Γιατί τα κάναμε όλα αυτά

«Γιατί τα κάναμε όλα αυτά,
Kοίταξε γύρω σου την παρακμή»

Κοίταξε γύρω σου το αναίτιο
Και το μάταιο
Τίποτα δεν αλλάζει δομικά ποτέ
Η μόνη ευκαιρία
Να πουλήσεις την –τάξη- σου κάποτε ακριβά

Κι η ποίηση μια φριχτή αυταπάτη κι’ αυτή
Κοίταξε γύρω σου το φριχτό των ματαιοδοξιών
Στη λήθη παφλασμό

Τίποτα απ’όλα αυτά που κάνουμε
δεν απαντά σε ένα- γιατί-
δικό μας η ξένο
όλα αυτά που κάνουμε
εντάσσονται στη λαχτάρα
που λεν ζωή
σ’αυτή τη δύναμη που μας τραβά
να μείνουμε ζωντανοί

Αν οπωσδήποτε θες ένα γιατί
Κοίτα στα μάτια ένα παιδί

Σ. Φάβρος 2014

https://www.facebook.com/photo?fbid=10152821925417348&set=a.431886547347

Της συνήθειας το δηλητήριο

Kαι καθώς ο χρόνος έρεε

και σιγά σιγά είχε όλο πιει

της συνήθειας το δηλητήριο,

Kαι της δίβουλης πράξης

που τα σκοτεινά μέλλοντα

ποτέ δεν θα διέκρινε

γύριζε από θλίψη

και γνώση

γύρω από έναν άξονα

αδύνατο

της πίστης του πληρώνοντας

τις ανάλλαχτες αρετές

και με πόνο αξεδιάλεχτο

για το κακό που πάντα

μαζεύεται ως μοίρα των πολλών

Έχω μια θλίψη σήμερα βουβή

Έχω μια θλίψη σήμερα βουβή
σαν τ’ άρρητο που μέσα μου σοβεί

και που ποτέ τον δρόμο ακέριο
της γλώσσας δεν θα βρει
τ’ άδικα τα κρυφά τα λάθη
αυτού του κόσμου για να πει

Και τ’ άρρητο που έξω μου σοβεί
θεριεύει ολοένα κάθε λυκαυγή
την πικρα χύνει και δεν αφήνει
τη μάνα Γη δίκιο να δώσει
να γιατρέψει την πληγή

δεν θα την εύρεις κάποιο δειλινό
γιατί ναι τ άρρητο μαύρο και πικρό
δεν θά βγει έξω της ποτές
γιατί η αλήθεια χάνεται στο χθές

Από το μέλλον του κόσμου

Ελεγεία στην απόφαση της αρετής

Στη Μαρία Μπούχλη

Είναι που βρισκόμαστε σαν αερικά
μόνο με τη σκέψη και λόγια ηλεκτρικά
στο περιθώριο της ζωής που χυμάει σαν ύαινα
κι όλο σε βρίσκει αδύναμο με τη συγκατάνευση στα χείλη

κι όταν μετά πέφταν οι αυταπάτες κι η φτώχεια
καθόριζε πέρα για πέρα κάθε πράξη
τότε ξανά σηκώνεσαι με αρετή και βούληση
να στέκεις της αλήθειας που είναι
η παραδοχή της ανθρωπιάς σου