στην πατρώα του θανάτου γη

Όλοι κάποτε αγωνιωδώς
μιαν ικανοποιητική αναζητούμε ταυτότητα
σε αυτόν το οδυσσειακό νόστο
στην πατρώα του θανάτου γη
χαοτικά συστρέφουμε τον πολύμορφο εαυτό
μέσα ή έξω απ’ τα παραδεκτά.

Όλοι αγαθοί πλήν
των αμετακλήτως κακών
το δικαίωμα στην αναζητούμε ζωή
ριγηλό κι άλλοτε λιτό
σαν τον μανδύα τριμμένο
του μοναχού εαυτού
που σε μονιά κρυφή
στο πουθενά ψιθύρους φυσά

Πάντα οι άνθρωποι
οι άνθρωποι πάντα
κι ολοένα βουλιάζουν
σ’εκτός επιβίωσης αίτια
αναίτια εγκλήματα
που στερεύουν τ΄ επίθετα
σ’ απληστίας σφενδόνη
Φοβερό ! πως να το πω Λυγμό;

Οι ανθρώποι πάντα
πάντα οι άνθρωποι
τη ζωή συνεχούν
τυφλοί στ’ αυτιά τε και στο νού
στ’ όμματ’ αυτοί
δίχως μάθος κανένα
με της αρετής πάντα φτωχή την αρένα

Ο Θωμάς Οβεδλάμης