στης εποχής την αβάσταχτ’ ευωχία

Κανείς μας δεν γνωρίζει κανέναν
όλοι στην προσωπική βυθισμένοι εμπειρία
στης εποχής την αβάσταχτ’ ευωχία
τριγυρνούμε μόνοι τρυφεροί κι απελπισμένοι
κατά βάθος τ’ αναπότρεπτο τέλος ελκυστής τελεσμένος

κι άλλο δεν κανουμ’ εμείς μαύρες της νύχτας
πεταλούδες μικρές μα μοιραίες, στης φωτιάς
την αγχόνη μαγεμένες πετούμε
απ’ ανάγκη και τάξη στου χαρακτήρα
τ’ απαράλλαχτο υφασμένο μετάξι

και καθώς χθές μια και πάλι, παρελθόντος
και μέλλοντος γοργόφτερη σύντηξη στερνή
πνίγεται απ την Ύδρα στιγμή, όλα μαίνονται
όλα τίποτα στον Παν π’αδιαφορο στέκει
και τη μοίρα ξεκάνει ως τύχη φαιδρή