Δημοκρατία κι Ελευθερία/ τόσα μ’αρκούν

Ποιος είπε πως γινόμαστε
ό,τι πολύ θελήσαμε

ένα πρωθύστερο άρα μέλλον
είναι η ταυτότητα
κι άλλο ένα η αυτάρκεια

πάει να πει, φτάνει εγώ
αν τον κόσμο αγαπώ
αυτό είναι τέλεια πράξη
ικανή κι αναγκαία

Αρχές

Αγαπώ κι ασκούμαι ν’αγαπώ
είναι το ίδιο σαν να λέω
Δημοκρατία κι Ελευθερία

τόσα μ’αρκούν

Το νέο είναι μια φενάκη
μια σπασμώδης αλαλία
προς μια τρυφή
προς ένα θέλω να γίνω παλαιό
είναι το νέο
παρεκτός απ τα παιδιά
που είναι νέα και δεν μεμψιμοιρούν

δαντελωτές κορυφές

Η πρωτοπορία έχει κορεστεί
μορφολογικά και ιδεολογικά

υπάρχει η υπέρβαση να στηριχθεί
βιωματικά και γλωσσικά η αλήθεια
αλλά ο αγώνας είναι σκληρός
όχι μαλακίες

λίγοι σε ένα βιωματικό μοντέλο
βασισμένο στην τρυφή αντέχουν
για πολύ τις μαλακίες
δεν υπάρχουν Τσε Λόρκα Ντενός
στις μέρες μας
δεν τους ευνοεί η εποχή
και το μοντέλο

Η καταστολή έγινε ήπια και σοφή
οι εποχές όμως ποτέ δεν υπήρχαν
ερήμην των ανθρώπων
έτσι είναι και τώρα.

————————

σταθερός ο ορίζοντας σαν τοπίο του Αγγελόπουλου
τη σιγή διακόπτουν τζιτζίκια και γαβγίσματα
που αργά αφήνουν τη θέση τους στους ήχους της νύχτας
αν έλεγα τώρα κάτω απ το κροτάλισμα των πλήκτρων;
το σούρουπο μια φωτιά που μαίνεται πίσω από τον ξαπλωμένο Υμηττό
κι εγώ στο λήθαργο κυκλώνομαι μιας διαρκούς στιγμής
δεμένος μια δεμένος δυο δεμένος τρεις
δεν υπάρχει φτου Ξελευτερία
ο δεσμός γόρδιος
η εκκωφαντική πραγματικότητα

——————————-

Είναι μερικές φορές που το σερνικό καβαλάει δαντελωτές κορυφές σε θηλυκά φουσκωμένα κύματα κι όλα έχουν το νόημα που αναζητούμε

Μου μιλάς για την επανάσταση

Μου μιλάς για την επανάσταση
για τ’ αργυρό γένος της πρωτοπορίας
για την ανάγκη αυτή που είναι εκεί
και Υψηλή στέκει για να εκφραστεί

κι εγω φοβούμαι πως μιλάς με μυστικά
γιατί δεν θέλεις μια νέα γλώσσα
αλλά θέλεις άλλος ένας εσύ
η γλώσσα σου να καταστεί η γλώσσα

Πέρασε όμως ο καιρός τ’ Αγγέλου
της εποχής που στεκε
με τις φτερούγες του ανοιχτές
της πρόοδος να καρτερά τη βία

Δεν υπαρχει εκκλησία τη γλώσσα σου
να ασπαστεί θρόνο να σου χαρίσει
της γλωσσας σου η εποχή
έχει καιρό περάσει · Ω άκου πως

τα κείμενα σου η ειρκτή
μαζί κι η παρηγόρια
στάσου εκεί, η εκκλησία
που ζητάς νατη, Σ’ ορμηνεύει

Περνούσ’ ο Ιούλης ο σκληρός

Περνούσ’ ο Ιούλης ο σκληρός
κάποιος φώναζε ως οιονεί άστεγος
Οι αστοί για πάντα θαρρείς για ματαιότητα μιλούσαν
κάποιοι στις γωνίες ψιθυρίζαν βλακείες,

νέοι γριές με λεωφορεία ντόπιοι
με τα γυμνά παιδάκια τους στην παραλία
η τηλεοπτική φιλανθρωπία
των καθώς πρέπει και των τιμητών,

όλοι μαζί μπορούμε άστεγους φτωχούς και μετανάστες
στην εύνοια της φιλανθρωπίας να θρηνούμε
υπο την αιγίδα της Αγίας Υδρας
της μιας αγίας ιερής μας Εκκλησίας

κι η ζωή το δρόμο τραβούσε διαρκώς
αδιαφορώντας σκληρά για τα δράματα
τις αδικίες και την ευτυχία καθενός
Πάντα ο Ιούλης ο σκληρός

Στα Ιουλιανά δεν ήταν που σκοτώσαν
τον Σωτήρη;
κι ο Πρώτος Αττίλας πάλι ;
στου σκληρού Ιούλη το μαύρο κεφάλι

κι η ζωή το δρόμο τραβούσε
κι εμείς να μιλούμε
για το νόημα κείνο που Εχάθη
κάποιον άλλο Ιούλη στου δρόμου τα λάθη

ο λόγος που δείχνει

α΄
Τῆς θαλάσσης καλῂτερα
φουσκωμένα τὰ κύματα
‘να πνίξουν τὴν πατρίδα μου
ὡσὰν ἀπελπισμένην,
ἔρημον βάρκαν.
δ΄.
Παρά προστάτας να ‘χωμεν.
Mέ ποτέ δεν εθάμβωσαν
πλούτη ή μεγάλα ονόματα,
μέ ποτέ δεν εθάμβωσαν
σκήπτρων ακτίνες.
Ανδρεας Καλβος

Λείπει ο καθαρός λόγος
ο λόγος που δείχνει
δεν υψηγορεί μηδ΄οίεται
και στη ρητορεία δεν πνίγεται

Μα εκείνοι διαρκώς πως διαλέγανε
πλούτη κι ονόματα
σκήπτρα προστάτες κι ακτίνες;

κι ενεοί χαν απομείνει
να κοιτούν το Αμβούργο