Παίζουμε πάντα ένα παχνίδι

Παίζουμε πάντα ένα παχνίδι,

η σοβαρότητα είναι ανύπαρκη στο παιχνίδι,

που είναι είτε σκέψη είτε δράση μα και φρίκη

Παίζουμε πάντα ένα παιχνίδι

δίχως ήρωες αγίους και τρελλούς

πως αυτοί είν’ οι σοβαροί

____________________________________________

Μόνος του, Μόνος του κατέβηκε στη λήθη είχε όμως τη γνώση της ηδονής

Μόνος του, Μόνος του κατέβαινε στη λήθη είχε όμως τη γνώση της ηδονής

Η ηδονή που είναι κοιτίδα και τρελή

π’ όμως δεν υπαρχει δίχως ηδονή νησί

Το Πραγματικό

Πως εικονογραφούμε στο φαντασιακό
μια μυθολογία του έρωτα
Πως ανώριμοι στέκουν
παραπατώντας κι οι κάλλιστοι
στην διεκπεραίωση του πραγματικού
εκείνου του τρομακτικά θρυμματισμένου
του σαν όνειρο ασταθώς αέρινου
του μυστηριωδώς πραγματικού

αν κάτι είναι που παίρνει μόνιμη μορφή στη συνείδηση
είναι που ενδίδω στην πρόθεση ποίησης

Μια μέρα πριν -Στη μνήμη του πατέρα-

Μια μέρα πριν
-Στη μνήμη του πατέρα-

Η εποχή ήταν καλή μαζί του
τον βοηθούσε να ξεφλουδίσει
τα ρόδια της προσδοκίας
να θαμπώσει τη στίλβη της αυταπάτης
ολάκερα ν’ αποδωθεί στον Δείμο και τον Φόβο
στον εύξεινο κυνισμό της εμπειρίας
στης ζωής τη βία που την λέγαν κι ωραία,
τη ζωή σκύλα με τους σκύλους παρίες
σε νεφρική ανεπάρκεια να πεθαίνουν μοιραία
την ζωή ύαινα με τους φτωχούς και τους άλλους

και μια σιωπή, μια σιωπή, ως το θάνατο
κι εκείνες οι φωτογραφίες σαν τις γνωριμίες

Χρόνους μετά
Η ζωή είναι μια ατέλειωτη θάλασσα από πικρά πιοτά
κι Εσύ, έν’ άλαλο πάντα παιδί
ψευδίζει την αλήθεια που δεν ακούγεται·
μα δεν ακούγεσαι !
Μένει μόν’ ένα κλάμα σαν φάρμακο υγρό

 

 

«Poverty is Poetry»

«Poverty is Poetry»

«Ο ρομαντισμός είναι μια θαυμάσια στάση την ίδια στιγμή που γυρίζει όλη την εμπειρία με τον εντελώς λάθος τρόπο»

 

Με της ύπαρξης έναν κυνισμό
της ποίησης αποκηρύσσω τον εστέτ ρομαντισμό 
και μες τον δονούμενο της φτώχειας λυρισμό
μιας άλλης ποίησης κρατώ διανοούμενο έναν πυρσό

Στης ύπαρξης πυρρό τον κυνισμό
τον της ποίησης αποκηρύσσω μπλαζέ ρομαντισμό
και με της φτώχειας τον γλυκύ ρεαλισμό
μιας άλλης ποίησης ανάβω το φανό

Σ’ έναν μετρημένο άδολα τίμιο κυνισμό
της ποίησης αλλάζω το ρυθμό
και με της φτώχειας τον οξύ ρεαλισμό
μιας άλλης ποίησης ευθύνη κουβαλώ

Με της ύπαρξης τον κυνισμό
τον εστέτ της ποίησης αποκηρύσσω βραχνό τον δεσμό
και μες της φτώχειας δονούμενο το λυρισμό
μιας άλλης ποίησης διανοούμενο κρατώ πυρσό

Δυο στροφές

Καμιά γνώμη δεν ακούγεται σωστή

βουλιάζουν τα βήματά μας

στην επανάληψη του χρόνου

στημένο παιγνίδι η μοίρα του κόσμου

–

φτωχοί φτωχά μας κυβερνούν

στ΄αλλόκοτα των καιρών τα γυρίσματα

κι εμείς νωθρά κουλούκια τυφλά πατήματα

στον οίστρο της αχόρταγης φθοράς