Η μητέρα μου

Η μητέρα μου το φάντασμα

της μνήμης των παιδικών μου χρόνων

με την υστερική κράση λόγω ασθενείας

που τσίριζε ως σε απόγνωση

για τα κατορθώματα μας

που την άκουγε ο μαχαλάς

να καλεί τον αδερφό μου

Μάνο Μάνοοοοο

Η μητέρα μου που είδα

τη νεκρή της άξαφνα

να κείτεται εμπρός μου

χλωμή και δίχως πνοή

Η μητέρα μου με την γλυκιά οσμή της

και την τρυφερή επιδερμίδα

που με αδικούσε στη μανία της

αλλά εγώ κοιμόμουν δίπλα της

για να κάνω το χρέος μου

Η μητέρα μου μαζί με όλα τα φαντάσματα

αυτού που οιονεί ήμουν και θα είμαι

και που ποτάμι να κατέβω να τους δω δεν υπάρχει

Η μητέρα μου με την λευκή μπλούζα της

και τις πέρλες της οπτασία της μνήμης

Αντίο Μαμά ο κόσμος είναι πάντα λάθος

αλλά εγω έχω πάρει από καιρό την απόφαση

να είμαι σωστός

See Insights and Ads

Boost post

All reactions:

14Psarakis Kostas, Γιώργος Γκανέλης and 12 others

Γράμματα σε ένα άγνωστο μέλλον

Γράμματα σε ένα άγνωστο μέλλον
Αγαπητοί φίλοι,

Μου είναι εξόχως δύσκολο να ερμηνεύω τα πράγματα από μια οιονεί ορθολογική σκοπιά, αφού καθημερινά διαπιστώνω ότι ο ανθρωπος, αν τον συναντούμε καθόλου, στην καθημερινή ζωή, είναι 9 μέρη παραλογισμού και ένα μέρος πειθούς σε στερεότυπα και προπαγάνδα. Νιώθω ολοένα να με τραβά μια θελκτική σιγή, ένας ρομαντικός αναχωρητισμός.

Παραμένω εντούτοις σε μια διαρκή ενατένιση για την Δημοκρατία σε όποιο επίπεδο κι αν την σκεφτούμε. Εύχομαι σε όλους συναισθηματική και σωματική υγεία και δημιουργικό διάλογο. Εύχομαι να ανακαλύψουμε την οδό σε μια καθολική επανάσταση εννοιών που μας είναι αναγκαία για να θεσμίσουμε δημοκρατικά και ενορατικά το μέλλον.

Στις εκλογές της 21ης Μαίου το κρίσιμο κατα τη γνώμη μου διακύβευμα είναι να ηττηθεί με οποιοδήποτε τρόπο το καθεστώς Μητσοτάκη και οι εταίροι του, πάσης φύσεως. Ψηφίστε με αυτό κατά νου κι ας είναι ακόμη κόμματα που πικρά μας έχουν διαψευσει πολιτικά ή προσωπικά στό όραμα για Ελευθερία και δημοκρατία.

Γνωρίζω καλά πως η Δημοκρατία του συνασθήματος που αναζητώ είναι τελικά ου τόπος. Εγώ ως ρομαντικός θα επιμένω όμως να πιστεύω στον άνθρωπο και στη δυνατότητα του να κάνει άλμα γρηγορότερο από τη μοχθηρία και τις εσωτερικές πεποιθήσεις. Το αύριο θα μας έλκει πάντα με την δυναμική της ελπίδας της Αρετής.
Θα τα λέμε ολοένα στα πεδία της φιλίας και του Οράματος
Θα νικήσουμε με Ελευθερία Δημοκρατία και Δικαιοσύνη.

Εισήγηση στην Εκδήλωση της Poetry Aesthetic Ethics στις 22/07 στο Καφέ του Αρχαιολογικού Μουσείου

Είναι όμως αναγκαίος ο Δημόσιος Χαρακτήρας της Ποίησης; Eίναι σημαντική η προφορικότητα στην ποίηση; H απάντηση είναι νομίζω ξεκάθαρα, ΝΑΙ!

Τα τελευταία χρόνια και τουλάχιστον ήδη εδώ και μια δεκαετία από το 2012-13 αλλά και από τo ξεκίνημα του group Poetry Aesthetic Ethics το καλοκαίρι του 2014 με ενδιέφεραν οι δημόσιες απαγγελίες Ποίησης ως εργαλεία καθιέρωσης της δημόσιας λειτουργίας της. Μάλιστα πολλά παλιά μέλη της ομάδας όπως η Μαριάννα Παπουτσοπούλου, η Koula Krystallidou, η Irini Vergopoulou, η Poly Hatjimanolaki λίγο αργότερα η Κατερίνα Ατσόγλου η Elpida Gounari και φυσικά ο Konstantinos Loukopoulos μπορούν να καταθέσουν υπέρ της εμμονής μου να κάνω δημόσιες συναντήσεις απαγγελίας ποίησης που παρουσίαζα με τον όρο «Δημοκρατικές», με την έννοια της συμμετοχής σε αυτές τις δημόσιες λειτουργίες όσο δυνατόν περισσότερων ενεργών ποιητριών και ποιητών που θα απήγγειλαν. Η Ποίηση εν τέλει είναι Αισθητική Ηθική και Πολιτική δημόσια αλλά και ιδιωτική λειτουργία.

Ο Σκοπός της εκδήλωσης αυτής είναι να ανακαλύψουμε ξανά τον Διονυσιακό χαρακτήρα της ποίησης να εκπαιδευτούμε και να εκπαιδεύσουμε αλλήλους στην βίωση νόστου και μετρημένης ηδονής, και στην αγωγή μέσα από αυτό το δημόσιο δρώμενο και στην μέθεξη «ανώτερων» αισθητικών ποιοτήτων και μιας κατα το μέτρο συναισθηματικής κάθαρσης.
Σκέφτομαι πως όσο κι αν ακούγομαι ρομαντικά γραφικός πως ο στόχος είναι ωραίος όπως ωραία φαντάζομαι είναι η σκοπούμενη αγωγή μιας Δημοκρατίας του συναισθήματος.
Έχω την φαντασία ότι κάπου υπάρχει ένας κόσμος χωρίς πόνο όπου παίζονται ολημερίς μουσικές που κατοικούν μια χαρούμενη αιωνιότητα, ο κόσμος γυρνά μαγεμένος και η μόνη μας έγνοια είναι να διαβάσουμε ποίηση για να μην αδικήσουμε τον συμπολίτη μας σαν τον χαιρετήσουμε. (αυτό σημαίνει Poetry Aesthetic Ethics)
Στο δρόμο για την πλατεία υπάρχουν λεύκες και στην πλατεία μια δροσερή πηγή και ένα πλατάνι• με πέτρες είναι στρωμένη η δημοσιά και η πλατεία, και το απόγευμα κινούμε για μια κοντινή πλαγιά, όπου στρωμένο ένα θέατρο παλιό μας περιμένει.

Σιγά σιγά περνούμε το δάσος και φτάνουμε σε ένα ξέφωτο όπου ένα δείλι μας φανερώνεται. Οι δυνάμεις μας αρχίζουν να εξαντλούνται, γελάμε κουρασμένοι στην προοπτική μιας συνάντησης στο ξέφωτο στο κέντρο του δάσους ένα βράδυ με τα χλωμά φώτα από φωτιές αλαργινές. Οι φρυκτωρίες μας στέλνουν μηνύματα φιλίας ο καιρός βουίζει από το γούστο του παρόντος και τις αδικίες που φτάνουν στ’ αυτιά μας πιο γρήγορα απο ποτέ. Μια χλωμή θλίψη μας ζώνει για την αδύναμη θέση μας μα και η επίταση της ζωής. Είθε να κάναμε την Ποίηση Ζωή.

Μπορούμε να φανταστούμε την σύγχρονη ποίηση ως μια συνολική αφήγηση. Τίποτα δεν εχει μεγαλύτερη σημασία από την ιστόρηση της. Ελάτε να απαγγείλουμε τις προσωπικές και συλλογικές μας ιστορίες, γιατί η ποίηση αφηγείται επίσης την ιστορία τους καθενός μας και όλων μαζί.

ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ/ ΔΥΟ ΕΠΟΧΕΣ

ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ/ ΔΥΟ ΕΠΟΧΕΣ
Ξέπνοη καθώς λυσιμελής, με χορτασμένη τη δίψα για ηδονή
γυμνούς τους κάτασπρους μηρούς και τις λαγόνες
στ’ άσπρα λινά τυλίχτηκε σεντόνια στην δροσερή την κάμαρη
μέσα στο πύρωμα του εκατόφυλλου μεσημεριού
στο καλοκαίρι π’ έσκαγε ο τζίτζικας τ’ οξύφωνο τραγούδι
και ένιωθε μιαν ακριβή στιγμή μεστή τη βύθιση
στο όλον ρευστό που υπήρχε μυστικά και λέγονταν ζωή
Οκτώβριος 2021

---

αναζητούσε τον έρωτα
στην πιο λιτή του μορφή
στην μεσημεριανή του σώματος ηδονή
στο ανατρίχιασμα της γυναικείας σάρκας
που θα μύριζε πορτοκάλι
και θα είχε τη χροιά του παντός
κλεισμένη ως μια πολύτιμη σταγόνα αψέντι
στη φιαλίδιο της μνήμης
η σκιά θα έπεφτε θεραπευτική
κάτω από ένα ήλιο δυνάστη
και το ροδάκινο της θα περίμενε
τρυφερά να φαγωθεί μέσα
σε δροσερές σταγόνες νερού
που θα χοροπηδούσαν ανέμελες και ανυπόταχτες
στην καρδιά του εκατόφυλλου μεσημεριού
κι όλο αυτό θα μπορούσε να είναι
εκείνη η στιγμή μέχρι το τέλος του χρόνου
Ιούλιος 2017

I died for Beauty – but was scarce by Emily Dickinson

Απέθανα για την ομορφιά- μα ήμουν δε ήμουν βολεμένος
Καθώς στον τάφο ξαπλωμένος
Σαν κάποιος για την Αλήθεια, πεθαμένος-
Στο διπλανό το δώμα ήρθε ξαπλωμένος

Σιγά μιαν ερώτηση μουρμούρισε, «Γιατί τα τέντωσα»;
«Για την ομορφιά» τ’ απάντησα
«Κι εγώ -για την Αλήθεια- ένα οι δυο τους-
Αδέλφια είμαστε», μου είπε και σώπασε

Στο λοιπό, σαν σόι, στη νύχτα π’ αντάμωσε
Στα δώματα μιλούσαμ’ ανάμεσο
Ώσπου βρύα τα χείλη μας κάλυψαν
Και τα ονόματα μας η λήθη απάλειψε

Απόδοση: Στρατής Φάβρος

---

Απέθανα για την ομορφιά- μα ήμουν δε ήμουν βολεμένος
Καθώς στον τάφο ξαπλωμένος
Σαν κάποιος για την Αλήθεια, πεθαμένος-
Στο διπλανό το δώμα ήρθε ξαπλωμένος

Σιγά μιαν ερώτηση μουρμούρισε, «Γιατί να πέθανα»;
«Για την ομορφιά» τ’ αντέτεινα
« -για την Αλήθεια- εγώ, μα ένα κι οι δυο τους-
κι Αδέλφια εμείς», μου είπε κι αυτός

Το λοιπό, σαν σόι, στη νύχτα π’ αντάμωσε
Στα δώματα μιλούσαμ’ ανάμεσο
Ώσπου βρύα τα χείλη μας κάλυψαν
Και τα ονόματα μας η λήθη τ’ απάλειψε

Απόδοση β: Στρατής Φάβρος

I died for Beauty – but was scarce

RW 448

I died for Beauty – but was scarce
Adjusted in the Tomb
When One who died for Truth, was lain
In an adjoining Room –

He questioned softly «Why I failed»?
«For Beauty», I replied –
«And I – for Truth – Themself are One –
We Brethren are»,  He said –

And so, as Kinsmen, met a Night —
We talked between the Rooms –
Until the Moss had reached our lips –
And covered up  – Our names –