγράφω τον κόσμο με τα υλικά που μου δίνονται

Ανακατεύοντας σε προσωπικές προφητείες

Το χυλό της κάθε μου μέρας

Κηρύσσω μιαναισθητική της εναντίωσης

Κηρύσσω μιαν αισθητική της αμαρτίας

Κηρύσσω μιαν αισθητική του παράδοξου

Κηρύσσω μιαν αισθητική της τυχαιότητας

Κηρύσσω μιαν αισθητική της μη ταυτότητας

Κηρύσσω μιαν αισθητική του φάσματος

Κηρύσσω μιαν αισθητική που απομακρύνεται Ενώ προσεγγίζει

Κηρύσσω μιαν αισθητική της διατύπωσης δίχως ειδικό βάρος

Κηρύσσω μιαν αισθητική του παρόντος

Κηρύσσω μιαν αισθητική της φόρμας

Κηρύσσω μιαν αισθητική της απουσίας Θανάτου

Κηρύσσω μια αισθητική του νοήματος ξανά

Δεν κηρύσσω καν στον εαυτό διακηρύττω

You are the sudden violent storm

A young idealistic student of poetry
Shifted the rocks and pickedhis way among clouds*

Όπου πλήρηςθα ήταν σε μιαν πληρότητα ανεξήγητη

Κι έτσι συνέχιζε η ζωή μέσα στο αυτονόητοαναπόφευκτο παρόν.

«Κανείς δενεπιτρέπεται να ζει υπό καθεστώς δουλείας, ολικής ή μερικής.

Η δουλεία και το δουλεμπόριο υπό οποιαδήποτεμορφή……. »

Μα που διαρκώς και διαρκώς θα επιτρέπονται

Δεν είναιδουλεία το χρέος και η φτώχεια;

Η δημοκρατία μια φαύλη ουτοπία

διακηρυκτική ρητορική στα δόντια σου πεθαίνουμε

ώριμοι πιαφτωχοί και γέροι

* The Poem that Took the Place of a Mountain
By Wallace Stevens

Για μια στιγμή, κι έπειτα, κάτι. Robert Frost

Για μια στιγμή, κι έπειτα, κάτι.
Robert Frost

Άλλοι με χλεύασαν στου πηγαδιού έχοντας σκύψει τις γωνιές
λάθος πάντα στο φως εγώ κι έτσι μη βλέποντας το πως
βαθύτερα μες στο πηγάδι από όπου το νερό
Πίσω ξανά μιαν επιφανειακή αστραφτερή εικόνα μου γυρνά
Τον εαυτό μου εμένα στο θερινό τον ουρανό σαν το θεό
Μέσα από φουντωτά κλαριά και συννεφάκια απαλά να ξεπηδά.
Μα μια φορά, καθώς σε μιαν του πηγαδιού γωνιά,
σκυμμένος προσπαθούσα, ξεχώρισα, καθώς θαρρούσα,
απ τη εικόνα πέρα, κι απ’ την εικόνα μέσα, ένα κάτι λευκό, ακαθόριστο.
Κάτι απ τα βάθη πιότερο – μα το χασα μετά.
Ήλθε τότε νερό, το καθαρό πολύ νερό να απωθήσει
Σταγόνα έσταξε από θάμνο, και ω, μια ρυτίδα στο νερό
Τάραξε οτιδήποτε πέρα κει που στο βυθό καθόνταν
Το θόλωσε, το έκρυψε. Τι να τανε εκείνη η λευκότης;
Αλήθεια; Ένα βότσαλο από χαλαζία ; Για μια στιγμή, κι έπειτα, κάτι.

Απόδοση Στρατής Φάβρος

For Once, Then, Something
By Robert Frost

Others taunt me with having knelt at well-curbs
Always wrong to the light, so never seeing
Deeper down in the well than where the water
Gives me back in a shining surface picture
Me myself in the summer heaven godlike
Looking out of a wreath of fern and cloud puffs.
Once, when trying with chin against a well-curb,
I discerned, as I thought, beyond the picture,
Through the picture, a something white, uncertain,
Something more of the depths—and then I lost it.
Water came to rebuke the too clear water.
One drop fell from a fern, and lo, a ripple
Shook whatever it was lay there at bottom,
Blurred it, blotted it out. What was that whiteness?
Truth? A pebble of quartz? For once, then, something.

Επίκαιρα

Επίκαιρα

Όποιος δεν καταστράφηκε ένα τέλος να δώσει αδημονεί
Την τρέλα γνωρίζει την πίκρα όλη, την ασταμάτητη την πνιγμονή
Και σεις αθώοι το μέγα πλήθος που σπεύδετε όλοι έτσι θερμοί
Σε νέα μοίρα σε νέα ολότελα της ιστορίας την αλλαγή
Υπάρχει πάλι μια ιεραρχία τέλεια και κατακόρυφη διανομής
καιρός θα δώσει το μέρισμα αυτής της νέας μας της εποχής

Κι Ειν’ η ζωή ένα παιχνίδι και μεις παλιάτσοι
που μες στη μνήμη γυρνούμε όλοι
γυμνοί ικέτες χλωμοί και μόνοι.

Κι Είναι ακόμη γλυκιά μια κάμαρη
Στο φως λουσμένη αχ τι μου μένει
Ζεστό ένα σπίτι φωτιά αναμμένη
τσουκάλι να βράζει, η θαλπωρή

Κι αν είν’ τα χρέη πολλά και φταίει
Το άδειο κεφάλι η ανοησία κι η πλησμονή
Όσα είχες πρώτα και δεν λογούνταν καταστροφή
Άσε τη μέρα γυμνή να τρέξει τρελό κοπάδι στη λυκαυγή

Κι όταν βραδιάσει και σκοτεινιάσει
Τα φώτα σβήσουν κι όλοι ξεχάσουν
Την φτώχεια τη πίκρα την ανενδοίαστη καταστροφή
Κι ας είναι ο θάνατος καθώς το λένε μες τη ζωή
Μαυρίλα πίσσα μα κι ολική διαγραφή
Αύριο πάλι ο ήλιος θάλλει δίχως δική μας συναίνεση
Σε νέα κινήματα τρανά προσχήματα και προσευχή

Στρατής Φάβρος