Είναι ξεκάθαρο στη συνείδηση μου ότι η Χώρα μας βρίσκεται για άλλη μια φορά σε μια καθοδική πορεία οικονομικής κρίσης. Μπορεί να είναι η τελική κάθοδος της υπαρξιακής της πορείας μπορεί να είναι ένα πολυετές καθοδικό τμήμα σε μια τεράστια σπείρα στις αέναες υπαρξιακές της οδύνες. Αυτά δεν μπορεί το μάτι του θνητού να τα δεί καθαρά καθώς ξεπερνούν το εμπειρικό πλέγμα, είναι κάτι σαν μεταφυσική της ιστορίας, ένα μαύρο κουτί του οποίου το όλον δεν μας αποκαλύπτεται έγκαιρα.
Είναι επίσης ξεκάθαρο στη συνειδήσή μου ότι η Χώρα μας δεν πρόκειται να μεταβεί σε μια περίοδο καθολικής ευημερίας αν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι τέτοιο συλλογικά, έξω από ιδεολογικά πλαίσια, δίχως πρώτα να επιλύσει το γόρδιο δεσμό του Βουνού δημόσιου χρέους που την καταρρακώνει. Και αυτό δεν πρόκειται να επιλυθεί αν η χώρα μας δεν βρεθεί σε ένα περιβάλλον δημοσιονομικής επέκτασης και αμοιβαιοποίησης χρέους.
Μου είναι επιπροσθέτως ξεκάθαρο ότι μια τέτοια λύση δεν μπορεί να γίνει μονομερώς γιατί εκτός από τον επώδυνο χαρακτήρα μια μακράς ύφεσης ρευστότητας και έλλειψης σημαντικών αγαθών στην αγορά λόγω του εισαγωγικού χαρακτήρα του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, μια τέτοια λύση θα είχε και γεωστρατηγικές πιθανές επιπτώσεις, επί παραδείγματι, έναν πόλεμο αστραπή με την Τουρκία και η απώλεια νησιών, καθώς και μια ντε φάκτο συρρίκνωση της.
Η λύση είναι προφανής και έχει πολλαπλώς αναδειχθεί, αλλά ουδείς έχει την διαυγή πολιτική και οικονομική κρίση να την επιδιώξει. Η λύση είναι η πολιτική και οικονομική ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης και η χαλάρωση μέσω εκτενούς αναδιάρθρωσης των εθνικών χρεών του δημοσιονομικού συμφώνου του Μάαστριχτ. Δεν υπάρχει κανένας συμπαγής οικονομικός θεωρητικός λόγος προς την διατήρηση αυτής της δημοσιονομικής αυστηρότητας εκτός ίσως από τις ιστορικές υπαρξιακές εμμονές της Γερμανίας.
Με τα παραπάνω ως δεδομένα αλλά και την συμπερίληψη μιας κίνησης σε κράτη του Νότου της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως η Ιταλία η Ισπανία και ίσως η Γαλλία προς την περίφημη οικονομική και πολιτική ομοσπονδιοποίηση του Χρέους της Ευρωζώνης συνολικά, καλώ τις Ελληνίδες διανοουμένους και τους Έλληνες διανοούμενους να συγγράψουν μια ανοιχτή επιστολή προς τους ηγέτες του Ευρωπαϊκού Νότου (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία κλπ) όπου θα ζητούν την απόσχιση των χωρών του Νότου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την δημιουργία μιας Πολιτικής Ένωσης του Νότου με δικό της Νόμισμα και Τράπεζα.
Τα αποτελέσματα από ένα διάλογο γύρω από μια τέτοια απόσχιση μπορεί να είναι δύο. Η Γερμανία και ο Βορράς να καταλάβουν τον ζωτικής υπαρξιακής σημασίας κίνδυνο και να ομονοήσουν στην Πολιτική και Οικονομική ομοσπονδιοποίηση ή ο Νότος να αποσχιστεί και να ακολουθήσει πιο σύγχρονες πολιτικές δημοσιονομικής επέκτασης που θα οδηγήσουν ευκταία στην κοινωνική ευημερία που σαν τα κοριτσακια με τα σπίρτα ονειρευόμαστε το μεγάλο τελευταίο ιστορικό διάστημα.
Στρατής Φάβρος - Strates Fabbros 