ο άνθρωπος που διανοείται
δεν έχει ανάγκη οποιαδήποτε φετίχ
απροπό
Βουτά στο βαθύ έσω
καθυποτάσσει την ψευδαίσθηση της σάρκας
κι αποτάσσει τον φόβο του θανάτου
δίχως ένδυμα και κτήμα
περπατά το δρόμο που έρχεται
ρουφώντας το νέκταρ του αείζωου χρόνου
μιλά και ακούει ελευθερα συλλογιζόμενη
για τα σκοτεινά και τα φώτα
της ύπαρξης και της οντότητας
Μίλα ελεύθερα
Όλα ακούγονταν μυστηριακά σαν μυθιστορήματα του Βερν
σε κλασικά εικονογραφημένα
όταν είσαι ποιητής ζεις σε μιαν διαρκή παρουσία του ντουέντε σε μια διαρκή ποιητική μέθεξη, κι ας σε περιγελούν κι ας σε λένε ελαφρό
όταν χαθεί το ντουέντε χάνεται η ποίηση,
έχασα την ποίηση μια μέρα που δεν θυμάμαι, την έχασα
κι έμεινα να νοσταλγώ τις μέρες της.
Δεν ξέρω ποιος είναι ποιητής βάζω στοιχήματα όμως για τον Σολωμό τον Ρεμπω τον Καρυωτάκη τον Λόρκα.
έχει καμιά απολύτως σημασία για το χρόνο; αν ας πούμε το ποίημα είναι η ιδέα του ποίηματος ή το πρόπλασμα της τύχης, εκτός από τη στιγμή της έκλαμψης;
Στρατής Φάβρος - Strates Fabbros 