Στης σφενδόνης τον αιμάτινο κύκλο/ Σονέτο

Στης σφενδόνης τον αιμάτινο κύκλο
Σονέτο

Πασχίζουμε να αδράξουμε το νήμα
στο νόημα να βάψουμε το γέρμα
πώς να σβήσεις τα σημάδια με το έκπαγλο ντύμα
που είναι εσύ ταυτότητας βάμμα στο αίολο τέρμα

Μυστήριας συνθήκης αγώνες το στεφάνι χαρίζουν
Ένα βήμα μπρος δυο βήματα πίσω
Της ζήσης οι αμφίσημες ροπές σε ταλανίζουν
σε τούτο το μαύρο αλώνι θα σε βρει ο χάροντας ίσως

Τι να πεις τι να πω γι άλλης μιας μέρας τον δίχως αιτία παλμό
Στης σφενδόνης τον αιμάτινο κύκλο και στην αισχύνη μόνος θα μπεις
Ότι κι αν πουν την εμπειρία για ένα μονάχα δίνει εγώ

Ω του νόμου εσείς μαχητές της δικαιοσύνης σφαχτάρια τυφλά
Ο ήλιος που ζητάτε ξεραίνει την ύπαρξη στο απόλυτο του αδίκου λευκό
Στ’ άλμπουρα τώρα μαύρα της θλίψης σηκώνονται μόνο πανιά

Σ. Φάβρος

Μάρτιος 2015

———————————

Στης σφενδόνης τον αιμάτινο κύκλο
Σονέτο

Ν’ αδράξουμε πασχίζουμε το νήμα
στο νόημα να βάψουμε μήπως το γέρμα
πώς να σβήσεις τα σημάδια με έκπαγλο ντύμα
που είναι εσύ ταυτότητας βάμμα σ’ αίολο τέρμα

Μυστήριας συνθήκης αγώνες το στεφάνι χαρίζουν
Ένα βήμα μπρος δυο βήματα πίσω
Της ζήσης οι αμφίσημες ροπές σε ταλανίζουν
σε τούτο το μαύρο αλώνι θα σε βρει ο χάροντας ίσως

Τι να πεις τι να πω γι άλλης μιας μέρας τον δίχως αιτία παλμό
Στης σφενδόνης τον αιμάτινο κύκλο και στην αισχύνη μόνος θα μπεις
Ότι κι αν πουν την εμπειρία για ένα μονάχα δίνει εγώ

Ω του νόμου εσείς μαχητές της δικαιοσύνης σφαχτάρια τυφλά
Ο ήλιος που ζητάτε ξεραίνει την ύπαρξη στο απόλυτο τ’ αδίκου λευκό
Στ’ άλμπουρα τώρα μαύρα της θλίψης σηκώνονται μόνο πανιά

Σ. Φάβρος

Μάρτιος 2015
Διορθώσεις Δεκέμβριος 2017

Επίκαιρα

Αμετανόητος με τα πεσμένα δόντια
και το χωλό βάδισμα
εμφανίστηκε ο γέροντας κι αδικημένος
από παλιότερες κάτι ψιθυρίζει ρητορείες
στο στόμα του το τωρινό
μοιάζανε τόσο κωμικές οι ρητορείες οι παλιές
που με πνίξαν τα δάκρυα
για της μοίρας κάποτε όλων την άκρια
στον κύκλο της άτης δεν καταλαβαίνει
πως η ώρα του πάθους
άλλη απ’ αυτή, την ώρα του μάθους

—————————-

36 Χρόνια στον Σεισίδη
που τ’ αποτύπωμα του
η εξουσία κραδαίνει
σύμβολο σκοτεινό
θα μένει ο χειρισμός
ο αποφασισμένος της εξουσίας
πνιγηρός δεσμός
36 Χρόνια κι εμείς
τα λέμε ακόμα στα σαλόνια

——————————–

Κοιτούμε πάντα τους μεγάλους θηρευτές
την όρκα φάλαινα ή το λιοντάρι
μα ίδια όλοι είν’ αδυσώπητοι οι θηρευτές
μονάχα ο άνθρωπος τους ξεπερνάει

————————————–

στη ροή του σύμπαντος κόσμου
ο ωραίος κομήτης καταβυθίστηκε
στης γης τα έγκατα
τους αγαθούς δεινόσαυρους
και το υπόδειγμα τους αφανίζοντας

Ένας καλλιεργημένος άνθρωπος

Στη Μαρία Γκίκα

Ένας καλλιεργημένος άνθρωπος
είναι η ταπεινή συντροφιά
όλους του περιβάλλοντος κόσμου

δεν ρωτά γιατί, γιατί δεν αγωνιά
έχει την απάντηση στα κύρια ζητήματα
θάλλει και θάλπει

δεν κρατεί ούτε κρατείται
κάνει την πορεία της και σβήνει
σαν κτήνος σε μια αγαθή αμεριμνησία

δεν φωνασκεί γιατί δέχεται την δομή
του σύμπαντος κόσμου
όχι ως στάση καρτερίας
αλλά ως υπερβάλλουσα λογική

δεν απομυζεί ούτε την απομυζούν
δεν αυξάνεται πλεοναστικά
ούτε μειούται καταχρηστικά

πλέει ως θαλάσσιο ξύλο
γέμον έρωτος και μουσικών φωνών
δεν αναζητά αλλά ισορροπεί
είναι ολιστική ως μερική

Απολαμβάνει την ροή της οργόνης
καθώς θα λεγε ο Ράιχ
είναι το αέναο εμείς του Μακρυγιάννη

είναι ένας και πολλοί
άβουλος σαν πλαστελίνη
και ακίνητη ως βράχος

αυξάνει αγαπώντας
συγκεντρώνεσαι σκορπώντας
απλώνει γεννώντας

δεν ζητά ούτε αναζητά
δεν ρωτά ούτε απαντά
δεν διατυπώνει ούτε μηνά

ζεί σαν την προνύμφη
που η πεταλούδα χαλνά

Η εποχή

Η εποχή είναι μια εσωστρεφής περιδίνηση στη σιωπή,
είναι μια ερμητική απορία μια βομβώδης αλαλία
μια συσσωρευόμενη απέχθεια μια ανέκφραστη αγανάχτηση
ένας συναισθηματικός «μογιλαλισμός», ήττα και κατάκτηση

Όταν μιλήσει θα είναι κραυγή
Σκέψη σε μια ξένη σκέψη, επιπόλαιη
Τον χρόνο κυλώ ανέκφραστος και ενεός
από την ομορφιά και την ασχήμια μαγεμένος, βουβός

Κι αν πω θα κυλήσει το δάκρυ στου ανέμου την άκρη, κι αν κάνω
θα αδικήσω τη σιωπή που είναι τέλεια ξαναμμένη μάγισσα πηχτή
και βλέπω το κόσμο σαν παντοδύναμος δίκαιος και ωραίος
και έτσι αντέχω τη βλακεία την οίηση και τη μωρία που τα φτερά τους με ντύνουν

Σοφός και φτωχός αναρχικός όχι πλούσιος αναρχικός και βδελυρός
γιατί τα καμώματα μου κι οι αμαρτίες ακόμη με της φαιδρότητας φόρεμα φτωχό
την αγάπη τη βρίσκω στη συγκατάβαση στην μετάβαση και την κατάβαση
στον ανθρώπινο πόνο δίχως συφέρο και εκλεκτισμό με δημοκρατικό ρομαντισμό

Κι όλους όσοι διαφέρουν στης στιγμής την αγχόνη που έθνη ματώνει
στης αμετροέπειας τον ζυγό πνιγηρό και της μισανθρωπίας υψιπετή το σκοπό
του Οιδίποδα τον ανθρώπινο νόστο λαλώ μέσα στου λαού το ρυθμό
το δημοτικό δίκαιο αχό το πολυσήμαντο φολκλόρ τον ορθόδοξο καημό

Αυτά με συνέχουν αυτά με κρατούν της ζωής τον πνιγμό ν’ αναιρώ
Και γνωρίζω πως πάλι του απείρου ο βρόχος τα λόγια καρτερά
στης αγχόνης τη λήθη τη σκελετωμένη σκιά να τα πνίξει
Τ’ αψηφώ στωικά αφού της στιγμής ο λυρισμός σύντροφος ειν’ ηδονικός

Στρατής Φάβρος Ανέκδοτο

 

Εσύ

Ένας ατέλειωτος τόπος κουραστικός θαρρείς η ζωή
όπου πρέπει ματαιότητες να συντηρείς για να υπάρχεις, Εσύ

όπου Δεν υπάρχει αγάπη παρά ανιδιοτελής εξάρτηση
όπου δεν υπάρχει αγάπη παρά ιδιοτέλεια στην παράσταση

ταπεινά ένστικτα αποκλεισμοί, ατέλειωτα κενόδοξα σύμπαντα, Yποφέρω;
ελάχιστη ίσως λίγη αγάπη που δεν ξέρω πως, το δρόμο δεν ξέρω

ηδονική λογική παραλογική γνωσιακοθυμική μια σαχλαμάρα ως τώρα ανείπωτη
ακόμη θυμάμαι της Σίγμα το υγρό και ζεστό είναι, απαράγραπτη

και εν τέλει άλλος τόπος για αυτή τη συνείδηση δεν υπάρχει ρε συ
απ’ αυτή την ανώφελη ροή, εκείνη που λέμε Ζωή.

-Το κείμενο είναι απόσπασμα αδημοσίευτου διαλόγου μικρών κειμένων-