ο αλγόριθμος του πρέπει

όσο πιο βαθιά περπατούσε
στης ποίησης τη χώρα
τόσο απομακρύνονταν από εκείνην

Post Scriptum

οι πρωθύστεροι νεκροί βαδίζαν
μέσα σε σύννεφα οργιαστικής φλυαρίας
ένας θόρυβος ακατάληπτος
αλλά εντελώς μοντέρνος
ένα πεδίο καινούργιας λήθης
έστρωνε στο παρόν και το μέλλον

κουφοί χωριάτες και τυφλοί
απ’ την πολλή τη γνώση τη μισή
δίκρανα κι υποταγή
από παλιά γνωστοί

ο αλγόριθμος του πρέπει
να επαναλαμβάνεται
σε μια καθολική αρμονία

τ’ άπειρα σύμπαντα
της μοναξιάς τ’ άπειρα κύμβαλα
πιο πολλά κι απ του π τα ψηφία
εμπειρικά βεβαιωμέν’ εικασία

 

Σχολιάστε