Όλες οι γενιές

Όλες οι γενιές θέλουν ένα «μέρος» ηδονή που αργά αλλά σταθερά και τελικά ακαριαία δίνει τη θέση της στη ξεχασμένη σύντροφο ασφάλεια, Έτσι το διάλυμα γίνεται κάμποση ασφάλεια και λίγη ηδονή συνήθως σε ζάχαρη και αλάτι. Μετά απ’ αυτά κάποιοι ξεκινούνε να μεθούνε αν τη γλύτωσαν δηλαδή στην άστατη νιότη ( προσθέτω τώρα δα που το καταλαβαίνω παραμέτρους μπας και καλύψω τα φαινόμενα), άλλοι προσπαθούν να τους λένε ποιητές, οι ποιητές θέλουν να τους πιάνουν το χεράκι και τα μαλακά μόρια χέρια χοντρά και μαλακά για να χαρούν κι αυτοί στα γηρατειά λίγη απ’την ασφάλεια που τόσο μισήσαν, και έτσι κάπου ξαφνικά μας προφταίνει ο υπομονετικός βαρκάρης κι ότι αν κι αν έχουμε πει ή κάνει δεν έχει πια προσωπικό νόημα.Ίσως τελικά το σώμα της Ιστορίας το σώμα της ποίησης να είναι μια ωραία πρωθύστερη ελπίδα για την τραγική απώλεια του προσωπικού νοήματος. ίσως πάλι το νόημα να είναι το μέγα σφάλμα του Θεού.

To ταπεινό

To ταπεινό δεν αφαιρεί το ηδονικό
δεν υπάρχει στην άσκηση μου
ο ενοχικός μοναχισμός αλλά ο στωικός
όλοι νησιά δεν είμαστε στον κόσμο τούτο;
φευγαλέα ερχόμαστε και περνούμε 
φευγαλέα και φεύγουμε δίχως βαθύτερη αιτία
μονάχα μοναχοί αναχωρούμε

κάποτε είχα ένα σκύλο π’ αγάπησα πολύ
είχε ψυχή, παει να πει χαρακτήρα,
μου άρεσε τόσο πολύ ο σκύλος κείνος ·
σαν γύρισα και τον αντίκρυσα νεκρόν
ο σκύλος μου νεκρός δεν είχε πια
την πρότερη του γλύκα, την ψυχή
τότε σε μια στιγμή κατάλαβα πως η ψυχή
δεν είναι μεταφυσική, αλήθεια είναι

κατάλαβα κι όμως έν άλλο τι
πως η ψυχή που ναι αληθινή και
πως υπάρχει, όχι ως διάψευση
επιστημονική αλλά ούτε ως μια
μεταφυσική ή άλλη εμμονή
κοινή ψυχή σ’όλα του κόσμου
τα έμβια θηλαστικά δέντρα ακόμη και
πτηνά, και πως αυτή η ψυχή την ωραία
χτίζει δημοκρατία του όντος δίχως
ιεραρχίες ντετερμινισμούς αρχές
ανθρωπικές κι άλλες μαλακίες

Γι αυτό ζήστε όσο είν’ καιρός
σε αγαστή μ’ αυτό το κόσμο αρετή
γιατί μετά σ’ άλλη συνείδηση σ’ αλλή ψυχή
η ανάμνησή σας θολή θα κατοικήσει

μια άσκηση ταπεινή

η διαφορά μας είναι ότι η ποίηση
δεν είναι να ωραίο σεμεδάκι στη βιτρίνα
ούτε πανάκεια για πάσα νόσον και μαλακία
αλλά μια άσκηση ταπεινή
διότι άσκηση είναι κι όχι αγών στο στάδιο
είναι το μοναχικό μάντρα του στην καρδιά ποιητή
και μ’αυτήν την έννοια σε βοηθά
να περπατήσεις τα βήματα
μέχρι την τελική απώλεια

«I am staunchly a democrat»

«I am staunchly a democrat»

Δεν πιστεύω στην ένοπλη πάλη και τη βία
ως μέσο για αλλαγή των συνθηκών ζωής
η βία είναι ένα τέρας που σε καταδικάζει
ύπουλα σε ισόβια δεσμά και
το κράτος είναι ο καλύτερος αφέντης της βίας
απ’ του Προμηθέα τηνεποχή

Πιστεύω σε μια διαρκή πάλη συνεχή
των συσχετισμών της βίας ανατροπή
ακόμη που η σύγχρονη δημοκρατία δεν είναι άλλο
μα μεγάλη μια απάτη προνομιούχων που με τρόπο
βολικό ωραίο και μεγάλο να κρατήσουν προσπαθούν
τα δικαιώματα τους νόθα απ της βίας τους την κλώσα

νομοταγώς είμαι νας δημοκράτης
όπως άκουσα θαρρώ
απολογητικό το Γιάνη
στου BBC να λέει ‘ναν λακέ·
τι ανοησίες κάν’ ο αστός
το παντεσπάνι του να βγάλει
το κομμάτι του να κάνει, θα καεί

Αν μόνον συνεννοούνταν οι πολλοί
και νομίμως τους βουλιάζαν το τσαρδί
ή με της αναρχίας την ειρηνική βουλή
μπάχαλο τους το κάναν και δαυλί
απορρύθμιση σου λέω κι ανυπακοή

 

στην έρευνα της βίωσης

«Με τους εβένινους κροσσούς της μυθικής της κόμης
έκθαμβη η Μνήμη υφαίνει αργά μιαν ερεβώδη νύχτα.»
Καίσαρ Εμμανουήλ

Ω στιγμή! στην αλλόφρωνη μέσα πυρά σου
της βούλησης το δράκο να μερώσει
και με το λάθος μα και το σωστό
της μοίρας που στέκει απόμερα
δυο στίχους σου να κλέψει

στην έρευνα της βίωσης μέσα σε πλοία ολάρμενα
«Πέρα απ’ τα βάθη ερεβικών που κοιταζ’ οριζόντων»

κι άλλη φορά στους μέσα του βυθούς
ίσκιος θολός που εγέννησε μια νύχτα
κι αν το όνειρο δεν έζησε του φτάνει
δάκρυ που γεύτηκ’ άδολο
μες στο πικρό της νύχτας του μαγνάδι