Στην Ποιήτρια Έφη Νικολούδη Κι αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι , ποταποί ανάξιοι και βλάκες, εγω θα συνεχίζω να οραματίζομαι και να ομνύω στον Κήτς και τον Σέλλευ, στον Σολωμό και στον Κάλβο στον Μπωντλαίρ στον Πόε στον Τσαρλς Ντίκενς, εν ολίγοις θα συνεχίσω την αμετανόητη καθημερινότητα μου στην αναρρίχηση των ορέων της τρυφερότητας αρνούμενος να ενδώσω έστω και στην λογική της λογικής αντιπαράθεσης. Όχι από μια πειθώ στην απελπισία όπως ίσως κατηγορηθώ αλλά γιατί χτίζω ένα νέο κόσμο εντός μου και πέρα ως πέρα στους θολούς ορίζοντες των νεφών ένα κόσμο αποκλειστικά με τα υλικά της αρετής.
«La crisi consiste appunto nel fatto che il vecchio muore e il nuovo non può nascere: in questo interregno si verificano i fenomeni morbosi piú svariati.» Antonio Gramsci- Quaderni del carcere, Einaudi, I.djvu/318
Το παλαιό ποτέ πλήρως δεν πεθαίνει και το νέο ποτέ ολοσχερώς δεν γεννιέται οριακές προσθήκες οργασμός στις συνθήκες η σύγχρονη τέχνη άλλη μια πόρνη, πόζα δειλή
στου μαυλιστικού υλισμού τις συστοιχίες τετραχηλισμένη ουλή κάποιοι καλλιτέχνες αθώοι του φαινομένου ως αδαείς, ο σπινθήρας εκεί με τα ξύλα βρεγμένα, περιδεείς Η διαπίστωση μιας «κοινοτοπίας της ηλιθιότητας»,
εντρυφά στην ουσία ή στα πέριξ ευδία; μια να εμπεριέχει ολοκληρωτισμού, την μορφή, μα την ηλιθιότητα, αναγνώστη εσύ πως ρεκάζει η βία; ένα σύνολο κανόνων στην τέχνη που ορίζουν
συνθήκες μικρότερες της τέχνης καθορίζουν Δεν είναι όλα τα έργα τέχνη αλλά όλα τα έργα τις αρχές της προάγουν, Ω τέχνη !
Το πάθος είναι μάθος, η άσκηση είναι επίγνωση αλλά δεν υπάρχει εποπτεία της καμπύλης επίγνωσης αυτή είναι ιδιότητα του ιστορικού, όταν αποκτάς εποπτεία έχεις σταματήσει να ασκείσαι είσαι ιστορικός ακαδημαϊκός, προπονητής ή συνταξιούχος
είναι η σχετικότητα που διέπει το βίο όταν είσαι νέος δεν βλέπεις όταν βλέπεις δεν είσαι πια νέος δεν αναζητώ να ερμηνεύσω η ερμηνεία ενίοτε είναι κάτι πολύ ρηχό όπως ο θυμός ή η επιθυμία άλλοτε πάλι κείνο το κάτι είναι εξαιρετικά ευρύ αλλά ανερμάτιστο
σπατάλησαν τα νιάτα τους στα μπουζούκια για έναν ανερμήνευτο και ακατανόητο ναρκισσισμό και τους φταίει η κρίση που τους έριξε στην ένδεια
δεν επιθυμώ τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που έχω και δεν έχω τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που επιθυμώ ετούτη τη μικρή ανεπίγνωστη από ιστορική άποψη στιγμή να τελειώσω να χυθώ σαν ποταμός από τον οργασμό της διάνοιας όταν όμως αυτό ολοκληρωθεί με κάποιο τρόπο αρχίζω και αποκτώ μιαν αδιαφορία γι’ αυτό που προηγουμένως με έκαιγε αυτό που με κρατούσε σαν ερωτευμένο Κένταυρο
Διαβάζω ότι είναι όλοι ανερμάτιστοι ρηχοί αστοί ασύστατοι, πολύ ψηλοί με χοντρές μύτες στεγνοί με κοντά πόδια και πλακουτσωτά κεφάλια γυναίκες με γεροδεμένες γάμπες που δούλευαν για αιώνες σ αγροκτήματα δυνατούς μηρούς και πεταχτούς κώλους που πάσχουν (sic) από δυσλεξία κι άλλες που ήταν πάντοτε κοσμήματα με λεπτούς κορμούς λαιμούς κύκνου και μαλακούς γλουτούς σε σχήμα όμορφου αχλαδιού, δεν τελειώνει ο κόσμος στις περιγραφές μου ποιον να κατηγορήσω ποιον να θαυμάσω για ποιον να αδιαφορήσω
Ποια ιδεολογία θα οδηγήσει στο ανεξαρτήτως δίκαιο δηλαδή το δημοκρατικό Ποια πολιτική θα δημιουργήσει την αστική ευτυχία Ποια τάξη θα επιτρέψει την όμορφη αταξία Ποια ηθική θα επιτρέψει την διαρκή απροσποίητη ειρήνη Ποια αισθητική τον ανεμπόδιστο έρωτα Θα επιστρέφω διαρκώς ως να πάψω ν’ ασκούμαι. _______________________________________________________________________
Το πάθος είναι μάθος, η άσκηση είναι επίγνωση αλλά δεν υπάρχει εποπτεία της καμπύλης επίγνωσης αυτή είναι ιδιότητα του ιστορικού όταν αποκτάς εποπτεία έχεις σταματήσει να ασκείσαι είσαι ιστορικός ακαδημαϊκός προπονητής ή συνταξιούχος
είναι η σχετικότητα που διέπει το βίο όταν είσαι νέος δεν βλέπεις όταν βλέπεις δεν είσαι πια νέος δεν αναζητώ να ερμηνεύσω η ερμηνεία ενίοτε είναι κάτι πολύ ρηχό όπως ο θυμός ή η επιθυμία άλλοτε πάλι είναι εξαιρετικά ευρεία αλλά ανερμάτιστη σπατάλησαν τα νιάτα τους στα μπουζούκια για έναν ανερμήνευτο και ακατανόητο ναρκισσισμό και τους φταίει η κρίση που τους έριξε στην ένδεια
δεν επιθυμώ τίποτε περισσότερο απ αυτό που έχω και δεν έχω τίποτε περισσότερο απ αυτό που επιθυμώ ετούτη τη μικρή ανεπίγνωστη από ιστορική άποψη στιγμή να τελειώσω να χυθώ σαν ποταμός από τον οργασμό της διάνοιας όταν όμως αυτό ολοκληρωθεί με κάποιο τρόπο αρχίζω και αποκτώ μιαν αδιαφορία γι αυτό που προηγουμένως με έκαιγε αυτό που με κρατούσε σαν ερωτευμένο Κένταυρο
Διαβάζω ότι είναι όλοι ανερμάτιστοι ρηχοί αστοί ασύστατοι πολύ ψηλοί με χοντρές μύτες στεγνοί με κοντά πόδια και πλακουτσωτά κεφάλια γυναίκες με γεροδεμένες γάμπες που δούλευαν για αιώνες σ αγροκτήματα δυνατούς μηρούς και πεταχτούς κώλους που πάσχουν από δυσλεξία κι άλλες που ήταν πάντοτε κοσμήματα με λεπτούς κορμούς λαιμούς κύκνου και μαλακούς γλουτούς σε σχήμα όμορφου αχλαδιού, δεν τελειώνει ο κόσμος στις περιγραφές μου ποιον να κατηγορήσω ποιον να θαυμάσω για ποιον να αδιαφορήσω
Ποια ιδεολογία θα οδηγήσει στο ανεξαρτήτως δίκαιο δηλαδή το δημοκρατικό Ποια πολιτική θα δημιουργήσει την αστική ευτυχία Ποια τάξη θα επιτρέψει την όμορφη αταξία Ποια ηθική θα επιτρέψει την διαρκή απροσποίητη ειρήνη Ποια αισθητική τον ανεμπόδιστο έρωτα Θα επιστρέψω διαρκώς ως να πάψω ν’ ασκούμαι.
Σχήματα συναισθήματα, αρετές φιλήματα. Γιατί η Αρετούσα φοβόνταν τον λύκο; ερωτήματα Γιατί γύρω απ’ όχι λικνίζονται οι ελπίδες Του ήχου η σκιά στου ήχου το φως, Ω Ευπατρίδες
Ζητήματα και κρίματα στης μνήμης σκιρτήματα ένα δυό σε χορό ξεκινώ καταλήγω σε μνήματα της αυγής δόλωμα της πίστης μου θαλάμι που κρύφτηκες τρελή που σου μιλώ για αγάπη
Ένα μοβόρο θεριό στο χωριό ξεκάμει χωριανούς και μές τη λίμνη τη ξερή η ελπίδα φυτρώνει ανθούς Πέθανε ο μπάρμπα Θύμιος ο βοσκός, ήταν λές τυφλός; αρχινά της ζήσης το άπλωμα, μαρτυρά ο καιρός
Σκυφτός μέσα στο πελιδνό της λάμπας φως στοχάζουνταν τα μεγάλα μελλούμενα δίχως να μπορεί λύση μεγάλη να τους δώσει κι ούτε θαρρούσε πως καποιος άλλος σ’αλλη θέση καλύτερη, θα τανανε ίσως μπορετό να τ’ απαντήσει
σκυφτός μέσα στης λάμπας τ’ ωχρό φως θυμούταν το σχήμα της ομορφιάς και μόνος του έναν στίχο άφατο πάλευε ν’ αθροίσει δεισιδαιμονία η μορφή κι η ομορφιά η ίδια και τίποτες στον κόσμο τούτη τη δεισιδαιμονία δεν περνούσε
σκυφτός μέσα στα μεινεσμένα ρούχα και του αδύναμου φωτός το κουρασμένο χάδι συλλογιζόταν τα πολλά μα ήταν λίγα όλα όσα στ’ Αλήθεια χρειαζόταν και δεν ήταν η ομορφιά μα μήτε η μορφή
Μα μια μικρή αγάπη ήταν τρυφερή μόνος καθώς μέσα στο πελιδνό το φως και τη γεμάτη στίχους ερημία
I expect to pass through life but once. If therefore, there be kindness I can show, or any good thing I can do to any fellow being, let me do it now, and not defer or neglect it, as I shall not pass this way again. ~William Penn~
Το δίκτυο κριτικής στην Εκπαίδευση αποτελεί μία προσπάθεια αναστοχασμού πάνω στην εκπαιδευτική πραγματικότητα. Είναι μία προσπάθεια να σκεφτούμε πάνω στο σχολείο και την εκπαίδευση πέρα από τα κυρίαρχα σχήματα. Να σκεφτούμε ένα διαφορετικό σχολείο που θα κυριαρχεί η δημοκρατία και η κριτική σκέψη. Ένα σχολείο που θα συμβάλλει στον μετασχηματισμό της κοινωνίας
Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια... [Νίκος Χουλιαράς]
Στρατής Φάβρος - Strates Fabbros 