Ξαφνικά ένιωσα να κοιτώ τον κόσμο
μέσα σε έναν ξυλιασμένο επαρχιακό δρόμο
κάτω από το κίτρινο φως ενός χλωμού
έρημου και σκουριασμένου φανοστάτη,
το ανυπόφορο κέρας του καιρού
λόγχισε το ρούχο της νύχτας
κι ή ατέλειωτη μοναξιά μου ως ελεγεία
μελαγχολική έψαλε θλιμμένα
ένα κάντο της ύπαρξης σάμπως ηχώ
από κείνο το τέλος που δεν ήταν ούτε
θόρυβος ούτε λυγμός, παρά σκοτάδι και ψύχος
_______________________________________
Ξαφνικά ένιωσα να κοιτώ τον κόσμο
μέσα σε έναν ξυλιασμένο επαρχιακό δρόμο
κάτω από το κίτρινο φως ενός χλωμού
έρημου και σκουριασμένου φανοστάτη,
το ανυπόφορο κέρας του καιρού
λόγχισε το ρούχο της νύχτας
κι ή ατέλειωτη μοναξιά μου ως ελεγεία
μελαγχολική έψαλε θλιμμένα
ένα κάντο της ύπαρξης σάμπως ηχώ
από κείνο το τέλος που δεν ήταν ούτε
θόρυβος ούτε λυγμός, παρά σκοτάδι και ψύχος
__