Για την ηθική της κριτικής στην Ποίηση

Για την ηθική της κριτικής στην Ποίηση

Η κριτική πρέπει να δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να κατανοήσει το έργο, να είναι εν ολίγοις παιδαγωγική, αναλυτική
στα παραδείγματά της και συγκεκριμένη. Να μην πνίγεται σε θάλασσες, να διυλίζει τον «κώνωπα» και να καταπίνει την «κάμηλον». Η αισθητική αγωγή και η πείρα ή η απειρία του καθενός μας είναι πολύ γρήγορα προφανής στο εκπαιδευμένο μάτι.

Το επιχείρημα που κομίζω είναι αυταπόδεικτο εάν στοχαστεί κανείς ποια πιθανόν είναι η λειτουργία της ποίησης. Η ποίηση ισχυρίζομαι είναι για το υποκείμενο ηδονή και για τον ευτυχή τον heureux που λέει ο ποιητής είναι μια αγωγή ήθους, σε μια αρεταίκή αντίληψη.

Επομένως ο στόχος της κριτικής του ποιητικού έργου είναι ειδικά και γενικά να διασαφηνίσει αυτήν την λειτουργία. Η απώλεια του μέτρου και οι φιλολογικοί ακροβατισμοί με την προβολή αφηρημένων σχημάτων καθώς και η επίκληση λογοτεχνικών ιδεολογιών είναι τα εργαλεία αρχάριων νοτάριων και μόνο θυμηδία προκαλούν στον έμπειρο αναγνώστη της ποίησης δίχως να προσθέτουν ή να αφαιρούν στην λειτουργία της τι σημαντικό.

Γι αυτό το λόγο πρέπει η κριτική να επιχειρείται από ποιητές αναγνώστες, όχι σε μια διάθεση εστετισμού αλλά ούτε φυσικά σε πνεύμα αντιδημοκρατικών αποκλεισμών. Ως μεταποιητική πράξη πρέπει να ανήκει σε εκείνους που έχουν διασχίσει το δρόμο της αγωγής που ισχυρίστηκα, στην αντίθετη περίπτωση δεν είναι παρά ασκήσεις λόγου, μια προσπάθεια ούτως ειπείν να κρατήσουμε μερικά μπαλάκια στον αέρα ως ασκούμενοι μάγοι.