Τα ζάρια κύλησαν

Τα ζάρια κύλησαν και η μοίρα
έκατσε επάνω στα φετινά Χριστούγεννα
τα πράγματα σοβαρά και ασόβαρα
χασμουρήθηκαν στον πρωινό ήλιο

οι διπλανοί αντιεμβολιαστές
είχα κολλήσει το κακό κι
οι αποφάσεις τρέχαν γρήγορα
σαν ξέφρενα άλογα,
να τους μιλά ή να μη τους μιλά
να δείξει εμπράκτως ανθρωπιά
ή να παραμιλά μέσα στο
μαγεμένο του μυαλό, τα θελαν
και τα παθαν ήτανε λογικό!

Στο Ρεβεγιόν ειναι σίγουρο
ότι θα κολλούσαν αφού ήξερε
δα τα μυαλά που κουβαλούσαν,
τα πράγματα ήταν σοβαρά
μες στη φαιδρή της ζωής τους
την ανήκεστη μα αναγκαία
αφού μοιραία αλαφράδα και χαρά

κι όταν θα ρχόταν το κακό
όπως πάντα συμβαίνει
θα αρκούσε μια απορία
στο βλέμμα και τα μάτια τ’
ανοιχτά μπρος στο κακό
που πάντα νουθετεί με το στανιό

Όλοι ισχυροί με την αδιασάλευτη
του σπιτικού τάξη με το τζάκι
και τη βιβλιοθήκη κι μετά
αδύναμοι και μοιραίοι
μέσα απ’ το παραθύρι του κακού
νοσοκομείου στο μηχάνημα
τεχνητής αναπνοής

Τα ζάρια κύλησαν κι οι σειρήνες
το μεθυστικό μα ολέθριο
αρχίνησαν σκοπό

Μεταποίηση

Δεν είναι παιχνίδι αναγνώρισης η ποίηση
είναι βαθιά ψυχαναλυτική διαδικασία
έργο διάνοιας κι ονείρου
κι έργο που θα μένει
για την ψυχή της κοινότητας
ό,τι κι αν είναι αυτή, επιστήμη ή μύθος

---

Γνωρίζω από τα γραπτά του,
τουλάχιστον έναν, καθιερωμένο ποιητή,
που η ποίηση του ειναι γεμάτη ιδεαλιστικές μεγαλοστομίες,
που λένε διαρκώς τα πιο γοητευτικά ψέματα,
για να χρυσώσουν το χάπι της αβάσταχτης ματαιότητας.
Αυτός μου φαίνεται είναι ένας ακριβής κανόνας.

H Ελάδα (αγρίκισα να πι)

«Ciudi nella tua anima la Grecia»

H Ελάδα (αγρίκισα να πι)

το τούρκικο

χιλιάρμενο, το στρατεβμα παρεκι

το μισολογι το μικρό χορίς βοιθια στεκι

Στίχοι με τη γραφή του Σολωμού από : 

Ελεύθερoι Πολιορκημένοι

[ Β Σχεδίασμα ]

Τα Ιταλικά Περικείμενα

Εισαγωγή Μετάφραση Διομηδης Βλάχος

Εκδόσεις Γαβριηλίδης

____________________________________________________________________

Νομίζω ότι Ο Σολωμός καταγράφει την προφορικότητα της εποχής του μέσα στις ιταλικές φόρμες δημιουργεί έτσι μια καινούργια εντελώς ιδιοσυγκρασιακή γλώσσα αμόλευτη από λόγια στοιχεία της εποχής του μια γλώσσα Ελεύθερη όπως το φρόνημα του Σολωμού. Οφείλουμε την Εθνική μας ποίηση σε ένα γλωσσικό παράδοξο.

Στράτής Φάβρος

Facebook

Σκέψεις με αφορμή μια συζήτηση γύρω από το Βιβλίο της Πόλυς Χατζημανωλάκη.

Δυστυχώς δεν έχω προλάβει να αγοράσω το βιβλίο σου ( Τρεις Χάριτες/199 Σκαλοπάτια) ακόμη, με παρηγορεί όμως η σκέψη οτι έχω διαβάσει κάποια από τα κείμενα αυτά online. Εύχομαι ή έκδοση τους να συντελέσει στην μεγαλύτερη ανάγνωση του έργου σου. Να σου πω τι σκέψεις έκανα με αφορμή την ανάρτησή σου.

Σκέφτηκα για κάποιο λόγο εξαιτίας του διαλόγου που ανοίγεται δίχως κανείς να το καταλάβει, στο μυαλό του αναγνώστη, οτι το συνολικό έργο του κάθε συγγραφέα είναι ένα και ενιαίο και αποθησαυρίζεται στην παγκόσμια μνήμη ή στην μνήμη ας πούμε του θεού, έτσι. Αλλά με το πέρασμα των χρόνων και των στιγμών οι τρόποι παρουσίασης ή ας πούμε διάθεσης του έργου αυτού στον ανώνυμο αναγνώστη αλλάζουν, έτσι τα ομηρικά κείμενα πέρναγαν κάποτε από στόμα σε στόμα για να συντελέσουν το έργο της ιστόρησης και της ταυτότητας ενός λαού κι αργότερα καταγράφηκαν από άλλες κοινότητες που παρέλαβαν εκείνη την σκυτάλη ανυποψίαστες (το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε ισχύει για την αγία γραφή, αναφέρω τα ομηρικά έπη ως παλαιότερα ενδεχομένως κείμενα) κι αργότερα πέρασαν από άλλα χέρια σε άλλες μορφές αποτύπωσης ώσπου τυπώθηκαν σε βιβλία για να γίνουν κτήμα ευρύτερων κοινοτήτων, για να διαμορφώσουν την παγκόσμια συνείδηση σε δεκάδες μεταφράσεις, που εσήμαινε οτι κατά μείζονα ρόλο άλλαξαν και ενσωμάτωσαν χαρακτηριστικά των εργατών και των μεταγραφέων που τα χειρίστηκαν , έτσι ώστε τώρα να έχουμε το έξοχο πλεονέκτημα να τα απολαμβάνουμε σε πολλαπλές μεταφρασμένες εκδόσεις ας πούμε στην Αγγλική (μερικές μάλιστα να ισχυρίζονται οτι έχουν μιμηθεί το αρχαίο μέτρο των επών στην Αγγλική) κι ακόμη σήμερα να μπορούν αγγλόφωνοι Αναγνώστες να τα διαβάσουν σε μορφή e-book με την χρήση online λεξικού όπου τους εξηγείται εκείνη τη στιγμή της ανάγνωσης ο ορισμός της χρησιμοποιούμενης αγγλικής λέξης ενίοτε με την παράλληλη παράθεση του αρχαίου κειμένου και κάποτε πιθανόν με την προσθήκη σχολιαστικών κειμένων και ίσως ποιος ξέρει την προσθήκη ενός αρχαίου ελληνικού λεξικού.

Τι γίνεται όταν αυτό συμβαίνει σε τέτοιες κλίμακες, γίνεται το απροσδόκητο σε ένα άνισο σύστημα καπιταλιστικής εκμετάλλευσης του φτηνού από πλευράς δικαιωμάτων πια αρχαίου κειμένου να έχει φτηνή πρόσβαση στην πολύτιμη γνώση οποιοσδήποτε έχει πρόσβαση στο ηλεκτρονικό σύμπαν. Αλλά επειδή πολυλόγησα, θεωρώ ότι αυτή η τυπωμένη μορφή του συγκεκριμένου κλάσματος του έργου σου είναι μια προσωρινή του μορφή η οποία δίνει την ευκαιρία σε μια κοινότητα ανθρώπων με συγκεκριμένες πολιτισμικές και μορφωτικές καταβολές να επικοινωνήσουν με την αξίνα της διάνοιας σου όπως αυτή σμιλεύει αδιόρατες αλήθειες αισθητικές και άλλες στο χρόνο και ότι το σημαντικό είναι αυτή η μοναχική στιγμή έκλαμψης όταν ο αναγνώστης με το συγγραφέα ενώνονται για να συναντήσουν την αλήθεια.

 

Καλησπέρα Πόλυ μου.

Η βουή

Η βουή, ο θόρυβος, η α-νοησία, τα μυθεύματα μου κλείνουν το στόμα

τι να πω, που και μεταξύ μας φτάσαμε να διαφωνούμε

να καταφύγω πάλι στην τρυφερή απόγνωση του ποιητή

και τα πεθαμένα τριαντάφυλλα;

Να αναρωτηθώ για τους σκληρούς καιρούς

για ποιητές κι ανθρώπους;

Τι να πρωτοκάμω μέσα σ’αυτή τη χασμωδία

όπου πρωθύστερα κατασκευάσαμε την απώλεια νοήματος;

Και τι να κάμω άλλο απ’ το να περπατώ

και να μ’ αρέσει η απόκοσμη θλίψη των πεθαμένων γαρύφαλλων στον Επιτάφιο,

η μαύρη νυχτιά κι η η διαυγής σιωπή του πλήθους με τα κεριά να τρεμοπαίζουν

μια ανοησία πιθανόν, για την ανύπαρκτη πείνα της αγάπης.