Πάντα για το νέο μία συζήτηση

Πάντα για το νέο μία συζήτηση
γκρίζα ελπίδα η αναζήτηση
μια στερεοτυπία καταντήσαμε
νέες πορείες που τις κρύψαμε
στο νέο που κάπου κάποτ’ αφήσαμε

υπάρχει το νέο, το νέο υπάρχει
κράζουμε όλοι μέσα στην πάχνη
στα χνώτα του παρόντος μέσα, το νέο
όταν το συνειδητοποιούμε έχει τρωθεί
από την αμαρτία που πάντα νέα
προβάλλει καινούργια μια συντριβή

κι όσο αφήνουμε την εξαθλίωση
συντρίμμια πίσω μας δικαιοσύνης
το νέο θα πνίγεται σε χασμωδία
βαρύ το βήμα κύκλος ολόκληρος η απαξίωση

κι όσο ανεχτήκαμε την εξαθλίωση
στα τάρταρα κλείστηκ’ η θεωρία
η πράξη μας μόλεψε ξανά τ’ ωραίο
ψάρι μπαγιάτικο πάλι το νέο

Vivere la vita solitaria?

Όλα ερμηνεύονται συνέχεια
ξανά και ξανά
ανοίγει και κλείνει ο φακός
της συνείδησης, εξακολουθητικά
κι αυτό το λες όπως θες

Η βαθιά αγωγή των ανθρώπων
δεν ξεπλένεται ποτέ
με πιάνει κάθε τόσο να βρίζω τελευταία
πιάνω και βρίζω μέσα απ’ τα δόντια

Ω η εποχή της εμβριθούς ημιμάθειας
δια της Ζωής φιλόδοξων διάνων
Ω η εποχή της επανεισαγωγής των τάξεων
δια των καγιεν και των μερσέντες

όλα απ την άλλη έχουν γίνει αχταρμάς
αποφάσισα έτσι να αυτοκτονήσ’ εικονικά
δεν θα λείψω σε κανέναν
δε θα μου λείψουν όλοι πια
Vivere la vita solitaria?

ΟΙ Φίλοι μας

ΟΙ Φίλοι μας

I
Κάποιοι νοιάζονται για εμάς χωρίς ανταμοιβή
αγαπούν γιατί αγαπούν
γιατί δέσαν τα χνώτα μας σε μια ιδιομορφία
δυσεξήγητη ή κι ολότελα ανεξήγητη
ένας ανόητος είναι λογικά δεσμός
δεσμός
κάποια τους ύλη μεταφέρθηκε σε μας
και κάποια δική μας σε κείνους
αυτή η ύλη θυμάται το εαυτό της κι έλκεται
κάποιοι από εμάς το λένε φιλία

II
η μαγεία ήταν για τον κόσμο
η συμπερίληψη, το νέφος της εξήγησης
η ανάγκη του ανθρώπου να δώσει
μιαν απάντηση με πειστικό τρόπο
αυτοί οι άνθρωποι οι φίλοι μας
είναι κείνο που διατηρήθηκε στον κόσμο
απ’ τόν παλιό κόσμο
είναι στη πραγματικότητα ξεχασμένοι μονόκεροι
οι φίλοι μας που μας κάνουν να κλαίμε
από χαρά ή έγνοια, οι φίλοι μας
που είναι πιο όμορφοι απ ό,τι είναι
οι φίλοι μας που η ζωή έχει τη χροιά τους
οι φίλοι μας είναι οι φίλοι μας
η πειστική μας εξήγηση για τη ζωή

Δημοκρατία κι Ελευθερία/ τόσα μ’αρκούν

Ποιος είπε πως γινόμαστε
ό,τι πολύ θελήσαμε

ένα πρωθύστερο άρα μέλλον
είναι η ταυτότητα
κι άλλο ένα η αυτάρκεια

πάει να πει, φτάνει εγώ
αν τον κόσμο αγαπώ
αυτό είναι τέλεια πράξη
ικανή κι αναγκαία

Αρχές

Αγαπώ κι ασκούμαι ν’αγαπώ
είναι το ίδιο σαν να λέω
Δημοκρατία κι Ελευθερία

τόσα μ’αρκούν

Το νέο είναι μια φενάκη
μια σπασμώδης αλαλία
προς μια τρυφή
προς ένα θέλω να γίνω παλαιό
είναι το νέο
παρεκτός απ τα παιδιά
που είναι νέα και δεν μεμψιμοιρούν

Cet été les roses sont bleues;/ Μονόλογοι

Cet été les roses sont bleues;
le bois c’est du verre.

Οι ποιητές ερευνητές της γλώσσας
και του συναισθήματος
σαν να λέμε ναύτες του μεγάλου διαστήματος
μπορούν οι ναύτες και πλέωσι εις
γέμοντα έρωτος και φωνών μουσικών
θαλάσσια ξύλα αλλά μπορούν και
πλέωσι εις του Σολάρις το πλοίον
κάλλιστοι οι κανόνες στο δημοτικόν
περιττοί όντες στους της γλώσσης
και του διαστήματος ερευνητάς και ναύτας
ως γνώσις προτέρα ως βάσις βεβαία
αγαπητέ διευθυντά κυρ δεκανέα

Δεν υπάρχει ανάγκη να προστατευθεί κανείς
ιδίως από την ποίηση ή η ποίηση να προστατευθεί από κάτι
ίσως έχουμε ανάγκη κάποιοι να προστατεύσουμε την αυθεντία μας
από τους σαρωτικούς ανέμους της προόδου
Η ποίηση μας έχει πολλαπλώς ξεπεράσει κάθε λεπτό που περνά
Στον Καναδά γράφουν ποίηση τα βακτήρια
Στην Αμερική και αλλού από όπου συχνά αντιγράφουμε τις διπλότυπες φόρμες μας ο πολύτροπος ποιητικός λόγος πειραματίζεται διαρκώς
οι ανελεύθερες δομές δεν αφορούν την ποίηση
οι κανόνες γινήκανε για να σπάσουν
το μέλλον συνέχεια μας συναντά
η ποίηση είναι επανάσταση κι η επανάσταση ποίηση

Οι λογοτέχνες αναζητούν εναγωνίως
ταυτότητα κι ευρήματα
κι ο κόσμος βυθίζεται στην απραξία
και την πειθώ
Κανείς δεν βρήκε το φιαλίδιο της αλήθειας
κι έτσι με το θρήνο της θεωρίας
ο Προμηθέας κρέμεται στον Καύκασο
στο πάθος των λαθών και της γνώσης

Cet été les roses sont bleues;
le bois c’est du verre.
Η αλήθεια δεν λάμπει ποτέ
ο στωικός ηρεμεί και περιμένει
όλες τις εκδοχές της
η διδαχή του στωικού δεν αφορά
κανέναν παρά μόνον τον εαυτό
μπορείτε τώρα να βγείτε έξω
με την αγαθή προαίρεση του στωικού