Τι είναι η ποίηση;

Τι είναι η ποίηση;

(Ακούγεται να σβήνει ο ήχος της σκέψης
δίχως ο στίχος να ακουστεί)

Την απάντηση αυτή ίσως να φυλά
το πρωτότυπο του Ομήρου
βαθιά στην κοιλιά μιας παλιάς
ιερής ακρόασης της Λ ραψωδίας·
είναι να τώρα σαν ν’ ακούω τ’ αρχαία κύμβαλα
να ψιθυρίζουν τη μαγεία της

… (παύση ήχου)
(σιωπηλά ηχηρός στοχασμός)
ή μπορεί ακόμη η ποίηση να κυλά
στις φλέβες του νοτιά
μέσα ας πούμε στη μετάφραση
και τη μουσική απόδοση των στίχων
του Ματωμένου Γάμου

τι να ναι η ποίηση; (αφηγητής επανάληψη)
ακούγονται τα νερά της να κυλούν
σε αρχαία χάσματα στων ανθρώπων
το νου να φλοισβίζουν,

τι να είναι ποίηση, μην ίσως είναι ο στίχος
εκείνος που έπαψε να ακούγεται
στο θαλάμι της σκέψης;

(Ήχοι από πουλιά από λύρα ήχοι από πνευστά
που γίνουνται παραδοσιακά όργανα).

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2022

Επίλογος

η ποίηση μέσα στη βουή της βρώμικης πόλης
ως ιχνος μνήμης μέσα στον εγκέφαλο
ενός γερασμένου ινδού ποιητή που πεθαίνει
σε ένα υπόγειο στην αθήνα

η ποίηση μέσα στο στοχασμό μιας τρανσέξουαλ ιερόδουλης
που ξεψυχά χτυπημένη από έμφραγμα,
μέσα σ’ ένα μπουρδέλο σε μια κάθετο της Αγίας Κωνσταντίνου μακριά
απ’ το εμπορικό κέντρο.

Μέσα στις φλέβες της πόλης ρέει αλχημικός χρυσός
ρέει μαύρο αίμα από καυσαέριο και βρώμα
βοά η πόλη και κάπου ο θάνατος θέτει την τελεία της σιγής

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2023

Μαύρο σκοτάδι και κάπου λάμπει

Μαύρο σκοτάδι και κάπου λάμπει
μια ροζ επαρχία με γκλίτερ, γρανίτα
τσόντες βιάγκρα και πλοία

Ακρωτηριασμένοι δίχως ποίηση
από της σκοτεινής φτώχειας το άλγος
10 ευρώ βάζουμε βενζίνη

αφού πήραμε γενναία επιδότηση
Ιούλη μήνα μέσα στα καύματα
μας περισσεύει ακόμη

σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα
μπροστά στη βιτρίνα
τι Μπίσνα ν’ ανάψουμε
οι φτωχές γαμημένες γριές μπιζντατς καντς

και μετά θάνατος μαυρίλα

μαύρο σκοτάδι και κάπου λάμπει
μια ροζ επαρχία με γκλίτερ γρανίτα
τσόντες βιάγκρα και μαύρο χρήμα

Μια μέρα μετά το θάνατο

Μια μέρα μετά το θάνατο

«When a vast image out of Spiritus Mundi
Troubles my sight: somewhere in sands of the desert»

W.B.Yeats

Τελικά όσο πιο βαθιά πηγαίναμε
τόσο πιο ρηχά μας ξέβραζε
η απελπισία της ανοησίας
βαδίζοντας στην Έρημο του κόσμου
που άλλοι είχαν συλλάβει για μας
βαθιά στο μαύρο του Σρέντιγκερ το κουτί

Με ξερά τα χείλη από την ανυδρία
εντός του βεβαίου θανάτου
από την καυτή θάλασσα
ατέλειωτης άμμου ανοησίας
και των τεράτων που πάντα
σάλευαν μέσα μας

Είμαι, τι είμαι;

Είμαι, τι είμαι; Eίμαι μια εικόνα ασταθής, ήμουν μια του Ιούλη Κυριακή δίνη νερού και δίνη παλλομενη μιας ευθυμίας
Κι ήμουν του Πατέρα μου και της μητέρας μου Επιθυμίας που με μαθε να πειθαρχώ προς αγνωστη χάρη μιας τάξης και της οικογενείας
Είμαι ενα σφαλμα κι ένας πόθος δυνατός ειμαι ένα μόνιμο εγώ και μια τυχαία προσαρμογή στων κυβερνήσεων μιαν εξίσωση κοινωνική
Κι ό,τι κι αν είμαι χώμα νερό χρώμα υλικό πάλι δεν είμαι αφού μόνη εγω οντότητα ασταθής κι οι άλλες, εικόνες του μυαλού ταξινομίες μιας συμφωνίας κοινωνικής
Κι η επανάσταση λυγιέται κάμπτεται σιωπά, με τόσους λακέδες αδύναμη μιλά, η μόνη επιθυμία που ορέχτηκα, η ευημερία του Αστού, η ευημερία δίχως Tου.

Στρατής Φάβρος

Στης γνώσης τη χώρα

Ουδείς βασιλιάς στης γνώσης τη χώρα
όλοι δικηγόροι ασκούμενοι στ’ αγνώστου την πρώρα
Κανείς δεν κοιμήθηκε μ ‘ακέρια της νίκης τη γεύση
όλοι γευτήκαν της ήττας τη λόγχη στην ακούραστη χλεύη

Aς γυρίσουμε μέσα τώρα τα φτερά
έχει καιρό η καταιγίδα π’ αλυχτά
λιοντάρι μοναχό μέσα στην στέπα
θα νικηθούμε από της ύαινας την πλέμπα

Αδημοσίευτο

Δεκέμβριος 2018