Έχω κουραστεί γενικά

Έχω κουραστεί γενικά
πήρα πάλι και κιλά
μας κυνηγάει το φου μπου
με λογοκρισίες κι άλλα ποταπά
καθυστερούν κάτι λίγα χρήματα
ερωτεύομαι δύο μάτια πράσινα μελιά
βαθιά κι επιπόλαια
καστανές γάμπες δυο όνειρα μονάχα θερινά
ως θρυαλλίδα έρχεται έν’ «αναγιγνώσκει»
σαν κροτίδα σκάει σε μάτια κι αυτιά
Έχω παραξενέψει τελευταία
δικάζω και δικάζομαι δίχως ελαφρυντικά
Ω φύση μ’ αγέρωχη ζήση μικρή
ζωή σ’ ελεεινό παχνί

ΙΟΥΝΙΟΣ 2017

το βράδυ εκείνο του γυρισμού που άρχισαν να σφυρίζουν οι Σεμνές

«Ξεντύθη ο γιος, ξεζώθηκε και στο πηγάδι εμπήκε./ Χαλεύει εδώ, χαλεύει εκεί και τίποτες δεν βρίσκει./ Βλέπει τα φίδια σταυρωτά με τις οχιές πλεγμένα»
Δημοτικό τραγούδι

«το βράδυ εκείνο του γυρισμού
που άρχισαν να σφυρίζουν οι Σεμνές
στο λιγοστό χορτάρι—
είδα τα φίδια σταυρωτά με τις οχιές
πλεγμένα πάνω στην κακή γενιά
τη μοίρα μας.»

Γιώργος Σεφέρης, Μυκήνες

Υπάρχουν κι άλλα σε αυτή την ιστορία άρρητα,

Εμείς μπορέσαμε ένα πρωινό να εγχειρήσουμε τον Πατέρα, δεν χρειάζονταν πολλά χρήματα, το βιβλιάριο μονάχα και μια καλή φίλη.

Μάθαμ’ αλλά με τον σκληρόν τρόπο μιαν αλήθεια,
που τη μοιράζομαι, γιατί αυτά δεν τα μαθαίνουν καθώς νομίζετε στο πανεπιστήμιο.

Ότι για να επιβεβαιώσει ενας ασθενής ένα βαρύ χειρουργείο
θα πρέπει να πληρώσεις αδρά σε μια εκτός του νοσοκομείου κλινική μακράς νοσηλείας για να παραμείνει σε παρακολούθηση ο ασθενής εκείνος, πέρα από την σύντομη εβδομάδα νοσηλείας στο δημόσιο νοσοκομείο.Μέτα απ’ την σύντομη εβδομάδα σε σηκώνουν θέλεις δε θέλεις, έβλεπες δεν έβλεπες τα εικονίσματα να κατεβαίνουν απ’ το τοίχο.

Μείς δυχτυχώς όπως η μεγάλη πλειοψηφία ως Επιμηθείς περιοριστήκαμε στην δια της φτώχειας διαπίστωση της Αλήθειας.

Έτσι ο Πατέρας πεθανε ένα παράξενο πρωϊνό σε έναν θάλαμο του Κρατικού, καταβαλλόμενος από την αδάμαστη νόσο και μια λοίμωξη που τόσο πολύ αγαπούν να φιλοξενούν τα δημόσια νοσοκομεία.

Του φίλησα το μέτωπο που χε αρχίσει να κρυώνει στο νεκροθάλαμο του Νοσοκομείου, δίχως να πολυκαταλαβαίνω οτι εκείνο ήταν το στερνό αντίο, και πως δεν θα ξανάβλεπα τον ψηλό μελαχρινό άντρα με την βιά τη τόλμη και την αψηφισιά,

που ήξερε απ’ έξω τον Φωτεινό το Ζευγολάτη γιατί τον έπαιξε στο σχολείο, έλυνε τα πιο σύνθετα των σταυρολέξων και μετρούσε τα όσπρια που έβαζε στο τσουκάλι.

Σφυρίζουν από τότε οι Σεμνές όχι για κάποιαν αμαρτία ή παράλειψη, μια για την πρωθύστερη υποταγή στην ταξική μας μοίρα.

«Φωτογραφία εξοχική κατοικία στην Αμοργό σε σχέδια Ιάνη Ξενάκη, την οποία ο Πατέρας θεμελίωσε, κατόπιν κατασκεύασε τον Ξυλότυπο και έριξε τα μπετά ως εργοδηγός το 74, αλλά δεν έλαβε ποτέ την αναγνώριση που του αντιστοιχούσε στην υλοποίηση του έργου

 

Για τον Πατέρα

Έτσι φεύγουν οι άνθρωποι μες στις εκκρεμότητες
μέσα σε κοινότητες που διψούν γι αβρότητες
φεύγουν κάθε μέρα κι αναρωτιέσαι πως ·
θα ζήσεις τώρα μοναχός

 

Ένα μήνα πριν ο πατέρας μου φύγει από πνευμονικό οίδημα συνέπεια ενός εξαιρετικά επιθετικού καρκίνου στην κύστη ο οποίος τον κατέφαγε, μπήκαμε στο νοσοκομείο Γεννηματάς με οξεία νεφρική ανεπάρκεια, η ένδειξη Καλίου ήταν 8 mEq/L για όσους γνωρίζουν.

Στο νοσοκομείο κατάφεραν να τον ανατάξουν και έτσι δεν κάναμε άλλη αιμοκάθαρση ώσπου πέθανε, ένα περίπου μήνα μετά σε μια κλίνη στην A παθολογική κλινική του Γεννηματάς στον τρίτο όροφο. Θυμούμαι εκείνη τη μέρα και την αγωνία που είχα έχοντας καταλάβει ότι τα πράγματα είχαν οδηγηθεί σε άσχημο σημείο για τον πατέρα μου, ήμουν βλέπετε ο άτυπος νοσοκόμος του, του άλλαζα κάθε δεύτερη ή τρίτη μέρα την ουρητηροστομία,

πόσο σκληρά ατσαλένια και άτεγκτα ήταν τα χέρια μου στην συνείδηση αυτού του σιδερένιου καθώς πίστευα από παιδί ανθρώπου.

Δεν θέλω να θυμούμαι και δεν ξέρω αν θα καταγράψω ποτέ το σύνολο αυτών των αναμνήσεων, από τη δύσκολη νοσηλεία του πατέρα μου στο Ασκληπιείο της Βούλας σε δύο διαδοχικές χειρουργικές επεμβάσεις και κατόπιν στην σύντομη αλλά καθοριστική νοσηλεία στο Γεννηματάς όπου τον αποχαιρέτησα σε έναν παγωμένο και φτωχό νεκρικό θάλαμο.

Αυτό που θυμούμαι είναι η κούραση του εκείνο το απόγευμα Σαββάτου που ήρθε το ασθενοφόρο για να μας μεταφέρει στο νοσοκομείο στην δίνη της νεφρικής ανεπάρκειας. Αν δεν πηγαίναμε στο νοσοκομείο θα έσβηνε εκείνο το ίδιο απόγευμα στο σπίτι. Μπορώ τώρα να κοιμηθώ ; με ρώτησε σχεδόν παιδικά · Ναι Μπαμπά κοιμήσου να ξεκουραστείς, θυμάμαι ότι του είπα, σκεφτόμενος ότι αυτή μπορεί να ήταν η τελευταία μας συνομιλία.

Ο θάνατος στον οποίο τόση μεγάλη σημασία έχουμε δώσει μπορεί να είναι ένας απογευματινός ύπνος,

η ζωή είναι ή απώλεια, η ζωή είναι το ανυπέρβλητο άχθος,

για την οποία πρέπει βαθιά να συλλογιστούμε πώς το ήθος μας θα της προσδώσει την παιδευτική αξία που έχει απολύτως ανάγκη.

 

 

 

 

 

Επικήδειος Αποχαιρετισμός

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας εδώ και τη συμμετοχή σας στο πένθος μας.

Ο πατέρας μου είχε επιλέξει να ταφεί με πολιτική κηδεία
κι έτσι έπεσε σ’εμένα το βάρος του αποχαιρετισμού.

Νιώθω ξαφνικά ότι μου κόψανε τη γλώσσα
Νιώθω ότι μου λύγισαν την θέληση
Νιώθω ότι μ΄αφαίρεσαν τη δύναμη
Νιώθω ότι μου σύνθλιψαν την αντοχή
Νιώθω ότι μου κλέψαν την ψυχή

Νιώθω ότι γελάνε και χορεύουνε
Νιώθω ότι μόνος περπατώ
Νιώθω ότι έχασα ανεπίστρεπτα
Νιώθω ότι στα ψέματα βυθίστηκα
Νιώθω ότι απ’ τον άνεμο χωρίστηκα
Νιώθω ότι χαζά παραμιλώ

Νιώθω πως βροχή φέρνουν τα σύννεφα
Νιώθω εχθρούς που παραμόνευαν
Νιώθω την μοναξιά να με κρατεί
Νιώθω την αγάπη πως μου χάθηκε
Νιώθω την πλάση να μ’ εχθρεύεται
Νιώθω την ρώμη που μου χάνεται

Νιώθω τη θλίψη μου που μαίνεται
Νιώθω ένα δάσος που το κάψανε
Νιώθω ένα δάκρυ αλμυρό
Νιώθω ένα ζώο που πληγώσανε
Νιώθω τον πόνο μου καυτό
Νιώθω πατέρα μόνος και θρηνώ

Μαθιός Θαλασσινός
ανέκδοτο

Σας διαβάζω απόσπασμα από μιαν Έκθεση του ΟΗΕ : Στην Υεμένη πεθαίνει ένα παιδί κάθε 10 λεπτά από υποσιτισμό. Η Σαουδική Αραβία βομβαρδίζει ακόμη και αποστολές βοήθειας.
Θα μπορούσα να διαβάζω για ώρα αποσπάσματα σαν κι αυτό που δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την ανήκεστη τετελεσμένη σκληρότητα του κόσμου αυτού.

Σε αυτό το κόσμο πέθανε εχθές 28/11/2017 ο Πατέρας μου σε πλήρη ηθική διάσταση με αυτή την σκληρότητα

Ο πατέρας του Παππού μου από τη μεριά του πατέρα μου ήταν αγρότης από τα Βρύουλα ή Βουρλά της μικράς Ασίας. Όλες οι γιαγιάδες μου και όλοι οι παππούδες μου ήταν από τη μικρά Ασία. Σώθηκαν και μεγάλωσαν στη φτώχεια της προσφυγιάς της Αθήνας.

Ο Παππούς μου γλύτωσε το εκτελεστικό, επειδή καθώς ο πατέρας μου είπε, ξύστριζε τον αλιτζέ ενός Τούρκου αξιωματικού. Είμαστε παιδιά μιας περίεργης τύχης. Ο Τούρκος ξεχώρισε το παιδί και το έστειλε ορφανό στη φυγή για να πεθάνει 46 ετών στο Μαρκομιχελάκειο απ’ την καλή ζωή.
Η φάρα μας γλύτωσε πολλούς θανάτους αντί όμως για μίσος ανέπτυξε μια προσήλωση στη τρυφερότητα.

Τρυφερός ήταν ο πατέρας
ήταν Σύζυγος ήταν Πατέρας ήταν Παππούς
ήταν ένας άνθρωπος με βαθιά γλυκύτητα
και ανοιχτά χέρια
πέθανε φτωχός
χωρίς να βαρύνει κανέναν

Ο Πατέρας ήταν Κομμουνιστής
κι αυτό που μου δίνει ελπίδα είναι
ότι με τον τρόπο που επέλεξε να ταφεί
αναζητούσε ενδόμυχα να συναντηθεί
στα λιβάδια του άφευκτου ύπνου
με τον αγαπημένο του Αδερφό Γιώργο
που είχε κι εκείνος επιλέξει τον ίδιο δρόμο να φύγει,
τον πατέρα του που ποτέ δε χόρτασε
και τη μάνα του την κυρ’ Άννα.

Ἐδῶ ἡμεῖς οἱ νεκροὶ
παντοτινὴν εἰρήνην
ἀπολαύσαμεν, ἄφοβοι,
ἄλυποι, δίχως ὄνειρα
ἔχομεν ὕπνον. 85

Λέει ο Ανδρέας Κάλβος στις Ωδές του
ως μια ελάχιστη παρηγοριά στο Θάνατο

Θέλω να σας διαβάσω στίχους από τα
Νεκρώσιμα Ἰδιόμελα Του (Ἰωάννη Μοναχοῦ,
τοῦ Δαμασκηνοῦ), όπως είναι μεταφρασμένα στη δημοτική.
Ψάλλονται στην Εξόδιο ακολουθία

Ἦχος α´.
Ποιὰ ἀπόλαυση τῆς ζωῆς βρίσκεται ἀμέτοχη λύπης; Ποιὰ δόξα γήινη μένει σταθερὴ καὶ ἀμετάθετη; Ὅλα εἶναι ἀσθενέστερα ἀπὸ τὴν σκιὰ κὶ ἀπὸ τὸ ὄνειρο πιο απατηλά, μία ροπή καὶ ὅλα τὰ διαδέχεται ὁ θάνατος.

Ἦχος β´.
Σὰν τὸ λουλούδι μαραίνεται καὶ σὰν ὄνειρο φεύγει καὶ διαλύεται κάθε ἄνθρωπος. .

Κι ο Θάνατος δεν θα χει εξουσία καμιά
μας παρηγορεί ο Αγγλος ποιητής
Ντύλαν Τόμας

Κλείνοντας το οδοιπορικό του μικρού χαιρετισμού σας διαβάζω

Τα Επικήδεια Blues Wystan Hugh Auden (1907-1973)
σε μετάφραση Σ. Φάβρου

Των τηλεφώνων κόψτε τις γραμμές και τα ρολόγια σταματήστε,
με ένα κόκκαλο λαχταριστό το σκύλο να γαυγίζει εμποδίστε
και με τα τύμπανα τα μπουκωμένα, τα πιάνα αφού σιγήστε
Βγάλτε τα φέρετρα, τους θρηνητές να έρθουνε αφήστε

Απ’ το κεφάλι πάνω τα αεροπλάνα σε κύκλους να θρηνούν ελευθερώστε
Στο ουρανό το μήνυμα: Είναι νεκρός, να σχηματίζει ζωγραφίστε
μαύρη κορδέλα στης τελετής λευκούς περιστεριών λαιμούς να κυματίζει
Στους τροχονόμους μαύρα λινά τα γάντια να φορούν, ο κώδικας τιμής που καθορίζει.

Ήταν Βορράς και Νότος μου και Δύση μου κι’ Ανατολή
Η εβδομάδα μου η εργάσιμη και η αργία μου την Κυριακή
Το μεσημέρι μου και τα μεσάνυχτα και η κουβέντα μου και τα τραγούδια μου
Λάθος μου και πως θαρρούσα, που για πάντα η αγάπη αυτή θε να κρατούσε μου

Και τα άστρα δεν τα θέλω πια, όλα να τα σβήστε
Το φεγγάρι πάρτε, τον ήλιο λύστε
Τα δάση εξαφανίστε και τους Ωκεανούς να χύστε
Αφού τίποτα πια καλό να γίνει λέω μην ελπίστε

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει

Καλό Ταξίδι Πατέρα

Αλυχτώ

Είμαι ένα δαρμένο σκυλί που μυαλό δεν λέει να βάλει
και το βράδυ στο χιονιά πικρά αλυχτώ
της μοναξιάς μου το βιός και στο ντουνιά το θολό
τριγυρνώ σε ένα διάφανο μα κλειστό πεταμένο μπουκάλι

Στρατής Φάβρος 2016